Over achtenveertig uur ben ik bijna in Frankrijk. Het wordt steeds rustiger: Jana vertrok na het examen van Zweeds van afgelopen maandag, Vicky ging vandaag, Simone morgen, ik donderdag, Razvan en Teo bezoeken nog even snel Kopenhagen en gaan dan terug naar Boekarest... De examens zijn gedaan, en men maakt zich druk om kussens en dekbedden die gewassen moeten worden voordat ze weer ingeleverd worden, papieren die naar de International Office moeten, enzovoort... Vandaag heb ik mijn starting package (met al het beddengoed en keukengerei) ingeleverd. Het was wel sjouwen, want bedenk je even dat alles met de bus moest (inclusief een keer overstappen) en dat ik nog nooit zo veel sneeuw heb gezien. Langs de wegen liggen hele bergen aan de kant geschoven sneeuw, en op plekken die niet schoongemaakt zijn zak je tot je knieën weg. Het wordt ook weer koud, -10 morgen. Bij de bushalte riepen twee jongens elkaar een "Auf Wiedersehen" toe. Mijn starting package was nog bijna in orde, afgezien van een bord waar een scherf af was. Daarna heb ik mijn boek van Zweeds terug gebracht, mijn vliegticket uitgeprint, naar de International Office geweest om wat papieren in te leveren en mijn bankrekening gesloten. Daar sprak ik Simone nog. Als laatst ben ik naar het postkantoor geweest, en daar zag ik Jinghan. De nummertjes die we hadden getrokken waren 572 en 575 en 511 was aan de beurt toen ik binnenkwam, dus hebben we nog een behoorlijke tijd staan praten. Morgen doe ik mijn schoolbezoek nog, en daarom zijn al deze dingen al geregeld. Ik mag Tania's keukengerei lenen nu ik dat zelf niet meer heb, in de kast vond ik nog een dekbed (dat overigens niet erg fris ruikt, maar afijn, het is niet anders) en als kussen prop ik een trui of iets dergelijks in mijn sloop. Dat was een tip van een kennis van WizardZone. Tania mag trouwens mijn buskaart hebben, want mijn foto staat er toch niet op, en met alle sneeuw kan ze niet meer fietsen.
Gisteren ben ik naar Razvan geweest, want hij, Teo en Vicky moesten nog iets op mijn shirt schrijven. Alle drie dachten behoorlijk lang na, maar kwamen toen met toch wel erg lieve dingen:
"Good luck with your life ahead, and remember you have a friend in Romania. -Teo"
"May you have nice times with nice people! You deserve it. And watch your hands!" -Razvan [inside joke, lees het blog over Tallinn maar terug. Ik denk dat het serieuze gedeelte slaat op het feit dat ik hem eens verteld heb dat de mensen op de universiteit thuis in Frankrijk nogal snel eh... oordelen, en ik dat niet zo heel leuk vind]
"It was nice meeting you. Enjoy the rest of your life. - Vicky"
We hebben een heel fijne, gezellige avond gehad. Vicky zou vandaag dus vertrekken, en we zouden een etentje houden, maar dat etentje bestond eigenlijk uit datgene dat Razvan nog in zijn kast had liggen: glögg, een reep chocola die hij nog in Sint-Petersburg had gekocht, salmiakki van zijn huisgenoot (Hollanders onder ons: da's gewoon drop) en iets smerigs waarvan ik niet wist wat het was. Zijn flat was nog altijd even vies: de vloer was vuil, het leek me onmogelijk dat je in zijn badkamer nog schoon kon worden en ze vertelden dat ze Razvans gordijn uit de starting package - dat als tafelkleed diende - maar niet terug gingen geven en de prijs zouden verdelen. "Maar het is toch schoon?" vroeg Teo. Antwoord: "Dan heb je de andere kant nog niet gezien." Maar het was gezellig. We hebben enorm gelachen om de gore zooi die op tafel kwam, om het feit dat er wodka met dropsmaak bestaat, omdat Vicky Engels is maar nog nooit van haar leven thee heeft gedronken en om nog veel meer...
Het afscheid was wel weer rottig natuurlijk. Maar we mailen nog, Razvan en ik. En hopelijk zien we elkaar nog wel eens. En er bestaat Facebook, waarmee ik in contact kan blijven met de anderen. En dan op een zonnige dag - geen sneeuw te bekennen! -, over een paar jaar sta ik voor de klas in een of andere voorstad van Parijs (daar worden beginnende leerkrachten vaak heen gestuurd). Het is bijna vakantie en iedereen heeft er genoeg van. We nemen wat laatste data en definities door voor het brevet, en ik zeg streng dat ze harder moeten werken, dat 3A vééééél serieuzer is, en dat ik het niet voor mezelf doe, omdat ik mijn brevet al lang heb (alle clichés die ik jarenlang van mijn leraren heb gehoord). Daarna is het praktisch zomervakantie en ga ik naar Roissy Charles De Gaulle om Jinghan van het vliegveld te halen. We bezoeken alle dingen die je in Parijs gezien moet hebben en halen herinneringen boven. Van die goede oude tijd in Turku.
dinsdag 18 december 2012
zaterdag 15 december 2012
Farewell Party
Gisteren was het laatste door ESN georganiseerde feest, en nu heb ik enigszins gemengde gevoelens, omdat ik nu tot ik in Rennes ga wonen niet meer zo veel uit kan (omdat ik geen rijbewijs heb, te ver van de stad woon en vrienden heb die helaas niet zo'n feestbeesten zijn). Maar goed, het was gezellig... Er was ons gevraagd een wit shirt en een stift mee te nemen, zodat we op elkaars shirts konden schrijven, en zie hier het resultaat:
De bovenste naam in cyrillisch schrift is van Tania. Julie is het meisje uit Barcelona waarmee ik de tweede keer naar Stockholm was. Jinghan is Chinees en met haar ben ik onder andere naar Helsinki, de bioscoop en de sushi party geweest. Teresa is haar soort van Westerse naam. Veel Aziaten doen dat schijnbaar, een makkelijkere Westerse naam voor zichzelf verzinnen. Alba is een Albanees meisje dat normaal gesproken in Italië woont. Ze deed Zweeds met mij. Ralf is een van de Duitsers, en ik ken hem via Simone.
De bovenste tekst is van Anya, het Russische meisje uit het hostel. Er staat "I wish you fell in love! Be happy!" Dit slaat op het feit dat ik met een jongen was toen ze me tegenkwam. Enne, nee... Ik ben niet verliefd op hem, verre van, maar dat vertel ik later allemaal wel. Johanna is Duits, en ik ben met haar naar de Halloween Party en Naantali geweest. De tekening komt van Sarah, een Duitse buurvrouw die ik voornamelijk in de sauna tegenkwam. Dit is trouwens een andere Sarah dan degene waarmee ik naar Stockholm ben geweest de eerste keer. Die Sarah kwam ik vandaag nog tegen. Ze kon niet naar het feest, want ze had het veel te druk met studeren, omdat ze tot een maand geleden niks had uitgevoerd. Gelukkig heb ik toch iets meer zelfdiscipline... "Good Luck!" komt van Isabella, een Duits (ja, iedereen is Duits) meisje uit Zweeds. De Arabische naam is van de jongen waar Anya het over had. "Enjoy the rest of your stay = Amuse-toi bien" is van een Fins meisje dat ik niet kende, maar gewoon iets op mijn shirt wilde schrijven. De Franse tekst is natuurlijk omdat ik in Frankrijk woon. Simone is het Duitse meisje uit mijn tutorgroep met wie ik vooral in het begin veel omging. Xia is Chinees en... Ik ken haar gewoon, geen idee hoe eigenlijk... Natuurlijk moeten de namen van Razvan, Teo en Vicky hier nog bij, maar die waren niet op het feest, dus ga ik maandagavond nog even naar Razvan. Hopelijk blijft het shirt enigszins schoon, want het is daar een godsgruwelijke bende...
Ik was in eerste instantie met Jinghan, maar zij moest alweer vrij vroeg naar huis, omdat ze de bus wilde halen. Daarna moest ik even op zoek naar andere mensen die ik kende, en het was toen nog vrij rustig. En vanaf nu wordt het zeer ingewikkeld, ik waarschuw jullie maar even. Goed, eerst kwam ik Guillaume tegen. Guillaume is iemand die ik ken van toen ik naar Stockholm ging. Ik heb toen praktisch de hele nacht met hem opgetrokken, maar achteraf gezien vind ik hem toch niet zo heel aardig. Hij negeert me namelijk, en dat hij, ondanks dat hij per se mijn nummer moest hebben, geen contact wil is best, maar dit vind ik vrij flauw en laf. Sowieso lijkt het me normaal en beleefd om gedag te zeggen tegen mensen die je kent, maar hé... Dat ben ik maar. Maar afijn, hij schrok zich rot toen hij me zag en keek demonstratief snel een andere kant op. Dan niet... Toen kwam ik de jongen uit Dubai tegen (van de Halloween Party), en ik was bang dat hij me weer zou stalken, maar toch heb ik het nog maar een kans gegeven. Ondertussen kwam er nog een andere vriend van hem bij, en die zei dat hij mij wel had zien zitten, maar dat hij had staan twijfelen om een gesprek aan te knopen, en toen was zijn vriend er met mij vandoor gegaan, dus toen besloot hij het er maar bij te laten. Afijn, die jongen (sorry, zijn naam is te ingewikkeld om te onthouden) vroeg uiteindelijk of ik met hem meewilde naar huis, en ik zei van niet omdat 1. hij de vorige keer vrij... onbetrouwbaar op me overkwam (ook al had hij zijn excuses aangeboden) en ik ook geen zin had en 2. ik het jammer vond om zo vroeg al naar huis te gaan. Toen bleek dat dat er dus niet in zat verloor hij spontaan al zijn interesse, zei hij dat hij naar de wc ging, om vervolgens niet meer terug te komen. Je begrijpt, ik heb er de hele nacht om gehuild. Maar niet heus...
Al snel kwam er een andere vent (kan moeilijk jongen zeggen, want hij was toch wel eind twintig - maar knap was hij zeker wel) uit Iran, maar hij had een vaag verhaal over dat hij moest wachten op vrienden, maar of we plannen konden maken voor na het feest? Want - hij hoorde dat ik in Frankrijk woonde - wist hij te vertellen: "I have heard that French girls are very naughty." Eh... Juist. Als je Iran gewend bent heel misschien... En sowieso ben ik niet eens Frans. Heb ik al eens gezegd dat ik altijd vreemde mensen aantrek? Maar afijn, dat vind ik ook niet zo erg, want ik vermaak me er kostelijk om. Ik zei hem dat ik daar nog over ging denken, maakte me uit de voeten en... had al snel weer sjans.
Deze jongen kende me kennelijk via het uitje naar Helsinki. Hij kwam mij niet bekend voor, maar afijn... Hij was redelijk normaal. En hij kon ontzettend goed dansen. Haha, het was net Dirty Dancing. Helaas leek hij niet echt op Patrick Swayze... Maar afijn, natuurlijk moest hij uiteindelijk ook melden dat ik best met hem mee naar huis mocht gaan, hoor. Dat vond hij helemaal niet erg. Eh... Ik ben uiteindelijk toch maar alleen naar huis gegaan, want ik vond hem verder eigenlijk helemaal niet zo leuk. Toen ik naar huis ging zag ik de jongen uit Dubai en hem trouwens met elkaar praten en kennelijk kennen ze elkaar dus. Haha, ik ben benieuwd wat ze tegen elkaar gezegd hebben toen ze hun avond aan elkaar vertelden... Trouwens heeft Guillaume me nog wel gezien met hen alle twee. Dat was niet echt specifiek mijn bedoeling, hoor, maar toch was het wel een mooie bijkomstigheid.
Mijn God, dat ik dit eigenlijk allemaal nog opschrijf ook, terwijl mijn halve familie meeleest. Natuurlijk waren er ook een heleboel bekenden dus: Julie, Alba, Jinghan, Xia, Simone, Johanna... Het was wel een beetje triest. Alba met haar "have a good life", Julie die me meteen maar het allerbeste wenste voor de toekomst "voor het geval we elkaar niet meer zien of voor als ik het later vergeet"... Het is zo definitief. Over een week ben ik alweer thuis..
donderdag 13 december 2012
Santa Lucia
Laat me de laatste dagen even kort samenvatten: dinsdag ben ik naar de bioscoop geweest, omdat ik gratis kaartjes had gekregen via Erasmus in Schools. Eigenlijk draait er momenteel niet veel bijzonders (ik ben ook niet geïnteresseerd in James Bond), dus hebben we uiteindelijk Twilight gezien. Ja, echt... Ik ben niet echt bevooroordeeld, maar ik had er van te voren niet al te veel van op. Nu heb ik alleen het eerste hoofdstuk van het eerste boek gelezen, maar ik kon het prima volgen. Het was ook niet zo goed, vond ik, en er waren wel degelijk oogrolmomenten, maar ach... Er zijn zo veel slechte dingen, terwijl alleen Twilight altijd wordt bekritiseerd. Gisteren ben ik naar de laatste les Zweeds geweest, en 's middags heb ik mijn essay nog even verbeterd (en nu ben ik toch echt klaar!), en 's avonds heb ik me weer eens buitengesloten. Ik stond dus in de sneeuw, en gezien Tania niet thuis was heb ik toch maar de service gebeld om de deur te komen openen (want die dingen gebeuren natuuuuurlijk altijd buiten werktijd) met de mobiel van een jongen die net langs liep. Gelukkig kwam Tania toen net thuis, dus heb ik ze nog maar eens gebeld om te zeggen dat het in orde was. Vervolgens heb ik op de bank geslapen en vanochtend heb ik de sleutel opgehaald. Het was best saai, hoewel Tania iets had gebakken waar ik de naam van ben vergeten. Het is in ieder geval een Kaukasisch gerecht, en is gemaakt van bladerdeeg met kaas als vulling. Eigenlijk hoorden ze anders te smaken, maar ze waren toch best te eten. Vanmiddag ben ik naar de feedback seminar geweest en hebben we na afloop Finse joulutorttu gegeten.
Tegen de avond ben ik naar de kathedraal gegaan. Vandaag is het namelijk Santa Lucia, en ik was daar heel benieuwd naar. Ik heb namelijk toen ik een jaar of vijftien was voor school eens een boek gelezen dat zich afspeelde in Zweden tijdens de Tweede Wereldoorlog, en op een gegeven moment is het daar ook 13 december. Santa Lucia wordt in Zweden, Noorwegen en Denemarken gevierd, en in Finland ook door de Zweedstalige bevolking. Ik wilde eigenlijk een uitleg geven, maar deze video, die door de International Office op Facebook is gezet, doet dat eigenlijk prima:
Tegen de avond ben ik naar de kathedraal gegaan. Vandaag is het namelijk Santa Lucia, en ik was daar heel benieuwd naar. Ik heb namelijk toen ik een jaar of vijftien was voor school eens een boek gelezen dat zich afspeelde in Zweden tijdens de Tweede Wereldoorlog, en op een gegeven moment is het daar ook 13 december. Santa Lucia wordt in Zweden, Noorwegen en Denemarken gevierd, en in Finland ook door de Zweedstalige bevolking. Ik wilde eigenlijk een uitleg geven, maar deze video, die door de International Office op Facebook is gezet, doet dat eigenlijk prima:
In Turku wordt Lucia gekroond in de kathedraal, en daarna loopt ze in een optocht daar de trap af, de stad in. Het meisje dat dit jaar Lucia was heet Anna Eriksson. Om half zes begon de ceremonie, maar je moest op tijd zijn, omdat er heel veel animo voor was en je anders niet veel zicht zou krijgen. Het was wel leuk, want een Finse mevrouw en een klein meisje kwamen naast ons zitten en ze vroeg waar ik vandaan kwam, wat ik van Finland had gevonden, en wat voor weer het nu in Frankrijk is. Maar goed, hieronder vinden jullie een paar foto's, en als jullie op "lees meer" klikken kunnen jullie eveneens een Zweeds kerstliedje en een liedje voor Santa Lucia beluisteren:
maandag 10 december 2012
De laatste tien dagen...
Het semester loopt ten einde... De laatste essays zijn ingeleverd, er zijn nog twee lessen Zweeds en een examen over, en dat is het... Vandaag was mijn mondeling. We moesten om de beurt een op een met de lerares praten, en daar kreeg je een cijfer voor. We moesten ons in groepen van vier inschrijven, en in een half uurtje moesten we een voor een het lokaal in. Ik had me opgegeven voor de eerste groep. Dan is het maar gedaan, hè. Ons groepje bestond uit Michael (uit... Ghana, dacht ik?), Matis (uit Estland) en nog een jongen die ik niet kende. Ik moest van de jongens als eerste, want ja, dames gaan voor, hè. Pff, zelf waren deze gentlemen nog aan het stressen, omdat ze niet wisten hoe ze uit moesten leggen hoe je van de universiteit naar Kauppatori loopt. Uiteraard was er helemaal geen reden tot stress, want mondelinge examens zijn altijd veel relaxter dan schriftelijke. Ik bedoel maar, als je iets niet snapt, kan de lerares je op weg helpen... Ideaal toch, zeker? En het was doodsimpel: ze vroeg dingen als wanneer ik geboren was (op dit punt was de lerares bijna in choque dat ik uit 1990 was: "Are my students born in the 1990s now? Djeez, they're getting so young and I'm getting so old!"), wat mijn favoriete eten is, hoe vaak ik televisie kijk, of ik broers en zussen heb... Op dit punt kwam het gesprek op het feit dat ik in Frankrijk woon, maar uit Nederland kom. Ze vond dit bijzonder interessant, maar had geen tijd om verder te vragen. Ik kreeg een 17/20, en de volgende was aan de beurt. Michael en Matis waren verbaasd dat het zo snel was gegaan, en wilden meteen weten wat ze gevraagd had. Toch niet die stomme richtingen, hè? Nee, nee, jongens... Maak jullie niet druk.
De rest van de middag heb ik mijn laatste essay teruggelezen. Ik wilde absoluut snel klaar zijn zodat ik daarna leuke dingen kon doen. Want als ik nog iets wilde doen, moest het snel gebeuren. En nu is die tijd aangebroken, maar realiseer ik me... Eigenlijk ben ik heel tevreden. Er is niet echt iets dat ik absoluut nog moet doen. Morgen ga ik naar de bioscoop, donderdag is het Luciafeest, vrijdag het afscheidsfeest (goddank is het in The Monkey - vééééél gezelliger dan Klubi!), maandag het examen van Zweeds, 18 december besteed ik aan dingen regelen (starting package terugbrengen, bankrekening sluiten - hihi, nu moet ik denken aan Ghost -, dat soort dingen...) en 19 december bezoek ik een school voor Erasmus in Schools. En dan ga ik dus naar huis.
Zes weken voordat ik naar huis zou gaan had ik het er met Razvan over. Hij merkte het terloops op, en ik was toen een beetje van slag. Nog maar zes weken! Ik ben toen heel veel Franse muziek gaan luisteren, zitten denken aan de leuke dingen thuis en langzaam ging het nare gevoel weg... Zes weken werden een maand, drie weken, twee weken... En nu is het punt daar dat er nog slechts 10 dagen over zijn. En weet je? Ik ben blij met alle goede herinneringen. Ik heb de tijd van mijn leven gehad, 2012 was sowieso een topjaar, en toch vind ik naar huis gaan niet erg... En zo hoort het ook.
De rest van de middag heb ik mijn laatste essay teruggelezen. Ik wilde absoluut snel klaar zijn zodat ik daarna leuke dingen kon doen. Want als ik nog iets wilde doen, moest het snel gebeuren. En nu is die tijd aangebroken, maar realiseer ik me... Eigenlijk ben ik heel tevreden. Er is niet echt iets dat ik absoluut nog moet doen. Morgen ga ik naar de bioscoop, donderdag is het Luciafeest, vrijdag het afscheidsfeest (goddank is het in The Monkey - vééééél gezelliger dan Klubi!), maandag het examen van Zweeds, 18 december besteed ik aan dingen regelen (starting package terugbrengen, bankrekening sluiten - hihi, nu moet ik denken aan Ghost -, dat soort dingen...) en 19 december bezoek ik een school voor Erasmus in Schools. En dan ga ik dus naar huis.
Zes weken voordat ik naar huis zou gaan had ik het er met Razvan over. Hij merkte het terloops op, en ik was toen een beetje van slag. Nog maar zes weken! Ik ben toen heel veel Franse muziek gaan luisteren, zitten denken aan de leuke dingen thuis en langzaam ging het nare gevoel weg... Zes weken werden een maand, drie weken, twee weken... En nu is het punt daar dat er nog slechts 10 dagen over zijn. En weet je? Ik ben blij met alle goede herinneringen. Ik heb de tijd van mijn leven gehad, 2012 was sowieso een topjaar, en toch vind ik naar huis gaan niet erg... En zo hoort het ook.
donderdag 6 december 2012
Onafhankelijkheidsdag
Vandaag is de nationale feestdag in Finland, want op 6 december 1917 verklaarden ze zichzelf onafhankelijk. Ik kan niet zeggen dat ik veel van Finse geschiedenis weet, maar na het boek Waar We Ooit Liepen en een paar artikelen op Wikipedia te hebben gelezen weet ik dat het ongeveer als volgt gegaan is: van de dertiende tot het begin van de negentiende eeuw bij Zweden, en daarna bij Rusland. Tegen die tijd ontstond er een nationaal sentiment en wilden ze onafhankelijk worden, waartoe ze tegen het eind van de Eerste Wereldoorlog de kans kregen. In Rusland brak in 1917 immers revolutie uit, en Finland verklaarde zich daarop onafhankelijk, op 6 december. Rusland erkende dit al snel, maar van januari tot mei 1918 volgde er een bloedige burgeroorlog tussen de Witte Garde (veelal bestaande uit welgestelde Zweedstalige Finnen) en de socialistische Rode Garde (veelal Finstalige Finnen uit lagere klassen). Uiteindelijk won de Witte Garde onder leiding van Mannerheim en met hulp van Duitsland. Rusland had zich immers teruggetrokken en Zweden hield zich sowieso afzijdig. Er vielen gedurende de hele periode 37 000 doden (van een totale bevolking van destijds 3 miljoen), zowel op het slagveld als in gevangenenkampen, waar de levensomstandigheden niet zo fantastisch waren. Beide partijen (de Rode Garde in het begin, en de Witte Garde na hun overwinning als een soort van tegenreactie) pleegden ernstige oorlogsmisdaden.
Eigenlijk is vandaag ook meer een herdenking dan een feestdag, denk ik. In Helsinki wordt er in het parlement (in een vertrek waar ik geweest ben!) een receptie gehouden, die op tv te volgen is. In Turku liepen Finse studenten van de Finstalige en de Zweedstalige universiteiten samen in een optocht naar het kerkhof waar toespraken gehouden werden. Ze droegen allemaal een soort van pet (dat is een Finse traditie: als je slaagt voor de middelbare school krijg je die, en bij dit soort dagen draag je 'm vervolgens) en hadden baniers en kaarsjes bij zich. Ze zongen een lied dat, te meer omdat ik er geen woord van verstond, bijna - tja, hoe noem je dat? - spookachtig klonk in het donker en in de sneeuw en in contrast met de verder stille menigte en de vrij uitgestorven stad. Alles zat immers dicht. Volgens mij is dit echt een vrij traumatisch iets geweest in de Finse geschiedenis, en is het maar goed dat de Duitse die meende dat het nogal "boooring" was dit niet tegen de aanwezige Finnen verkondigde.
Eigenlijk is vandaag ook meer een herdenking dan een feestdag, denk ik. In Helsinki wordt er in het parlement (in een vertrek waar ik geweest ben!) een receptie gehouden, die op tv te volgen is. In Turku liepen Finse studenten van de Finstalige en de Zweedstalige universiteiten samen in een optocht naar het kerkhof waar toespraken gehouden werden. Ze droegen allemaal een soort van pet (dat is een Finse traditie: als je slaagt voor de middelbare school krijg je die, en bij dit soort dagen draag je 'm vervolgens) en hadden baniers en kaarsjes bij zich. Ze zongen een lied dat, te meer omdat ik er geen woord van verstond, bijna - tja, hoe noem je dat? - spookachtig klonk in het donker en in de sneeuw en in contrast met de verder stille menigte en de vrij uitgestorven stad. Alles zat immers dicht. Volgens mij is dit echt een vrij traumatisch iets geweest in de Finse geschiedenis, en is het maar goed dat de Duitse die meende dat het nogal "boooring" was dit niet tegen de aanwezige Finnen verkondigde.
woensdag 5 december 2012
Schaatsen
Ik ga een paar dagen van eenzame opsluiting en dwangarbeid tegemoet, want ik wil mijn essay echt af krijgen, zodat ik daarna nog een dag of tien leuke dingen kan doen zonder al te veel werk te hebben. Vandaag had ik er aan willen schrijven, maar ik had nog veel andere dingen te doen: groenten en brood kopen (morgen zit alles dicht in verband met Onafhankelijkheidsdag), kijken voor nieuwe handschoenen (ik heb een paar leren, maar die zijn niet echt tegen de kou, en dus draag ik nu twee paar over elkaar heen), mijn buskaart uploaden, een gedicht schrijven voor mijn surprise voor WizardZone, mijn opstel voor Zweeds... Uiteindelijk heb ik maar een derde gedaan van wat ik eigenlijk wilde.
Maar goed, er waren ook genoeg leuke dingen. Gisteren was ik totaal onverwachts ineens uitgenodigd om te gaan bowlen met Razvan en een paar van zijn vrienden. Het was gezellig, ondanks de kou waar ik doorheen moest (ik ben serieus op een gegeven moment een of ander gebouw ingerend en heb mijn handen tegen de verwarming gehouden - twee paar handschoenen over elkaar dragen is dus geen overbodige luxe) en het feit dat ik drastisch verloor. Ik was echt al blij als ik überhaupt punten scoorde. Ik heb trouwens zo gelachen om Mariia, een van de aanwezigen. Door een misverstand dacht ze dat Razvan en ik zouden blijven: "I thought you and your boyfriend would be staying." Eh... Ik en mijn wat? Met alle respect, Razvan is een aardige jongen, maar daar houdt het ook echt mee op. Ze had ook totaal geen aanleiding om aan te nemen dat er meer was dan vriendschap. Maar goed, toen ik na afloop thuis kwam had Tania een gast, een jongen uit Moskou. Hij zou appeltaart gaan bakken, en ze vroegen me of ik ook wat glögg (de Zweedse variant van gluhwein) wilde. Heel gezellig, maar eerlijk gezegd was het wel zo leuk geweest als ze moeite hadden genomen niet constant in het Russisch te babbelen...
Maar afijn... Vanavond was nog leuker. Afgelopen zaterdag had ik Jinghan uitgenodigd om te gaan schaatsen, en aangezien Razvan mij zo vaak vraagt voor dingen (Tallinn, Lapland - overigens heb ik dat afgeslagen -, Scrabble bij The Three Beers, bowlen, het feestje bij hem thuis...) dacht ik dat het wel zo netjes zou zijn hem, Teo en Vicky eens mee te vragen. Razvan zelf had het echter razend druk, maar Teo en Vicky kwamen wel en hadden meteen nog maar een heel stel uit Päivänpaiste - de plek waar zij wonen - opgetrommeld. Dit was op het museumdagje na denk ik het enige wat ik heb voorgesteld te doen - voor de duizend en een andere dingen die ik heb gedaan ben ik gewoon uitgenodigd door anderen -, maar het was best een succes. Jinghan kon totaal niet schaatsen en ik heb het haar geleerd. Of nou ja, ze is nog steeds geen Sven Kramer, verre van, maar ze vond het in ieder geval leuk om geprobeerd te hebben. En Teo zei me na twee rondjes al: "You're good at this, right?"
Maar goed, er waren ook genoeg leuke dingen. Gisteren was ik totaal onverwachts ineens uitgenodigd om te gaan bowlen met Razvan en een paar van zijn vrienden. Het was gezellig, ondanks de kou waar ik doorheen moest (ik ben serieus op een gegeven moment een of ander gebouw ingerend en heb mijn handen tegen de verwarming gehouden - twee paar handschoenen over elkaar dragen is dus geen overbodige luxe) en het feit dat ik drastisch verloor. Ik was echt al blij als ik überhaupt punten scoorde. Ik heb trouwens zo gelachen om Mariia, een van de aanwezigen. Door een misverstand dacht ze dat Razvan en ik zouden blijven: "I thought you and your boyfriend would be staying." Eh... Ik en mijn wat? Met alle respect, Razvan is een aardige jongen, maar daar houdt het ook echt mee op. Ze had ook totaal geen aanleiding om aan te nemen dat er meer was dan vriendschap. Maar goed, toen ik na afloop thuis kwam had Tania een gast, een jongen uit Moskou. Hij zou appeltaart gaan bakken, en ze vroegen me of ik ook wat glögg (de Zweedse variant van gluhwein) wilde. Heel gezellig, maar eerlijk gezegd was het wel zo leuk geweest als ze moeite hadden genomen niet constant in het Russisch te babbelen...
Maar afijn... Vanavond was nog leuker. Afgelopen zaterdag had ik Jinghan uitgenodigd om te gaan schaatsen, en aangezien Razvan mij zo vaak vraagt voor dingen (Tallinn, Lapland - overigens heb ik dat afgeslagen -, Scrabble bij The Three Beers, bowlen, het feestje bij hem thuis...) dacht ik dat het wel zo netjes zou zijn hem, Teo en Vicky eens mee te vragen. Razvan zelf had het echter razend druk, maar Teo en Vicky kwamen wel en hadden meteen nog maar een heel stel uit Päivänpaiste - de plek waar zij wonen - opgetrommeld. Dit was op het museumdagje na denk ik het enige wat ik heb voorgesteld te doen - voor de duizend en een andere dingen die ik heb gedaan ben ik gewoon uitgenodigd door anderen -, maar het was best een succes. Jinghan kon totaal niet schaatsen en ik heb het haar geleerd. Of nou ja, ze is nog steeds geen Sven Kramer, verre van, maar ze vond het in ieder geval leuk om geprobeerd te hebben. En Teo zei me na twee rondjes al: "You're good at this, right?"
zaterdag 1 december 2012
Kerst
Het is hier echt heel koud... Wel -10, en er ligt een dik pak sneeuw. Gisteren heb ik kniekousen onder mijn spijkerbroek aan gehad, en ik heb ze ook aangehouden in bed. Toen ik vanochtend wakker werd stonden de ijsbloemen op de ramen, maar de wind was gelukkig gaan liggen. Gisteren waaide het in ieder geval zo hard dat de sneeuw steeds in je gezicht werd geblazen en dat was wat minder aangenaam.
In ieder geval is het heel leuk om de advent hier mee te maken. De dagen zijn ontzettend kort (en al heel wat minder deprimerend!) en de kerstsfeer is geweldig. Veel beter dan in Frankrijk, waar ze hun hele tuin heel kitcherig versieren en elkaar doodleuk laptops en flatscreens cadeau doen. Maar goed, da's een andere discussie... Gisteren was ik naar het adventconcert. Eigenlijk had ik gedacht dat ze meer bekendere dingen zouden hebben zoals Stille Nacht en Oh Dennenboom, maar het waren vooral Zweedse en Finse liedjes, die Jinghan en mij in de verste verte niet bekend in de oren klonken. Maar het was wel heel mooi. Vandaag waren we ergens warme chocolademelk gaan drinken en om vijf uur zijn we naar de kathedraal gegaan. Ze hebben daar een enorme kerstboom en vandaag gingen met veel ceremonie de lampjes aan. De kerstman kwam een toespraak houden, maar die was uiteraard in het Fins, dus hebben we er niks van begrepen. Ook waren er kinderen van verschillende basisscholen die (wederom volledig onbekende) kerstliedjes zongen. Het was zo schattig, al moet ik wel bekennen dat ik het ook niet vervelend vond toen het voorbij was, want mijn tenen en vingers waren zo verkleumd dat het pijn deed. En dat terwijl sommige van de aanwezige kinderen gewoon door de sneeuw gingen rollen en dergelijke. Maar ja, daarvoor zul je wel Fins moeten zijn, neem ik aan.
Als ik zin heb post ik binnenkort wel foto's van de kerstdecoratie.
In ieder geval is het heel leuk om de advent hier mee te maken. De dagen zijn ontzettend kort (en al heel wat minder deprimerend!) en de kerstsfeer is geweldig. Veel beter dan in Frankrijk, waar ze hun hele tuin heel kitcherig versieren en elkaar doodleuk laptops en flatscreens cadeau doen. Maar goed, da's een andere discussie... Gisteren was ik naar het adventconcert. Eigenlijk had ik gedacht dat ze meer bekendere dingen zouden hebben zoals Stille Nacht en Oh Dennenboom, maar het waren vooral Zweedse en Finse liedjes, die Jinghan en mij in de verste verte niet bekend in de oren klonken. Maar het was wel heel mooi. Vandaag waren we ergens warme chocolademelk gaan drinken en om vijf uur zijn we naar de kathedraal gegaan. Ze hebben daar een enorme kerstboom en vandaag gingen met veel ceremonie de lampjes aan. De kerstman kwam een toespraak houden, maar die was uiteraard in het Fins, dus hebben we er niks van begrepen. Ook waren er kinderen van verschillende basisscholen die (wederom volledig onbekende) kerstliedjes zongen. Het was zo schattig, al moet ik wel bekennen dat ik het ook niet vervelend vond toen het voorbij was, want mijn tenen en vingers waren zo verkleumd dat het pijn deed. En dat terwijl sommige van de aanwezige kinderen gewoon door de sneeuw gingen rollen en dergelijke. Maar ja, daarvoor zul je wel Fins moeten zijn, neem ik aan.
Als ik zin heb post ik binnenkort wel foto's van de kerstdecoratie.
woensdag 28 november 2012
Sauna
Eigenlijk is alleen wonen nog niet zo heel erg als je er eenmaal aan gewend bent. Je kunt bijvoorbeeld de hele nacht muziek draaien of je schoenen aanhouden in huis. In koude landen, zoals Finland of Rusland, wordt dat als bijzonder onbeleefd ervaren omdat je als het sneeuwt de hele vloer vies maakt, en daarom is het de gewoonte om zelfs 's zomers je schoenen meteen uit te doen. Nu heeft Tania nog net geen smetvrees, dus jullie kunnen je voorstellen wat ze van Wan dacht... Maar goed, uiteindelijk vind ik het ook absoluut niet erg dat het maar voor een weekje is.
Ondertussen is het hier weer gaan sneeuwen. Er ligt geen heel dik pak, maar er staat wel een straffe, ijzige wind en dat maakt het gevoelsmatig toch wel erg koud. Afgezien van die vroege sneeuw in oktober waren de temperaturen hier voor Finse begrippen vrij subtropisch, en nu halen de Finnen die ik ken hun schouders op en zeggen: "Ach, de winter moest toch een keer moeten beginnen, hè." Maar voor de uitwisselingsstudenten is het uiteraard alleen maar leuk, want het was helemaal niet zeker dat we überhaupt sneeuw zouden zien. Ik heb gisteren mijn op een na laatste essay af te schrijven. Nu is er nog maar een te doen, en ik moet nog twee keer in de week naar Zweeds en leren voor het examen, maar afgezien daarvan heb ik denk ik toch vrij veel vrije tijd, en ik moet dus hoognodig bedenken wat ik absoluut nog wil doen. In ieder geval is er vrijdag het adventconcert, de dag daarna komt Jinghan, misschien ga ik zondag schaatsen, op 6 december is het onafhankelijkheidsdag, op 7 december ga ik met ESN naar het kunstmuseum (niet vanwege werkelijke interesse, maar een meisje dat ik ken - en die kunstgeschiedenis studeert - doet de rondleiding), op 13 december is het Luciafeest en op 19 december ga ik eindelijk een school bezoeken. Ik kreeg vandaag een mail van de lerares met heel veel excuses dat het zo lang had geduurd voor ze contact op had genomen, maar of ik dan nog in Finland ben. Niemand heeft zo veel geluk als ik, geloof ik. Ik vlieg op 20 december namelijk weer naar huis...
Verder heb ik nog geen idee. Misschien nog wat musea bezoeken in Turku? Of het archipel? Of misschien toch Tampere nog? Een ding heb ik in ieder geval al waar gemaakt: ik ben eindelijk naar de sauna geweest. Jullie moeten weten dat Finnen zweren bij sauna's. Het land telt er een stuk of twee miljoen (tegen vijf miljoen inwoners is dat veel) en "sauna" is het enige woord uit de Finse taal dat overgenomen is in bijna alle andere talen. Genoeg reden om te zeggen dat - als je bijna vier maanden in Finland doorbrengt - je er toch een keer een bezoek aan moet hebben gebracht. Hier in Haliskyla, het studentencomplex waar ik woon, zijn er twee. Een waar je voor moet betalen en een die gratis is op woensdag en zondag. De reden dat ik er nog nooit geweest was was enerzijds luiheid (ik had geen zin om uit te zoeken waar het was) en anderzijds durfde ik het niet zo goed. Niet dat ik preuts ben of iets dergelijks, helemaal niet. Maar ik ben een beetje claustrofobisch en in een kleine ruimte zitten waar het tussen de 80 en 120 graden wordt is dus niet mijn idee van relaxen. Ik vond het op zich wel okee. Niet iets dat ik thuis ga missen, maar toch wel aangenaam.
Ondertussen is het hier weer gaan sneeuwen. Er ligt geen heel dik pak, maar er staat wel een straffe, ijzige wind en dat maakt het gevoelsmatig toch wel erg koud. Afgezien van die vroege sneeuw in oktober waren de temperaturen hier voor Finse begrippen vrij subtropisch, en nu halen de Finnen die ik ken hun schouders op en zeggen: "Ach, de winter moest toch een keer moeten beginnen, hè." Maar voor de uitwisselingsstudenten is het uiteraard alleen maar leuk, want het was helemaal niet zeker dat we überhaupt sneeuw zouden zien. Ik heb gisteren mijn op een na laatste essay af te schrijven. Nu is er nog maar een te doen, en ik moet nog twee keer in de week naar Zweeds en leren voor het examen, maar afgezien daarvan heb ik denk ik toch vrij veel vrije tijd, en ik moet dus hoognodig bedenken wat ik absoluut nog wil doen. In ieder geval is er vrijdag het adventconcert, de dag daarna komt Jinghan, misschien ga ik zondag schaatsen, op 6 december is het onafhankelijkheidsdag, op 7 december ga ik met ESN naar het kunstmuseum (niet vanwege werkelijke interesse, maar een meisje dat ik ken - en die kunstgeschiedenis studeert - doet de rondleiding), op 13 december is het Luciafeest en op 19 december ga ik eindelijk een school bezoeken. Ik kreeg vandaag een mail van de lerares met heel veel excuses dat het zo lang had geduurd voor ze contact op had genomen, maar of ik dan nog in Finland ben. Niemand heeft zo veel geluk als ik, geloof ik. Ik vlieg op 20 december namelijk weer naar huis...
Verder heb ik nog geen idee. Misschien nog wat musea bezoeken in Turku? Of het archipel? Of misschien toch Tampere nog? Een ding heb ik in ieder geval al waar gemaakt: ik ben eindelijk naar de sauna geweest. Jullie moeten weten dat Finnen zweren bij sauna's. Het land telt er een stuk of twee miljoen (tegen vijf miljoen inwoners is dat veel) en "sauna" is het enige woord uit de Finse taal dat overgenomen is in bijna alle andere talen. Genoeg reden om te zeggen dat - als je bijna vier maanden in Finland doorbrengt - je er toch een keer een bezoek aan moet hebben gebracht. Hier in Haliskyla, het studentencomplex waar ik woon, zijn er twee. Een waar je voor moet betalen en een die gratis is op woensdag en zondag. De reden dat ik er nog nooit geweest was was enerzijds luiheid (ik had geen zin om uit te zoeken waar het was) en anderzijds durfde ik het niet zo goed. Niet dat ik preuts ben of iets dergelijks, helemaal niet. Maar ik ben een beetje claustrofobisch en in een kleine ruimte zitten waar het tussen de 80 en 120 graden wordt is dus niet mijn idee van relaxen. Ik vond het op zich wel okee. Niet iets dat ik thuis ga missen, maar toch wel aangenaam.
maandag 26 november 2012
Cultuurshock
Blèèèèègh! Naast die trip naar Polen had Tania ook nog een of ander evenement in Helsinki en dus ben ik tot vrijdag weer alleen thuis. De afgelopen week vond ik het echt tien keer niks. Niet dat ik me alleen hoefde te voelen, want ik was natuurlijk uitgenodigd voor Razvans feestje. En hij vroeg eveneens of ik met hem en Teo naar Lapland wilde, maar als ik dat had gedaan had ik helaas nog maar 36 euro overgehouden om het uit te houden tot mijn beurs weer op mijn rekening gestort wordt en dat is op 9 december op zijn vroegst. Sowieso ben ik niet veel thuis geweest, maar als je dan 's avonds toch thuis komt en alles is donker en stil baal je drie keer zo hard als voordat je vertrok. Daarbij maakte het donkere weer mijn humeur er niet veel beter op, want het is nu pas om negen uur 's ochtends goed en wel licht, en om drie uur begint het alweer te schemeren. En in de tussentijd is het vaak ook nog donker weer. Begrijp me niet verkeerd, eigenlijk vind ik korte dagen wel gezellig en als het eenmaal avond is is het ook geen ramp, maar als je net je lunch op hebt en het begint al donker te worden denk ik wel van, moet dat nu? Maar goed, laten we hopen dat het toch went om alleen te zijn. Tot nu toe gaat het wel redelijk...
Vanavond was de laatste Chill Evening, maar het was wel gezellig. Eigenlijk is de bedoeling dat je gewoon komt om nieuwe mensen te ontmoeten, maar ik kende bijna iedereen al. Jakub uit Polen was er (ik ken hem omdat ik Zweeds heb met hem), Razvan, Teo en Vicky, de mensen van de Student Union, die irritante Iranees en nog een jongen uit Pakistan die ik verder niet kende. Het is zo leuk, want we komen niet alleen uit verschillende landen, maar we doen ook totaal verschillende studies. De helft doet informatica, ik studeer geschiedenis, Vicky literatuur en Jakub scheikunde. Zonder die Chill Evenings zouden we elkaar niet eens kennen en nu ben ik daardoor dus Razvan tegengekomen en zijn we naar Tallinn geweest. Ik vind het dus ook jammer dat dit de laatste keer was. Maar goed, we hebben het over van alles gehad. Waar je in Turku kunt skiën en schaatsen bijvoorbeeld. Vanaf volgende week is er een schaatsbaan. Er zijn in Turku natuurlijk ook wel minstens vier indoorschaatsbanen, maar ik wacht toch voor meer informatie even op de volgende nieuwsmail. En dan was er dus nog de kerstmarkt, het feit dat het woensdag gaat sneeuwen, Lapland, noorderlicht... Schijnbaar is er een app voor je telefoon waarmee je het kunt simuleren, maar gelukkig heb ik het toch al in het echt gezien, want een app lijkt me toch niet helemaal hetzelfde.
En dat was er ook nog het vrij terughoudende karakter van de Fin in het algemeen. Voor de jongen uit Iran was dit kennelijk een groot probleem, en ik begreep wel waarom. Mijn God, als hij eenmaal begint te praten houdt hij niet meer op, maar daar heb ik het twee weken al over gehad. Kennelijk is het in het Midden Oosten normaal dat mensen heel erg veel kletsen, en te oordelen naar de Pakistaanse jongen uit Zweeds klopt dat wel. Hij is net zo erg (en het vervelende is ook dat hij er voor Europese maatstaven echt aparte ideeën op na houdt - zo denkt hij dat het abnormaal is om kinderen te hebben voor je getrouwd bent en vindt hij eveneens dat een vrouw thuis zou moeten blijven om het huishouden te doen), en eerlijk gezegd vind ik beide jongens ronduit vervelend. Niet om waar ze vandaan komen of zoiets - een ander meisje uit Pakistan is juist heel aardig -, maar wel omdat... Tja, soms heb ik tijdens een conversatie met een van hen gewoon zin om te schreeuwen van: "Shut the hell up! I don't give a damn!" Maar ja, daar ben ik dan toch te beleefd voor, denk ik. Maar goed, Finnen zijn dus te rustig, volgens die Iranees. Tja. Ik vind ook dat bijvoorbeeld Fransen veel luidruchtiger zijn dan Finnen en ik heb al heel erg vaak de vraag gekregen waarom ik in vredesnaam voor Finland gekozen heb. Om heel eerlijk te zijn was dat niet echt een bewuste keuze (maar ik heb er absoluut geen spijt van, ondanks de duisternis!), maar het laat wel zien dat ze zichzelf gewoon niet als bijzonder interessant zien. Natuurlijk is het leuk als men gewoon een gesprekje aan gaat met mensen in de bus, maar tegelijkertijd heb ik het nooit als vervelend of onbeleefd ervaren dat mensen doorgaans niet zo zijn hier. Als een gesprek elders stilvalt denk je altijd meteen van, oh mijn God, wat zal ik nu eens gaan zeggen? Maar hier wordt dat als normaal - of in ieder geval als overkomelijk - ervaren. Ik denk dat een citaat uit een boek dat ik ooit las mijn mening goed opsomt (ook al gaat het eigenlijk over relaties): "I can't think of anything lonelier than spending the rest of my life with someone I can't talk to, or worse, someone I can't be silent with."
zondag 25 november 2012
Drinking games
Mijn huisgenote is naar Gdansk en Warschau, en dat is natuurlijk leuk voor haar, maar niet voor mij. Het zal wel kinderachtig van me zijn, maar ik ben het niet echt gewend om helemaal alleen te wonen, en het werkt me lichtelijk op de zenuwen. Ik dacht altijd dat ik goed alleen kan zijn, en dat kan ik op zich ook wel, maar pff... Het is zo stil nu thuis. Normaal klets ik ook niet de hele avond met Tania, hoor, maar het is toch... gezelliger als je haar via Skype hoort ginnegappen met haar zesjarige dochter of als je af en toe eens hallo zegt als je elkaar tegenkomt in de keuken. Nu is het echt blègh... Als ik thuis ben voel ik me gewoon rot, en het gevolg is dan ook dat ik de afgelopen dagen ongeveer overal behalve thuis heb doorgebracht, maar ja... Af en toe moet je toch eten en slapen en als je dan thuiskomt is het nog erger dan voor je ging.
Maar goed, ik denk dat ze morgen thuiskomt en hopelijk wordt het dan weer gezellig (en kan ik lang genoeg thuis zijn om aan mijn essay te werken). Vanavond ben ik bij Razvan geweest. Vicky en Teo waren er ook, evenals iemand uit Zwitserland, een Fin die normaal gesproken in Duitsland woont en Razvans huisgenoot uit Tsjechië. De bedoeling was dat we wat zouden drinken en kletsen in de keuken, maar op een gegeven moment kwam Teo op het idee om weer te gaan kaarten. Geen van ons had een kaartspel, dus moest ze eerst naar haar Duitse huisgenote om een spel te gaan lenen. Het spel dat we speelden gaat normaal gesproken als volgt: je verdeelt de kaarten en als de bovenste kaart op de stapel bijvoorbeeld een vijf is mag je een vier of een zes opgooien. Als je een fout maakt moet je alle kaarten pakken en degene die als eerste zijn kaarten kwijt is wint. Je moet gewoon goede reflexen hebben. Het probleem met dit kaartspel was dat de tweeën, de drieën, de vieren, de vijven en de zessen om de een of andere duistere reden ontbraken en dat de Duitse kaarten andere namen hebben dan in het Engels (het feit dat er bij de koningin bijvoorbeeld geen Q maar een D stond was voor sommigen verwarrend). Om die reden mocht je na een aas ook een zeven opgooien, want anders liepen we steeds vast. Na een tijdje begon het echter saai te worden, dus verzon die Tsjech een nieuwe regel: de winnaar mag een nieuwe regel bedenken. Op die manier wordt het steeds moeilijker, spannender en vooral lachwekkender. Het uiteindelijke resultaat was als volgt:
- Je moest geen kaarten meer opgooien die een lager of hoger waren, maar drie. Dat betekent bijvoorbeeld dat je bij een acht een koning of een boer op moest gooien.
- Bij de boer moest je zeggen: "This is not a farmer." Dit kwam voort uit een discussie die die Duitser en Vicky hadden gehad over het feit dat de boer al dan geen boer is, omdat hij anders heet in het Engels.
- Bij de koningin moest je zeggen: "She is a babe." Dit was namelijk de mening van een van de jongens...
- Bij iedere kaart moest je een ander cijfer zeggen dan het cijfer op de kaart. Dit werkt uiteraard vreselijk afleidend.
- Bij een acht moesten degenen die naast je zaten met hun voet op de grond stampen. Eerst was het alleen degene die links van je zat, maar Vicky voegde er later aan toe dat degene die rechts van je zat dat ook moest. Dit zorgde nog voor wat ophef, want een van de regels was dat regels niet geannuleerd konden worden, maar uiteindelijk was dit slechts gewoon een toevoeging op de eerdere regel, en dus toegestaan.
- Bij de tien moesten degenen naast je op de tafel slaan.
- Bij de harten aas stond, in het Duits, "ass" geschreven, hetgeen vooral bij de Engelse Vicky tot veel hilariteit leidde. Een van de regels werd uiteindelijk dat je deze kaart altijd op mocht gooien, en dat de volgende daarna op mocht gooien wat hij of zij wilde.
- Je mocht bijvoorbeeld meerdere boeren of achten of wat dan ook tegelijk spelen.
- Als je kaarten op waren moest je nog wel uitkijken voor achten en tienen, want als je vergat op de grond te stampen of op tafel te slaan moest je alsnog alle kaarten pakken. Je had de overwinning dus nooit definitief in de zak.
Jullie horen het, it's perfectly complicated.
Maar goed, ik denk dat ze morgen thuiskomt en hopelijk wordt het dan weer gezellig (en kan ik lang genoeg thuis zijn om aan mijn essay te werken). Vanavond ben ik bij Razvan geweest. Vicky en Teo waren er ook, evenals iemand uit Zwitserland, een Fin die normaal gesproken in Duitsland woont en Razvans huisgenoot uit Tsjechië. De bedoeling was dat we wat zouden drinken en kletsen in de keuken, maar op een gegeven moment kwam Teo op het idee om weer te gaan kaarten. Geen van ons had een kaartspel, dus moest ze eerst naar haar Duitse huisgenote om een spel te gaan lenen. Het spel dat we speelden gaat normaal gesproken als volgt: je verdeelt de kaarten en als de bovenste kaart op de stapel bijvoorbeeld een vijf is mag je een vier of een zes opgooien. Als je een fout maakt moet je alle kaarten pakken en degene die als eerste zijn kaarten kwijt is wint. Je moet gewoon goede reflexen hebben. Het probleem met dit kaartspel was dat de tweeën, de drieën, de vieren, de vijven en de zessen om de een of andere duistere reden ontbraken en dat de Duitse kaarten andere namen hebben dan in het Engels (het feit dat er bij de koningin bijvoorbeeld geen Q maar een D stond was voor sommigen verwarrend). Om die reden mocht je na een aas ook een zeven opgooien, want anders liepen we steeds vast. Na een tijdje begon het echter saai te worden, dus verzon die Tsjech een nieuwe regel: de winnaar mag een nieuwe regel bedenken. Op die manier wordt het steeds moeilijker, spannender en vooral lachwekkender. Het uiteindelijke resultaat was als volgt:
- Je moest geen kaarten meer opgooien die een lager of hoger waren, maar drie. Dat betekent bijvoorbeeld dat je bij een acht een koning of een boer op moest gooien.
- Bij de boer moest je zeggen: "This is not a farmer." Dit kwam voort uit een discussie die die Duitser en Vicky hadden gehad over het feit dat de boer al dan geen boer is, omdat hij anders heet in het Engels.
- Bij de koningin moest je zeggen: "She is a babe." Dit was namelijk de mening van een van de jongens...
- Bij iedere kaart moest je een ander cijfer zeggen dan het cijfer op de kaart. Dit werkt uiteraard vreselijk afleidend.
- Bij een acht moesten degenen die naast je zaten met hun voet op de grond stampen. Eerst was het alleen degene die links van je zat, maar Vicky voegde er later aan toe dat degene die rechts van je zat dat ook moest. Dit zorgde nog voor wat ophef, want een van de regels was dat regels niet geannuleerd konden worden, maar uiteindelijk was dit slechts gewoon een toevoeging op de eerdere regel, en dus toegestaan.
- Bij de tien moesten degenen naast je op de tafel slaan.
- Bij de harten aas stond, in het Duits, "ass" geschreven, hetgeen vooral bij de Engelse Vicky tot veel hilariteit leidde. Een van de regels werd uiteindelijk dat je deze kaart altijd op mocht gooien, en dat de volgende daarna op mocht gooien wat hij of zij wilde.
- Je mocht bijvoorbeeld meerdere boeren of achten of wat dan ook tegelijk spelen.
- Als je kaarten op waren moest je nog wel uitkijken voor achten en tienen, want als je vergat op de grond te stampen of op tafel te slaan moest je alsnog alle kaarten pakken. Je had de overwinning dus nooit definitief in de zak.
Jullie horen het, it's perfectly complicated.
dinsdag 20 november 2012
Zweeds praten
Voor het eerst sinds ik hier ben heb ik de gelegenheid gehad buiten de vier muren van een klaslokaal Zweeds te praten! Ja, echt... Maar 5% van de bevolking spreekt Zweeds als moedertaal, en in Stockholm sprak sowieso iedereen perfect Engels, dus veel praktijkervaring doe ik gewoon niet op. Ik ben vandaag de hele dag thuis gebleven om aan mijn essay te werken, want dat was de hoogste tijd, maar ik moest wel even boodschappen doen. Bij de supermarkt stond een kraam met mensen die gratis soep uitdeelden. Waarom weet ik eigenlijk niet, maar ik werd aangesproken door een van die mensen, in het Fins. Het gesprek ging ongeveer zo:
Ik: "I'm sorry, but I don't speak Finnish."
Hij: "Talar du svenska? [Spreek je Zweeds?] Me... English... No."
Ik: "Oh, eh... Jag talar lite svenska." [Ik spreek een klein beetje Zweeds]
Vervolgens zei hij iets dat ik niet zou kunnen herhalen, maar ik begreep het op dat moment zelf wel: de soep was gratis. Daarna zei hij nog iets, maar dat verstond ik niet.
Ik: "Jag förstår inte." [Ik begrijp het niet]
Hij herhaalde het, maar ik begreep het nog steeds niet, en hij gaf me de soep. Ik sloot het gesprek af met "kiitos" [bedankt in het Fins] en een excuserend glimlachje.
Ach, eh... Tja. Een heel intelligent gesprek, denken jullie niet? Het doet me denken aan toen ik net in Frankrijk was en ik de hele dag door dit soort dingen had.
Trouwens, ik moet nog iets vertellen! Door het reisje naar Tallinn was ik het helemaal vergeten, maar ik heb aurora borealis - ook wel bekend als noorderlicht - gezien! Vrijdagavond was ik even naar de supermarkt gelopen en toen zag ik het. Eerst twijfelde ik en dacht ik dat het aan mij lag, maar eenmaal thuis zag ik op Facebook dat Simone vertelde dat zij het ook gezien had. Het was maar heel vaagjes, maar toch! Ik denk dat ik nu heel veel al heb gezien, en dat ik al heel dik tevreden ben. Mijn vliegticket heb ik afgelopen week geboekt. Over precies een maand - op 20 december dus - vlieg ik van Tampere naar Kopenhagen en vervolgens naar Parijs. Ik moet nog twee essays schrijven en mijn examen van Zweeds halen, maar gelukkig staan er ook nog genoeg leuke dingen op het programma. Op 30 november is er een adventconcert en op 13 december wordt het Luciafeest gevierd, zoals ik al vertelde. Ik ben er echt heel benieuwd naar, en ga er zeker heen.
Ik: "I'm sorry, but I don't speak Finnish."
Hij: "Talar du svenska? [Spreek je Zweeds?] Me... English... No."
Ik: "Oh, eh... Jag talar lite svenska." [Ik spreek een klein beetje Zweeds]
Vervolgens zei hij iets dat ik niet zou kunnen herhalen, maar ik begreep het op dat moment zelf wel: de soep was gratis. Daarna zei hij nog iets, maar dat verstond ik niet.
Ik: "Jag förstår inte." [Ik begrijp het niet]
Hij herhaalde het, maar ik begreep het nog steeds niet, en hij gaf me de soep. Ik sloot het gesprek af met "kiitos" [bedankt in het Fins] en een excuserend glimlachje.
Ach, eh... Tja. Een heel intelligent gesprek, denken jullie niet? Het doet me denken aan toen ik net in Frankrijk was en ik de hele dag door dit soort dingen had.
Trouwens, ik moet nog iets vertellen! Door het reisje naar Tallinn was ik het helemaal vergeten, maar ik heb aurora borealis - ook wel bekend als noorderlicht - gezien! Vrijdagavond was ik even naar de supermarkt gelopen en toen zag ik het. Eerst twijfelde ik en dacht ik dat het aan mij lag, maar eenmaal thuis zag ik op Facebook dat Simone vertelde dat zij het ook gezien had. Het was maar heel vaagjes, maar toch! Ik denk dat ik nu heel veel al heb gezien, en dat ik al heel dik tevreden ben. Mijn vliegticket heb ik afgelopen week geboekt. Over precies een maand - op 20 december dus - vlieg ik van Tampere naar Kopenhagen en vervolgens naar Parijs. Ik moet nog twee essays schrijven en mijn examen van Zweeds halen, maar gelukkig staan er ook nog genoeg leuke dingen op het programma. Op 30 november is er een adventconcert en op 13 december wordt het Luciafeest gevierd, zoals ik al vertelde. Ik ben er echt heel benieuwd naar, en ga er zeker heen.
maandag 19 november 2012
Tallinn
Ik ben nog steeds nogal moe, dus vergeef me mijn niet al te beste verslag alsjeblieft. De nacht van vrijdag op zaterdag heb ik namelijk praktisch overgeslagen, want ik moest om vier uur 's ochtends de bus nemen. Ik heb weliswaar even op bed gelegen van te voren en ik heb een poging gedaan om tijdens de reis wat slaap te krijgen, maar ik ben er niet zeker van of dat eigenlijk gelukt is. Hoe dan ook, dat gaat wel over. Ik ben in Estland geweest, het was geweldig en dat is het belangrijkste!
Zal ik bij het begin beginnen? Zoals ik heb verteld wilde ik graag naar Tallinn, maar ik had niemand om mee te gaan, tot Razvan me vertelde dat hij juist een trip plande met Teo en Vicky, en hij zocht een vierde persoon om mee te gaan. Eenmaal in Helsinki hadden we wat tijd over, maar we moesten zoeken naar de haven, dus dat was niet erg. We werden uiteindelijk geholpen door een Fin, die in plaats van "you're welcome" "cheers" zei, iets dat we daarna te pas en te onpas herhaald hebben. Het klinkt vast absoluut niet grappig nu ik het vertel, maar dat was het op het moment zelf wel. De boot was... Tja. Het was maar voor drie uurtjes, maar als je je bedenkt dat we slechts de helft betaalden toen we naar Stockholm gingen en we toen een hut hadden waar je een hele nacht kon slapen... Het was er ontzettend druk, iedereen was er schijnbaar dronken en de enige plek waar we konden zitten was op de grond naast een deur die steeds open en dicht ging omdat mensen op het dek wilden roken. Daar kwam nog bij dat er steeds mensen een gesprek met me aan probeerden te knopen: eerst zwaaide er iemand naar me, vervolgens kwam iemand zeggen dat ik uit moest kijken voor mijn vingers (ik zat op de grond en steunde op mijn handen, en hij was bang dat er iemand op zou gaan staan, of zoiets) en tot slot kwam een andere man naast me zitten en zei iets tegen me in het Fins. Een tweede Fin zei vervolgens tegen hem dat hij het in het Engels moest proberen (Razvan begreep dit omdat hij Fins leert), omdat ik het niet snapte. Godzijdank was dat kennelijk te veel gevraagd op de vroege ochtend en dus liet hij me verder met rust. De anderen vroegen zich af waarom ik zo veel rare snuiters aantrok. Eh... Ja, dat weet ik ook niet. Dat is al sinds jaar en dag zo. Soort zoekt soort, zullen we maar zeggen? Diezelfde nacht, toen ik van huis naar het busstation liep (er was geen openbaar vervoer zo vroeg en ik was al laat, omdat mijn laptop net voor vertrek besloot elf updates uit te moeten voeren) werd ik ook al aangesproken door iemand die steeds herhaalde: ''Be careful''. Waarom weet ik nog steeds niet... Hij sloot het gesprek in ieder geval af met: ''You're a very beautiful woman''. Eh... Goed, hij kan maar beter iemand van zijn eigen leeftijd zoeken, maar toch... Ik denk dat ik er liever om lach...
Afijn... Rond de middag waren we in Tallinn. Het was voor het eerst dat ik ergens was dat vroeger achter het IJzeren Gordijn lag, en dus was ik best benieuwd. Ik ben natuurlijk alleen in de oude stad geweest, dus ik denk niet dat ik een goed oordeel kan vellen, maar je ziet het er niet echt aan af. Goed, de prijzen zijn aanzienlijk lager dan in Finland, water is niet drinkbaar (volgens de site die Razvan er op na sloeg stond dat je er diarree van kunt krijgen en hoewel ik veronderstel dat dat toch ietwat overdreven is zullen jullie ongetwijfeld begrijpen dat ik de proef maar niet op de som heb genomen) en sommige flatgebouwen zagen er behoorlijk oud en vervallen uit, maar dat doen de flats in Quartier de l'Europe, net achter mijn universiteit thuis in Saint-Brieuc, ook. Tallinn zelf is gewoon een prachtige stad. Vroeger heette het Reval en het verleden als Hanzestad is nog steeds overal zichtbaar. Gezien zowel mijn mobiel als mijn fotografische kunsten vrij flut zijn, denk ik niet dat de foto's die ik zo zal laten zien ook maar half laten zien hoe prachtig het is, maar echt... Wauw! Mocht je ooit eens in die regio komen, ga er naartoe. Het is zeker een van de mooiste steden die ik ooit heb bezocht, denk ik. We hebben in eerste instantie gewoon wat rondgelopen en souvenirwinkeltjes bezocht. Ook hebben we zo'n vier of vijf keer mensen uit moeten leggen dat we toch écht niet in hun restaurant kwamen eten. Kennelijk is het normaal om mensen op straat aan te spreken om hen te vragen in je business te komen lunchen.
Rond een uur of vier zijn we naar het hostel gegaan. Dat leverde nog wat problemen op, want ze hadden geen reservering van ons. Razvan had alles geregeld, maar het plan was eerst om bedden op een slaapzaal te nemen. Later echter veranderde hij van gedachten, omdat een kamer voor vier personen maar een paar euro duurder was, en dus had hij de reservering veranderd. Echter, de meneer achter de balie wist ons te melden dat alles geannuleerd was, waarna hij ons naar de keuken dirigeerde en ons gratis koffie aanbood. Ondertussen zou hij de zaak uitzoeken. Gelukkig bleek het allemaal een storm in een glas water te zijn en konden we uiteindelijk toch naar onze kamer, die buitengewoon ruim was als je bedacht hoe weinig we ervoor betaald hadden. We legden onze spullen daar neer en zijn vervolgens terug de stad in geweest. Eerst hebben we een soort van observatietoren beklommen. We waren namelijk al tijden op zoek naar een supermarkt en er een vinden was een onmogelijke taak, en toen kwam Vicky op het enigszins originele idee om te kijken of we vanaf zo'n hoogte iets konden ontdekken. Geloof het of niet, maar het werkte nog ook. Verder was het uitzicht adembenemend. Je kon alle kerkjes die we eerder bezocht hadden zien, de gekleurde gebouwen, de smalle straatjes, de orthodoxe kathedraal... Oh, en je kon het huis aan de overkant van de straat inkijken, waar twee kinderen duidelijk slaande ruzie met elkaar hadden. Gelukkig woon ik daar niet en kijken toeristen niet constant mijn slaapkamer in... Uiteindelijk zijn we naar de supermarkt gegaan, hebben we nog ergens anders van het uitzicht genoten en zijn tenslotte terug gegaan naar het hostel. De rest van de avond hebben we Uno en andere kaartspelletjes gespeeld, evenals een spelletje dat ik in Frankrijk ook geregeld speel. Iedereen heeft een vel papier en je hebt verschillende categorieën (namen, plaatsen, bands, films - vul zelf maar in wat je leuk vindt!). Iemand zegt een letter en dan moet je zo snel mogelijk dingen vinden die beginnen met die letter. Degene die als eerste klaar is roept "stop!" en de rest mag dan niet meer schrijven. Daarna verdeel je de punten. Eigenlijk toch wel grappig... Thuis met Annabel en Gerard spelen we dezelfde dingen als die Teo en Razvan thuis in Roemenië doen.
Al met al waren we blij met de veranderde reservering. Er waren namelijk een paar Britten die een luidruchtig feest hadden waarbij erg veel werd gedronken. Niet dat het me na de nacht daarvoor kon schelen, maar het was toch wel fijn om die kamer te hebben. Sowieso is Ests bier denk ik erg eh.. sterk. Razvan wilde het met alle geweld uitproberen, maar vergat vervolgens de wekker te zetten, terwijl hij wel gezegd had dat hij dat zou doen. Logischerwijs had hij de volgende ochtend ruzie met Teo. Toch hadden we nog tijd om 's ochtends snel wat musea te bezoeken: het Museum of Estonian History, het Museum of Medieval Torture en het Museum of Occupations (over de Duitse bezetting en het Sovjettijdperk - grofweg behandelde het de periode van 1939 tot 1991). Vooral het eerste en het laatste museum vond ik erg interessant. Dat Medieval Torture was op zich ook wel leuk als je een sterke maag hebt, maar ergens twijfelde ik een beetje aan de correctheid van de uitleg. Het Engels stond in ieder geval vol fouten en de Estse, Finse, Russische en Italiaanse teksten waren aanzienlijk langer en gingen overduidelijk over dingen die niet in het Engels werden gezegd. Maar het was op zich ook een ervaring. Het bevond zich in een afgelegen zijstraatje (we kwamen uiteraard op het idee omdat iemand op straat reclame stond te maken), en eerst moest je een trap op, als in een flatgebouw. Het kwam al met al erg geïmproviseerd over en dat vond ik eigenlijk stukken grappiger dan de martelwerktuigen.
En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het was echt ontzettend leuk, gezellig en interessant. Lees snel verder voor de foto's!
Zal ik bij het begin beginnen? Zoals ik heb verteld wilde ik graag naar Tallinn, maar ik had niemand om mee te gaan, tot Razvan me vertelde dat hij juist een trip plande met Teo en Vicky, en hij zocht een vierde persoon om mee te gaan. Eenmaal in Helsinki hadden we wat tijd over, maar we moesten zoeken naar de haven, dus dat was niet erg. We werden uiteindelijk geholpen door een Fin, die in plaats van "you're welcome" "cheers" zei, iets dat we daarna te pas en te onpas herhaald hebben. Het klinkt vast absoluut niet grappig nu ik het vertel, maar dat was het op het moment zelf wel. De boot was... Tja. Het was maar voor drie uurtjes, maar als je je bedenkt dat we slechts de helft betaalden toen we naar Stockholm gingen en we toen een hut hadden waar je een hele nacht kon slapen... Het was er ontzettend druk, iedereen was er schijnbaar dronken en de enige plek waar we konden zitten was op de grond naast een deur die steeds open en dicht ging omdat mensen op het dek wilden roken. Daar kwam nog bij dat er steeds mensen een gesprek met me aan probeerden te knopen: eerst zwaaide er iemand naar me, vervolgens kwam iemand zeggen dat ik uit moest kijken voor mijn vingers (ik zat op de grond en steunde op mijn handen, en hij was bang dat er iemand op zou gaan staan, of zoiets) en tot slot kwam een andere man naast me zitten en zei iets tegen me in het Fins. Een tweede Fin zei vervolgens tegen hem dat hij het in het Engels moest proberen (Razvan begreep dit omdat hij Fins leert), omdat ik het niet snapte. Godzijdank was dat kennelijk te veel gevraagd op de vroege ochtend en dus liet hij me verder met rust. De anderen vroegen zich af waarom ik zo veel rare snuiters aantrok. Eh... Ja, dat weet ik ook niet. Dat is al sinds jaar en dag zo. Soort zoekt soort, zullen we maar zeggen? Diezelfde nacht, toen ik van huis naar het busstation liep (er was geen openbaar vervoer zo vroeg en ik was al laat, omdat mijn laptop net voor vertrek besloot elf updates uit te moeten voeren) werd ik ook al aangesproken door iemand die steeds herhaalde: ''Be careful''. Waarom weet ik nog steeds niet... Hij sloot het gesprek in ieder geval af met: ''You're a very beautiful woman''. Eh... Goed, hij kan maar beter iemand van zijn eigen leeftijd zoeken, maar toch... Ik denk dat ik er liever om lach...
Afijn... Rond de middag waren we in Tallinn. Het was voor het eerst dat ik ergens was dat vroeger achter het IJzeren Gordijn lag, en dus was ik best benieuwd. Ik ben natuurlijk alleen in de oude stad geweest, dus ik denk niet dat ik een goed oordeel kan vellen, maar je ziet het er niet echt aan af. Goed, de prijzen zijn aanzienlijk lager dan in Finland, water is niet drinkbaar (volgens de site die Razvan er op na sloeg stond dat je er diarree van kunt krijgen en hoewel ik veronderstel dat dat toch ietwat overdreven is zullen jullie ongetwijfeld begrijpen dat ik de proef maar niet op de som heb genomen) en sommige flatgebouwen zagen er behoorlijk oud en vervallen uit, maar dat doen de flats in Quartier de l'Europe, net achter mijn universiteit thuis in Saint-Brieuc, ook. Tallinn zelf is gewoon een prachtige stad. Vroeger heette het Reval en het verleden als Hanzestad is nog steeds overal zichtbaar. Gezien zowel mijn mobiel als mijn fotografische kunsten vrij flut zijn, denk ik niet dat de foto's die ik zo zal laten zien ook maar half laten zien hoe prachtig het is, maar echt... Wauw! Mocht je ooit eens in die regio komen, ga er naartoe. Het is zeker een van de mooiste steden die ik ooit heb bezocht, denk ik. We hebben in eerste instantie gewoon wat rondgelopen en souvenirwinkeltjes bezocht. Ook hebben we zo'n vier of vijf keer mensen uit moeten leggen dat we toch écht niet in hun restaurant kwamen eten. Kennelijk is het normaal om mensen op straat aan te spreken om hen te vragen in je business te komen lunchen.
Rond een uur of vier zijn we naar het hostel gegaan. Dat leverde nog wat problemen op, want ze hadden geen reservering van ons. Razvan had alles geregeld, maar het plan was eerst om bedden op een slaapzaal te nemen. Later echter veranderde hij van gedachten, omdat een kamer voor vier personen maar een paar euro duurder was, en dus had hij de reservering veranderd. Echter, de meneer achter de balie wist ons te melden dat alles geannuleerd was, waarna hij ons naar de keuken dirigeerde en ons gratis koffie aanbood. Ondertussen zou hij de zaak uitzoeken. Gelukkig bleek het allemaal een storm in een glas water te zijn en konden we uiteindelijk toch naar onze kamer, die buitengewoon ruim was als je bedacht hoe weinig we ervoor betaald hadden. We legden onze spullen daar neer en zijn vervolgens terug de stad in geweest. Eerst hebben we een soort van observatietoren beklommen. We waren namelijk al tijden op zoek naar een supermarkt en er een vinden was een onmogelijke taak, en toen kwam Vicky op het enigszins originele idee om te kijken of we vanaf zo'n hoogte iets konden ontdekken. Geloof het of niet, maar het werkte nog ook. Verder was het uitzicht adembenemend. Je kon alle kerkjes die we eerder bezocht hadden zien, de gekleurde gebouwen, de smalle straatjes, de orthodoxe kathedraal... Oh, en je kon het huis aan de overkant van de straat inkijken, waar twee kinderen duidelijk slaande ruzie met elkaar hadden. Gelukkig woon ik daar niet en kijken toeristen niet constant mijn slaapkamer in... Uiteindelijk zijn we naar de supermarkt gegaan, hebben we nog ergens anders van het uitzicht genoten en zijn tenslotte terug gegaan naar het hostel. De rest van de avond hebben we Uno en andere kaartspelletjes gespeeld, evenals een spelletje dat ik in Frankrijk ook geregeld speel. Iedereen heeft een vel papier en je hebt verschillende categorieën (namen, plaatsen, bands, films - vul zelf maar in wat je leuk vindt!). Iemand zegt een letter en dan moet je zo snel mogelijk dingen vinden die beginnen met die letter. Degene die als eerste klaar is roept "stop!" en de rest mag dan niet meer schrijven. Daarna verdeel je de punten. Eigenlijk toch wel grappig... Thuis met Annabel en Gerard spelen we dezelfde dingen als die Teo en Razvan thuis in Roemenië doen.
Al met al waren we blij met de veranderde reservering. Er waren namelijk een paar Britten die een luidruchtig feest hadden waarbij erg veel werd gedronken. Niet dat het me na de nacht daarvoor kon schelen, maar het was toch wel fijn om die kamer te hebben. Sowieso is Ests bier denk ik erg eh.. sterk. Razvan wilde het met alle geweld uitproberen, maar vergat vervolgens de wekker te zetten, terwijl hij wel gezegd had dat hij dat zou doen. Logischerwijs had hij de volgende ochtend ruzie met Teo. Toch hadden we nog tijd om 's ochtends snel wat musea te bezoeken: het Museum of Estonian History, het Museum of Medieval Torture en het Museum of Occupations (over de Duitse bezetting en het Sovjettijdperk - grofweg behandelde het de periode van 1939 tot 1991). Vooral het eerste en het laatste museum vond ik erg interessant. Dat Medieval Torture was op zich ook wel leuk als je een sterke maag hebt, maar ergens twijfelde ik een beetje aan de correctheid van de uitleg. Het Engels stond in ieder geval vol fouten en de Estse, Finse, Russische en Italiaanse teksten waren aanzienlijk langer en gingen overduidelijk over dingen die niet in het Engels werden gezegd. Maar het was op zich ook een ervaring. Het bevond zich in een afgelegen zijstraatje (we kwamen uiteraard op het idee omdat iemand op straat reclame stond te maken), en eerst moest je een trap op, als in een flatgebouw. Het kwam al met al erg geïmproviseerd over en dat vond ik eigenlijk stukken grappiger dan de martelwerktuigen.
En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het was echt ontzettend leuk, gezellig en interessant. Lees snel verder voor de foto's!
donderdag 15 november 2012
Pullabaking, drugsdealen en een museumbezoek
Gisteren was Ellie - een meisje uit mijn tutorgroep - jarig. Eigenlijk zou ik er even heen zijn gegaan, maar ik had al iets anders te doen: traditionele pulla's maken met ESN. Ik had er nog nooit van gehoord, tot bleek dat het hetzelfde was als wat men in het Zweeds een "kanelbulle" noemt. Als je benieuwd bent, ga dan naar Ikea en bestel er een met koffie. Dat kost vijftig cent met een Family-kaart en een euro zonder. Zelf ben ik er vrij verslaafd aan geraakt, dus ik raad het zeker aan. Al met al was het ontzettend gezellig: Jana en Isabella - twee Duitse meisjes uit Zweeds - waren er ook, evenals Sylvain en Hana - die ik kende van het sushifeestje - en nog een stuk of wat mensen. In totaal waren we met zijn tienen, plus de Finse Maria, die alles georganiseerd had. Vijf meisjes gingen naar de keuken en Jana, Sylvain, een Duitse jongen en Vietnamees meisje bleven in de woonkamer om daar aan tafel beslag te maken. Het was best grappig, want die Duitser en die Vietnamese hadden elkaar twee weken eerder al ontmoet en het was zo overduidelijk dat ze elkaar leuk vonden. Hij leert voor architect en op een gegeven moment ging het - ik weet niet waarom, want ik had het gesprek niet vanaf het begin gevolgd - over stereotypes. Toen zei dat meisje plotseling, in gebroken Engels: "You know what my stereotype is? They are very handsome!" Waarna hij een blos op zijn wangen kreeg en iets onverstaanbaars murmelde. Ze waren gewoon schattig samen. Nadat we uiteindelijk een hele tijd hadden zitten kletsen en van de pulla's en de zogeheten "Christmas stars" hadden gegeten (en melk aangeboden kregen om de pulla's in te dompelen - Finnen drinken overal melk bij) gingen we weer naar huis en hoorde ik dat ze met elkaar aan het afspreken waren. Nu moeten jullie weten dat ik diep van binnen een hopeloze romantica ben en eindeloos veel series (veelal Britse kostuumdrama's) volg. Als ze geen echte mensen waren, maar personages uit een serie zat ik nu waarschijnlijk hard te juichen achter mijn laptop. Ik zou ze zooo hard shippen.
Vandaag moest eerst de introductie van mijn essay af, maar uiteraard was ik te druk met Facebook en muziek luisteren en toen ik uiteindelijk moest gaan was slechts de helft gedaan. Maar ach, ik moest Razvan het geld voor Tallinn nog betalen, want hij had alles geboekt. Hij is echt niet goed bij zijn hoofd... Aangezien hij iets studeert met computers had hij eigenlijk na zijn les bij de ICT af willen spreken, maar ik kom daar uiteraard nooit en wist dus niet waar het was, dus besloten we elkaar bij de kathedraal te zien. Hij kwam aanlopen en ik haalde mijn portemonnee tevoorschijn en zei: "I have the money." Hij vond dat het net was alsof we drugs aan het dealen waren of iets dergelijks. Toen we allebei moesten gaan en zei hij: "Nu moeten we eigenlijk alle twee heel discreet een andere kant oplopen, net als in een film." Eh... Tja. Volwassenheid ten top.
Tot slot ben ik nog naar het Aboa Vetus & Ars Nova geweest. Voor de derde keer, ja. Voor degenen die het zich toch niet herinneren: het is een museum. Toen het gebouwd werd in 1995 was het de bedoeling dat het alleen om moderne kunst zou gaan, maar toen werden er bij opgravingen interessante vondsten uit de Middeleeuwen gedaan, en dus kun je die er ook bekijken. Eigenlijk is dat ook het enige dat me interesseert, hoor, en de reden dat ik er drie keer ben geweest is meer toeval. De eerste keer was tijdens het museumdagje met Simone en de andere Duitsers, en nu is de entree de hele maand november gratis en dus ben ik nog maar eens alleen gegaan, niet wetende dat de lerares Zweeds zou voorstellen het museum te bezoeken. Ze liet gisteren een lijst rondgaan en iedereen die meewilde kon zich opgeven. Uiteindelijk waren we met een stuk of tien mensen: Isabella, Jakub uit Polen, nog een stuk of wat mensen uit Iran die ik verder niet kende, de lerares en haar man en kinderen. Ze heeft een zoon van vijf en een dochter van drie. Het was erg gezellig, maarre... Nu heb ik Middeleeuws Turku wel gezien voorlopig.
Vandaag moest eerst de introductie van mijn essay af, maar uiteraard was ik te druk met Facebook en muziek luisteren en toen ik uiteindelijk moest gaan was slechts de helft gedaan. Maar ach, ik moest Razvan het geld voor Tallinn nog betalen, want hij had alles geboekt. Hij is echt niet goed bij zijn hoofd... Aangezien hij iets studeert met computers had hij eigenlijk na zijn les bij de ICT af willen spreken, maar ik kom daar uiteraard nooit en wist dus niet waar het was, dus besloten we elkaar bij de kathedraal te zien. Hij kwam aanlopen en ik haalde mijn portemonnee tevoorschijn en zei: "I have the money." Hij vond dat het net was alsof we drugs aan het dealen waren of iets dergelijks. Toen we allebei moesten gaan en zei hij: "Nu moeten we eigenlijk alle twee heel discreet een andere kant oplopen, net als in een film." Eh... Tja. Volwassenheid ten top.
Tot slot ben ik nog naar het Aboa Vetus & Ars Nova geweest. Voor de derde keer, ja. Voor degenen die het zich toch niet herinneren: het is een museum. Toen het gebouwd werd in 1995 was het de bedoeling dat het alleen om moderne kunst zou gaan, maar toen werden er bij opgravingen interessante vondsten uit de Middeleeuwen gedaan, en dus kun je die er ook bekijken. Eigenlijk is dat ook het enige dat me interesseert, hoor, en de reden dat ik er drie keer ben geweest is meer toeval. De eerste keer was tijdens het museumdagje met Simone en de andere Duitsers, en nu is de entree de hele maand november gratis en dus ben ik nog maar eens alleen gegaan, niet wetende dat de lerares Zweeds zou voorstellen het museum te bezoeken. Ze liet gisteren een lijst rondgaan en iedereen die meewilde kon zich opgeven. Uiteindelijk waren we met een stuk of tien mensen: Isabella, Jakub uit Polen, nog een stuk of wat mensen uit Iran die ik verder niet kende, de lerares en haar man en kinderen. Ze heeft een zoon van vijf en een dochter van drie. Het was erg gezellig, maarre... Nu heb ik Middeleeuws Turku wel gezien voorlopig.
dinsdag 13 november 2012
Over vijf weken...
... Ga ik naar huis. Ja. Dan al. Toen Razvan me vorige week confronteerde met dat akelige feit was ik echt even niet blij. Begrijp me niet verkeerd. Er is niks mis met thuis, echt niet, maar de tijd hier ging gewoon zo snel. En het was zo leuk en verrijkend, en nu komt er nooit meer een andere uitwisseling. Over slechts vijf weken is het voorbij.
Het heeft wel geholpen om te denken aan wat me thuis wacht: mijn familie, een verlate Sinterklaasavond, een kerstvakantie zonder te hoeven leren voor examens, interessantere vakken op de universiteit, hopelijk het halen van mijn rijbewijs en dan volgend jaar aan mijn master beginnen, en weer vrijwilligerswerk doen, namelijk accompagnement scolaire (dit deed ik vorig jaar ook al: het helpen met huiswerk en activiteiten organiseren voor kinderen uit bijvoorbeeld probleemwijken) en hopelijk ga ik ook bij ESN werken. En sowieso heb ik geweldige, grappige, interessante, leuke ervaringen opgedaan: mijn eerste reisje naar Stockholm dat totaal onverwachts was en mijn rare huisgenootje en het feit dat wij - mijn andere huisgenote en ik - daarom maar tot de conclusie kwamen dat je moeilijk met dat creatuur kunt leven zonder bevriend met elkaar te raken. Ik ken nu overigens ook een heel scala aan Russische gezegdes, bijgeloven en wijsheden. En er is zo veel meer: de niet erg geslaagde nachtelijke fietstocht door de sneeuw, de Amazing City Race waarbij ik de gekste opdrachten heb uitgevoerd, het diepgelovige meisje uit Estland dat ik ontmoette in de bus en die me zomaar aanbood me een rondleiding te geven door de orthodoxe kerk, de engerd die me bedreigde met een mes en de zeer koelbloedige Fin die ons redde, het tweede reisje naar Stockholm en de melige avond met Julie en Alex (en de ietwat opschepperige, maar toch wel charmante Breton uit Morlaix), het bezoek aan Helsinki, Ruissalo en Naantali... En er komt nog het een en ander: het weekendje naar Tallinn, Erasmus in Schools, het kerstconcert, het Luciafeest, de kerstmarkt, misschien nog wat bezoekjes aan musea hier in Turku, en ongetwijfeld nog wat feestjes...
De laatste week heb ik echter niet zo heel veel bijzonders gedaan. Gisteren ben ik wel weer naar het Kirjakahvila geweest en heb ik de anderen die naar Tallinn gaan ontmoet: Maria-Teodora - afgekort Teo - uit Roemenië en Vicky uit Engeland. Er was ook een jongen die oorspronkelijk uit Iran kwam, maar in de Verenigde Staten had gewoond, maar hij was zo - sorry voor de generalisering - vreselijk... Amerikaans. Hij praatte heel knauwend en hij had constant het hoogste woord. Dat Turku zo klein, en pittoresk, is en dat iedereen elkaar kent en dat je dat in New York niet hebt. Ik kan niet echt uitleggen waarom, maar het kwam ietwat denigrerend over op de aanwezige Finnen, ook al was het ongetwijfeld niet zo bedoeld. Toen we naar buiten moesten omdat er een discussie over de situatie in de westelijke Sahara plaats zou vinden had hij Vicky gestrikt voor een gesprek. Wij - Razvan, Teo en ik - liepen net voor hen en moesten moeite doen ons lachen in te houden. "I think he talks a lot," fluisterde ik uiteindelijk. Razvan antwoordde discreet, maar net zo geamuseerd: "I think we can all agree on that."
Als ik het zo allemaal opschrijf denk ik echt zonder twijfel dat op Erasmus-uitwisseling gaan een van de allerbeste dingen is die me ooit is overkomen. Ik heb zo veel geleerd en denk serieus - en dat overdrijf ik niet - dat ik gegroeid ben, volwassener ben geworden. Ik heb ook besloten dat ik mijn manier van leven hier thuis voort wil zetten. Als ik examen mag doen voor mijn rijbewijs denk ik gewoon, oh, ik ga dat rijbewijs even halen. Natuurlijk kan ik een auto achteruit inparkeren en natuurlijk overleef ik een ongetwijfeld ongemakkelijk semester met een bepaald persoon ook nog wel. Ik heb mezelf immers ook leren koken, ik heb door de sneeuw gefietst op een fiets zonder remmen zonder mijn nek te breken, ik heb Scrabble gespeeld in het Fins en mezelf opgesloten in de 800 jaar oude kathedraal... En dat heb ik ook allemaal overleefd. En al die fantastische - en toegeven: soms wat minder fantastische - dingen zouden niet eens gebeurd zijn als ik niet vaker had gedacht, waarom probeer ik het eigenlijk ook niet gewoon? Misschien moet ik dat thuis gewoon ook vaker denken, zodat de hele Erasmus-sfeer nooit helemaal verdwijnt...
Het heeft wel geholpen om te denken aan wat me thuis wacht: mijn familie, een verlate Sinterklaasavond, een kerstvakantie zonder te hoeven leren voor examens, interessantere vakken op de universiteit, hopelijk het halen van mijn rijbewijs en dan volgend jaar aan mijn master beginnen, en weer vrijwilligerswerk doen, namelijk accompagnement scolaire (dit deed ik vorig jaar ook al: het helpen met huiswerk en activiteiten organiseren voor kinderen uit bijvoorbeeld probleemwijken) en hopelijk ga ik ook bij ESN werken. En sowieso heb ik geweldige, grappige, interessante, leuke ervaringen opgedaan: mijn eerste reisje naar Stockholm dat totaal onverwachts was en mijn rare huisgenootje en het feit dat wij - mijn andere huisgenote en ik - daarom maar tot de conclusie kwamen dat je moeilijk met dat creatuur kunt leven zonder bevriend met elkaar te raken. Ik ken nu overigens ook een heel scala aan Russische gezegdes, bijgeloven en wijsheden. En er is zo veel meer: de niet erg geslaagde nachtelijke fietstocht door de sneeuw, de Amazing City Race waarbij ik de gekste opdrachten heb uitgevoerd, het diepgelovige meisje uit Estland dat ik ontmoette in de bus en die me zomaar aanbood me een rondleiding te geven door de orthodoxe kerk, de engerd die me bedreigde met een mes en de zeer koelbloedige Fin die ons redde, het tweede reisje naar Stockholm en de melige avond met Julie en Alex (en de ietwat opschepperige, maar toch wel charmante Breton uit Morlaix), het bezoek aan Helsinki, Ruissalo en Naantali... En er komt nog het een en ander: het weekendje naar Tallinn, Erasmus in Schools, het kerstconcert, het Luciafeest, de kerstmarkt, misschien nog wat bezoekjes aan musea hier in Turku, en ongetwijfeld nog wat feestjes...
De laatste week heb ik echter niet zo heel veel bijzonders gedaan. Gisteren ben ik wel weer naar het Kirjakahvila geweest en heb ik de anderen die naar Tallinn gaan ontmoet: Maria-Teodora - afgekort Teo - uit Roemenië en Vicky uit Engeland. Er was ook een jongen die oorspronkelijk uit Iran kwam, maar in de Verenigde Staten had gewoond, maar hij was zo - sorry voor de generalisering - vreselijk... Amerikaans. Hij praatte heel knauwend en hij had constant het hoogste woord. Dat Turku zo klein, en pittoresk, is en dat iedereen elkaar kent en dat je dat in New York niet hebt. Ik kan niet echt uitleggen waarom, maar het kwam ietwat denigrerend over op de aanwezige Finnen, ook al was het ongetwijfeld niet zo bedoeld. Toen we naar buiten moesten omdat er een discussie over de situatie in de westelijke Sahara plaats zou vinden had hij Vicky gestrikt voor een gesprek. Wij - Razvan, Teo en ik - liepen net voor hen en moesten moeite doen ons lachen in te houden. "I think he talks a lot," fluisterde ik uiteindelijk. Razvan antwoordde discreet, maar net zo geamuseerd: "I think we can all agree on that."
Als ik het zo allemaal opschrijf denk ik echt zonder twijfel dat op Erasmus-uitwisseling gaan een van de allerbeste dingen is die me ooit is overkomen. Ik heb zo veel geleerd en denk serieus - en dat overdrijf ik niet - dat ik gegroeid ben, volwassener ben geworden. Ik heb ook besloten dat ik mijn manier van leven hier thuis voort wil zetten. Als ik examen mag doen voor mijn rijbewijs denk ik gewoon, oh, ik ga dat rijbewijs even halen. Natuurlijk kan ik een auto achteruit inparkeren en natuurlijk overleef ik een ongetwijfeld ongemakkelijk semester met een bepaald persoon ook nog wel. Ik heb mezelf immers ook leren koken, ik heb door de sneeuw gefietst op een fiets zonder remmen zonder mijn nek te breken, ik heb Scrabble gespeeld in het Fins en mezelf opgesloten in de 800 jaar oude kathedraal... En dat heb ik ook allemaal overleefd. En al die fantastische - en toegeven: soms wat minder fantastische - dingen zouden niet eens gebeurd zijn als ik niet vaker had gedacht, waarom probeer ik het eigenlijk ook niet gewoon? Misschien moet ik dat thuis gewoon ook vaker denken, zodat de hele Erasmus-sfeer nooit helemaal verdwijnt...
woensdag 7 november 2012
Vanavond
Eigenlijk waren er twee feestjes waar ik wel heen wilde vanavond, maar eerst zou ik met mijn nieuwe Roemeense maatje, Razvan (geloof ik, ik kan zijn naam niet onthouden) iets gaan drinken bij The Three Beers, een café in de Student Village. Na even onze trip naar Tallinn te hebben besproken - ik wil naar Tallinn en hij plant juist een weekendje daarheen met vrienden, dus de oplossing leek nogal duidelijk - hebben we ons bij een paar Ieren gevoegd om Uno te spelen en heb ik een paar leuke nieuwe regels geleerd, die het spel veel spannender maken. Daarna hebben we met een Fin, een Italiaanse en een Pakistaan Scrabble gespeeld. In het Fins, ja. Ze leren allemaal Fins, en ik ken... drie woorden, of zoiets? Maar ja, dat mocht de pret niet bederven natuurlijk, en sowieso ga ik weinig uit de weg. Ik vormde dus een team met Razvan en hielp hem met de woorden die hij vond op strategische plekken te leggen. En zelf heb ik ook nog twee keer een woord gelegd: "katu" (straat) en "hissi" (lift) op 3x woordwaarde voor 24 punten. In totaal behaalden we 100 punten precies, wat ons weliswaar een vierde plaats opleverde, maar waar we toch zeer trots op waren. Zoals Razvan het stelde: "You are amazing." En toen ik met een bescheiden "I know" antwoordde: "You shined tonight." Ja, en zo kan ie wel weer, hè.
Helaas merkte hij terloops wel op dat we over zes weken alweer naar huis gaan. Zes weken! Wat ga ik in vredesnaam met mijn leven doen als ik weer in Frankrijk ben, nu ik zo veel geweldige dingen heb meegemaakt? Toen hij mijn consternatie zag heeft hij de woorden "zes weken" overigens te pas en te onpas herhaald die avond. Pff... Ik neem aan dat ik van de laatste zes weken dus nog maar moet genieten. Ik zou vanavond uit zijn gegaan. Maar ik heb besloten thuis te blijven, en dan morgen wel te gaan. Want dan komen er veel mensen die ik ken, en anders zou ik toch maar alleen zijn. Probleem is wel dat ik vrijdag een examen heb, maar ach... Een paar uurtjes minder slaap zal vast niet zo heel veel uitmaken, of wel?
Helaas merkte hij terloops wel op dat we over zes weken alweer naar huis gaan. Zes weken! Wat ga ik in vredesnaam met mijn leven doen als ik weer in Frankrijk ben, nu ik zo veel geweldige dingen heb meegemaakt? Toen hij mijn consternatie zag heeft hij de woorden "zes weken" overigens te pas en te onpas herhaald die avond. Pff... Ik neem aan dat ik van de laatste zes weken dus nog maar moet genieten. Ik zou vanavond uit zijn gegaan. Maar ik heb besloten thuis te blijven, en dan morgen wel te gaan. Want dan komen er veel mensen die ik ken, en anders zou ik toch maar alleen zijn. Probleem is wel dat ik vrijdag een examen heb, maar ach... Een paar uurtjes minder slaap zal vast niet zo heel veel uitmaken, of wel?
zaterdag 3 november 2012
Stockholm... Opnieuw
Eigenlijk zou ik maar een keer naar Stockholm zijn gegaan. Ik had me immers lang geleden opgegeven voor de trip van ESN, maar toen kwam Sarah met het voorstel om samen met haar te gaan, en dus was ik ongepland al eerder naar Zweden geweest. De afgelopen dagen was echter de geplande trip en ik heb het grootste deel van de tijd rondgehangen met Julie uit Spanje (of nee, uit Catalonië, zoals ze het zelf liever ziet) en Alex uit Oostenrijk. In Stockholm hebben gewoon wat rondgescharreld in de oude stad en souvenirs gekocht, want we waren pas rond een uur of vijf gaan slapen. Het feesten was namelijk erg gezellig en we hebben enorm gelachen en veel lol gehad: om Alex' "vriendin", om het feit dat het schip nogal heen en weer ging en Julie zich zo duizelig voelde dat het leek alsof ze stomdronken was (ze loste het probleem trouwens ook op door whiskey te drinken, want "dan is het normaal dat je je zo voelt"), om de Hongaar die een drankje voor me had gekocht en daarna verwachtte dat ik de rest van de avond met hem optrok en dacht dat het zou helpen Julie voor "saai" uit te maken, en om... nog een hoop dingen die ik denk ik maar beter voor mezelf kan houden.
Maar ik heb ook wat gemist. Ten eerste is het kennelijk zo dat de zaterdag na Allerheiligen altijd een dag is waarop alles dicht zit, dus ik had eergisteren boodschappen moeten doen. Nu is het roeien met de riemen die ik heb: door brood uit Tania's kast te "jatten" en verder een allegaartje te koken van dat wat ik in mijn kast heb gevonden. En herinneren jullie je mijn vreemde Chinese huisgenote Wan nog? Nou, ze is vertrokken. Ik kwam thuis en zag dat al haar spullen weg waren, dus toen Tania er was ben ik meteen naar haar toe gesneld om te vragen hoe het zat. Gisteren hoorde ze een hoop lawaai en toen ze gingen kijken zag ze Wan met een enorme koffer haar slaapkamer uitkomen. Tania vroeg wanneer ze terug zou komen. "Weet ik niet," was het antwoord. Kennelijk heeft Wan problemen met haar visum. Of zoiets. Weet ik veel. Ze is in ieder geval weg, en ik kan niet zeggen dat ik haar zal missen.
Maar ik heb ook wat gemist. Ten eerste is het kennelijk zo dat de zaterdag na Allerheiligen altijd een dag is waarop alles dicht zit, dus ik had eergisteren boodschappen moeten doen. Nu is het roeien met de riemen die ik heb: door brood uit Tania's kast te "jatten" en verder een allegaartje te koken van dat wat ik in mijn kast heb gevonden. En herinneren jullie je mijn vreemde Chinese huisgenote Wan nog? Nou, ze is vertrokken. Ik kwam thuis en zag dat al haar spullen weg waren, dus toen Tania er was ben ik meteen naar haar toe gesneld om te vragen hoe het zat. Gisteren hoorde ze een hoop lawaai en toen ze gingen kijken zag ze Wan met een enorme koffer haar slaapkamer uitkomen. Tania vroeg wanneer ze terug zou komen. "Weet ik niet," was het antwoord. Kennelijk heeft Wan problemen met haar visum. Of zoiets. Weet ik veel. Ze is in ieder geval weg, en ik kan niet zeggen dat ik haar zal missen.
dinsdag 30 oktober 2012
Waar We Ooit Liepen
Zoals ik verteld heb had ik me helemaal aan het begin, tijdens het eerste weekend in het hostel, aangemeld bij de stadsbibliotheek. Ik heb sindsdien alleen niet zo heel veel tijd gehad om boeken te lezen buiten mijn studie. Als je je door 350 pagina's Ecology, Economy and State Formation in Early Modern Germany heen moet worstelen en je daarnaast nog een aantal boeken in dezelfde trant moet lezen en er wel 1001 leuke dingen te doen zijn schiet lezen voor je plezier er wel eens bij in. Hoe dan ook, een tijd geleden al had ik op aanraden van de bibliothecaresse een boek van een Finse schrijver geleend: Waar We Ooit Liepen van Kjell Westö. De Nederlandse vertaling dus. De originele Zweedstalige versie heet Där vi en gång gått. Het boek won de prestigieuze Finlandiaprijs en was in 2006 het best verkochte boek in Finland.
Om eerlijk te zijn heb ik het boek een keer moeten verlengen en nu ineens kwam ik er achter dat het op 1 november weer terug moest. Nu had ik geen zin om nog een keer te verlengen, dus heb ik me toch maar aan de laatste 200 pagina's gewaagd en het is best heel goed. Niet meteen het allerbeste dat ik heb gelezen, maar toch wel zeker de moeite waard, zeker als je - zoals ik, als geschiedenisstudente - misschien ook wel omdat ik wel wat meer wilde weten over de geschiedenis van Finland. En het leuke is dat bepaalde fragmenten zich in Turku - of moet ik, zoals in het boek, de Zweedse naam Åbo gebruiken? - afspelen, en dat ik nu ik in Helsinki - Helsingfors - geweest ben ik me ook de beschrijving van de wijk waar het parlement gevestigd is voor de geest kan halen. Hoe dan ook, de inhoud zoals ik die vond op de site van de Nederlandse uitgever:
Roman over onmogelijke liefdes, klassenverschillen en idealen in het roerige Helsinki
Helsinki, begin vorige eeuw. Finland heeft zich losgemaakt van Rusland en de stad ontwikkelt zich in rap tempo tot een bruisende metropool. De champagne vloeit rijkelijk, het leven is een feest. Maar achter die façade broeien klassenstrijd, onrust en oorlog. Tegen deze achtergrond volgen we de levens van een aantal jongelui uit zeer verschillende milieus: Allu Kajander is een overtuigd communist, die dankzij zijn voetbaltalent toegang krijgt tot de hogere kringen. Eccu Widing, een begenadigd fotograaf, is zo getekend door de burgeroorlog dat hij vergetelheid zoekt in drank en cocaïne. De mooie, adellijke Lucie Lilliehjelm leidt een mondain leven met veel minnaars. Haar broer Cedi is een fervent aanhanger van fascistische denkbeelden.
De levens van deze personages, hoe verschillend ook, zijn onontkoombaar met elkaar verbonden en kruisen elkaar telkens weer …
Ik kom er trouwens net achter dat er een televisieserie van is gemaakt. Misschien moet ik die toch eens kijken als ik weer thuis en een broertje dat kan downloaden voor handen heb...
Om eerlijk te zijn heb ik het boek een keer moeten verlengen en nu ineens kwam ik er achter dat het op 1 november weer terug moest. Nu had ik geen zin om nog een keer te verlengen, dus heb ik me toch maar aan de laatste 200 pagina's gewaagd en het is best heel goed. Niet meteen het allerbeste dat ik heb gelezen, maar toch wel zeker de moeite waard, zeker als je - zoals ik, als geschiedenisstudente - misschien ook wel omdat ik wel wat meer wilde weten over de geschiedenis van Finland. En het leuke is dat bepaalde fragmenten zich in Turku - of moet ik, zoals in het boek, de Zweedse naam Åbo gebruiken? - afspelen, en dat ik nu ik in Helsinki - Helsingfors - geweest ben ik me ook de beschrijving van de wijk waar het parlement gevestigd is voor de geest kan halen. Hoe dan ook, de inhoud zoals ik die vond op de site van de Nederlandse uitgever:
Roman over onmogelijke liefdes, klassenverschillen en idealen in het roerige Helsinki
Helsinki, begin vorige eeuw. Finland heeft zich losgemaakt van Rusland en de stad ontwikkelt zich in rap tempo tot een bruisende metropool. De champagne vloeit rijkelijk, het leven is een feest. Maar achter die façade broeien klassenstrijd, onrust en oorlog. Tegen deze achtergrond volgen we de levens van een aantal jongelui uit zeer verschillende milieus: Allu Kajander is een overtuigd communist, die dankzij zijn voetbaltalent toegang krijgt tot de hogere kringen. Eccu Widing, een begenadigd fotograaf, is zo getekend door de burgeroorlog dat hij vergetelheid zoekt in drank en cocaïne. De mooie, adellijke Lucie Lilliehjelm leidt een mondain leven met veel minnaars. Haar broer Cedi is een fervent aanhanger van fascistische denkbeelden.
De levens van deze personages, hoe verschillend ook, zijn onontkoombaar met elkaar verbonden en kruisen elkaar telkens weer …
Ik kom er trouwens net achter dat er een televisieserie van is gemaakt. Misschien moet ik die toch eens kijken als ik weer thuis en een broertje dat kan downloaden voor handen heb...
Chill Evenings
Op maandagavonden worden er tegenwoordig de zogenaamde Chill Evenings georganiseerd. Je komt gewoon om een kop koffie of thee - betaald door de Student Union - te drinken, spelletjes te spelen of te kletsen en nieuwe mensen te ontmoeten. Ik had verder toch niets bijzonders te doen, dus ik besloot ondanks mijn keelpijn toch maar mijn flatje uit te komen en te gaan, Er lag nog steeds sneeuw en het was koud en terwijl ik langs de rivier de Aura opliep en uitkeek over de levendig gekleurde gebouwen vond ik het jammer dat ik mijn camera niet mee had genomen. Maar ik heb eigenlijk al heel veel sneeuwerige foto's. Ik was ook wel blij toen ik het gevonden had en ik op kon warmen. Het was in ieder geval ontzettend leuk. Alleen de plek waar het gehouden werd, in Åbo Bokcafe - of, in het Fins: Turun Kirjakahvila -, is het al waard om iets over te vertellen. De website zegt in het Engels het volgende:
Past:
In November 1981, inspired by the book café culture in Berlin, Copenhagen and a few cities in the neighbouring Sweden, a group of young left-wing and anarchist radicals opened their own book café in Turku, Finland. Their desire was to import interesting pamphlets and critical academic literature to Finland, and to create a grassroots meeting place and a scene for dialogue in Turku. Fed up with the party political climate of the 1970s university, they wanted to break free from all factions, including their own.
Jullie begrijpen, ik voel me nu heel alternatief en revolutionair en weet ik veel wat allemaal, hè. Nee, even serieus. Het is gewoon... anders dan andere cafés. Ze hebben niet bij elkaar passende bekers en stoelen en het hele café bestaat eigenlijk uit een tal van kleinere vertrekken, maar er hangt een apart, niet onaangenaam sfeertje. Ik geloof in ieder geval niet dat er iets dergelijks in Frankrijk bestaat, en dat is toch best wel jammer, want het was er heel gezellig. Of nou ja, ik had eigenlijk verwacht dat er meer mensen zouden komen. De drie organisatoren gingen na zeer korte tijd al weg, want ze hadden allemaal andere verplichtingen - heel handig, iets organiseren, terwijl je weet dat je die dag naar vergadering moet - en dus bleef ik alleen achter met een Zweeds meisje en een jongen uit Roemenië. We hebben nog een hele tijd zitten kletsen, tot iedereen weg bleek te zijn en ze de tafels aan het afnemen waren en de vloer veegden, en toen hebben we besloten ook maar te vertrekken. We zijn nog naar Kauppatori gelopen en gelukkig was mijn keelpijn tegen die tijd wat minder. Het was inmiddels gaan regenen en de sneeuw is nu helemaal weggespoeld. Maar die komt wel weer terug. In ieder geval kom ik wél weer terug bij de volgende Chill Evening, op 12 november.
Past:
In November 1981, inspired by the book café culture in Berlin, Copenhagen and a few cities in the neighbouring Sweden, a group of young left-wing and anarchist radicals opened their own book café in Turku, Finland. Their desire was to import interesting pamphlets and critical academic literature to Finland, and to create a grassroots meeting place and a scene for dialogue in Turku. Fed up with the party political climate of the 1970s university, they wanted to break free from all factions, including their own.
Present
The location of the café has changed a couple of times, as well as the people running the place, but what stays the same is the desire to provide an alternative, whatever this might mean. Currently it encompasses, for instance, distributing zines and books from small publishers, stirring up conversation and organising debates on interesting topics, importing coffee directly from Zapatista co-operatives in Chiapas, and being the only fully vegan café in Finland. Thus, the core remains the same; coffee, books, and discussion. Another original idea still strongly at work here is the desire to be uncommercial; no fee is required for a glass of water or the use of toilets, and, aside from a couple of big summer festivals in the yard, all our events are free of charge.
After three decades of varying activities and a few generation changes, The Book Café – or Kirjakahvila in Finnish – remains a volunteer-run co-operative. Today it resides in the historical centre of the Old Turku, at Brinkkala Inner Court, but the everyday programme is as diverse as the people who now run the place. Within the walls of Kirjakahvila you can participate in reading circles and book club meetings, listen to interesting lectures and (mostly) local bands, party in uncommercial queer clubs, watch documentaries and other films - and, of course, organize all these things and so much more yourself!
Jullie begrijpen, ik voel me nu heel alternatief en revolutionair en weet ik veel wat allemaal, hè. Nee, even serieus. Het is gewoon... anders dan andere cafés. Ze hebben niet bij elkaar passende bekers en stoelen en het hele café bestaat eigenlijk uit een tal van kleinere vertrekken, maar er hangt een apart, niet onaangenaam sfeertje. Ik geloof in ieder geval niet dat er iets dergelijks in Frankrijk bestaat, en dat is toch best wel jammer, want het was er heel gezellig. Of nou ja, ik had eigenlijk verwacht dat er meer mensen zouden komen. De drie organisatoren gingen na zeer korte tijd al weg, want ze hadden allemaal andere verplichtingen - heel handig, iets organiseren, terwijl je weet dat je die dag naar vergadering moet - en dus bleef ik alleen achter met een Zweeds meisje en een jongen uit Roemenië. We hebben nog een hele tijd zitten kletsen, tot iedereen weg bleek te zijn en ze de tafels aan het afnemen waren en de vloer veegden, en toen hebben we besloten ook maar te vertrekken. We zijn nog naar Kauppatori gelopen en gelukkig was mijn keelpijn tegen die tijd wat minder. Het was inmiddels gaan regenen en de sneeuw is nu helemaal weggespoeld. Maar die komt wel weer terug. In ieder geval kom ik wél weer terug bij de volgende Chill Evening, op 12 november.
zaterdag 27 oktober 2012
Sushi and Korean Food Party
Er ligt hier nog steeds sneeuw. Het is nu wat minder mooi, want de dooi is alweer begonnen en de aangestampte sneeuw op de stoepen is spekglad. En al hingen de ijspegels aan de bussen en daken, écht heel koud is het nu ook niet, en toen ik vanochtend op Kauppatori (het marktplein en tevens echt het centrum van de stad) was er alsnog van alles te doen. Het is vast geen verrassing dat sneeuw hier geen reden is om niet op school te komen, dat bussen gewoon rijden (en nog keurig op tijd ook!) en dat mensen gewoon op de markt gingen staan om foldertjes uit te delen voor de verkiezingen. Ze drukten me ook van allerlei lekkers in de handen en binnen de kortste keren had ik een kop koffie, een negerzoen en een pannenkoek gehad. Dat diende als mijn lunch, want ik zou nogal vroeg eten die avond.
Ik was namelijk uitgenodigd voor de Sushi and Korean Food Party. In de Student Village (het grootste studentencomplex) hebben ze gedeelde keukens en Xia, een van de Chinese studenten, had besloten in de keuken op de tweede verdieping (derde als je op de Finse manier telt) van 3B een feestje te geven, waarbij zij, nog wat Chinezen en Koreanen en een Japanse gingen koken. Er kwamen Duitsers, Tsjechen, Hongaren, een Pool, een Belgische, een Bosniër, een Italiaanse en een Spaanse, en het was ontzettend gezellig. Nou ja, het was ondanks alle hulp die ze kregen van de gasten heel veel werk om het klaar te maken, en de "lunch-dinner" werd meer gewoon "dinner". Hoewel het feestje namelijk al om vier uur begon zaten we uiteindelijk pas om kwart over zes aan tafel, en het eten - waar uren aan gewerkt was - was toen ook gewoon binnen twintig minuten al op. Ik weet eigenlijk ook niet wat ik precies gegeten heb, maar het was wel lekker. Ook heb ik voor het eerst in mijn leven sushi gegeten. Ik vond het... eetbaar. Niet dat ik er heel wild op was, maar het was ook niet niet lekker.
Lees verder voor nog meer winterse foto's!
Ik was namelijk uitgenodigd voor de Sushi and Korean Food Party. In de Student Village (het grootste studentencomplex) hebben ze gedeelde keukens en Xia, een van de Chinese studenten, had besloten in de keuken op de tweede verdieping (derde als je op de Finse manier telt) van 3B een feestje te geven, waarbij zij, nog wat Chinezen en Koreanen en een Japanse gingen koken. Er kwamen Duitsers, Tsjechen, Hongaren, een Pool, een Belgische, een Bosniër, een Italiaanse en een Spaanse, en het was ontzettend gezellig. Nou ja, het was ondanks alle hulp die ze kregen van de gasten heel veel werk om het klaar te maken, en de "lunch-dinner" werd meer gewoon "dinner". Hoewel het feestje namelijk al om vier uur begon zaten we uiteindelijk pas om kwart over zes aan tafel, en het eten - waar uren aan gewerkt was - was toen ook gewoon binnen twintig minuten al op. Ik weet eigenlijk ook niet wat ik precies gegeten heb, maar het was wel lekker. Ook heb ik voor het eerst in mijn leven sushi gegeten. Ik vond het... eetbaar. Niet dat ik er heel wild op was, maar het was ook niet niet lekker.
Lees verder voor nog meer winterse foto's!
vrijdag 26 oktober 2012
Sneeuw
Er is me meerdere malen gezegd dat het lang niet altijd al sneeuwde voor januari en dat er dus kans zou zijn dat ik geen sneeuw zou zien tijdens mijn verblijf in Finland. Het duurt nu nota bene nog bijna twee maanden voor ik weer naar huis ga, maar ik héb sneeuw gezien. En hoe... Er was gisteravond een feestje voor Halloween en aangezien de laatste bus zo ongeveer om half twaalf vertrekt betekenen feestjes naar huis lopen. Ik had daar bijzonder weinig zin in, en dus vroeg ik aan mijn huisgenote of ik haar fiets mocht lenen. Natuurlijk was dat prima, en dus gingen we naar buiten om me te laten welke van haar was. De eerste vlokken dwarrelden al naar beneden en binnen de kortste keren lag er best aardig wat sneeuw.
Maar dat mocht de pret niet bederven. Voor het feestje had ik in een winkel heel goedkoop een heksenhoed, een glow-in-the-dark panty met vleermuizen (die eigenlijk niet echt glow-in-the-dark bleek te zijn) en handschoenen gekocht. Dit heb ik gecombineerd met een zwart jurkje dat ik uit de spelonken van mijn kledingkast had gehaald en zwarte rijglaarsjes. Zie hier het resultaat:
Hoewel er al gauw zo'n tien centimeter sneeuw lag heb ik toch de fiets gepakt en het eerste deel ging heel makkelijk. Daarna echter begaven de toch al slechte remmen het helemaal en begon het zo hard te sneeuwen dat ik binnen de kortste keren niks meer door mijn bril zag. Gevolg was dat ik af moest stappen en niet alleen de terugweg, maar ook de heenweg heb gelopen... Of nou ja, op de terugweg heb ik sommige stukken gefietst, maar ik heb heel erg uitgekeken en ben afgestapt zodra het ook maar iets afdaalde. De sneeuw viel in mijn tas, smolt en maakte dat mijn handschoenen (die in mijn tas zaten, omdat ik voor buiten warmere handschoenen had) vreselijk af begonnen te geven. Mijn eens witte tas zit nu vol smerige zwarte vegen. Eenmaal daar ging ik de verkeerde disco in, waardoor ik twee keer geld voor de garderobe heb moeten betalen en mijn hoed was in mijn tas kapot gegaan. Ze deelden echter duivelhoorntjes uit die je op je hoofd kon zetten, dus dat was ook leuk.
Ondanks - of misschien juist dankzij - al die dingen die misgingen was het feestje heel erg geslaagd. Misschien zelfs wel een van de beste feestjes tot nu. Er was een piano en van tien tot twaalf was er life muziek en kon je verzoekjes vragen. Er werd onder andere de Beatles en Bob Marley gespeeld en het was erg gezellig. Na een uur of zo kwamen ook Simone, Sarah en een ander Duits meisje, Johanna, en hebben we nog wat gedanst. Ik heb echter wel zeker een uur een jongen uit Dubai op sleeptouw gehad. Eerst wilde hij met me dansen. Nou best, waarom niet? Maar toen ik zei dat ik weer terug ging naar mijn vrienden begon hij erg te zeuren ("Forget your friends for tonight") en bleef hij telkens bij ons rondhangen en me vastpakken, ook als resoluut zijn handen pakte en ze van mijn middel afhaalde. Uiteindelijk werd ik gered door Sarah, die zei dat ze naar de wc ging en vroeg of ik mee kwam, maar uiteraard had hij ons even later alweer gevonden. Toen heb ik hem toch maar vriendelijk doch dringend verzocht op te rotten, maar kennelijk was dat aanleiding om me een keiharde duw te geven toen hij even later lang liep. Want ja, zo vind ik hem natuurlijk meteen stukken leuker...
Maar over het algemeen was het hartstikke gezellig. Vanochtend moest ik voor ik kon ontbijten eerst naar de stad, want ik had geen broodbeleg of margarine (boter is een onbekend fenomeen hier, geloof ik) meer in huis. Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat foto's te maken. Bij de halte terug naar huis raakte ik nog met een man aan de praat die allemaal bloed op zijn gezicht had. Eerst viel het me niet eens op, omdat heel veel mensen gisteravond zulke schmink op hadden, maar hij verklaarde zich meteen nader: hij was tegen een raam aangelopen, zei hij. Of zoiets. Nu vraag ik me af wat voor echtelijke ruzie er zich werkelijk heeft afgespeeld bij hem thuis... Maar hij was best heel aardig, hoor. Afijn, lees verder voor foto's!
woensdag 24 oktober 2012
Kou
In de thuisstad van mijn huisgenote Tania - ergens in het Oeralgebergte - is al sneeuw gevallen. Hier is dat nog niet het geval, en ik weet niet of dat überhaupt gaat gebeuren voor mijn vertrek in december, maar koud is het zeker wel. Laatst was ik 's avonds iets vergeten bij de supermarkt, maar ik zag dat de ruiten van de auto's op de parkeerplaats al dichtvroren en dat mijn adem rookwolkjes vormde. Het is gewoon zo gek, want voor mijn gevoel is het schooljaar nauwelijks begonnen. Ik zie het allemaal meer als een soort van hele lange vakantie.
Vandaag ook... Een Chinese vriendin, Jinghan - die ook mee was naar Helsinki -, had me uitgenodigd om bij haar te komen eten. Onderweg naar haar toe gebeurde er trouwens nog iets vrij vervelends in de bus. Een jongetje van een jaar of zes, zeven zat te huilen en toen hij bij dezelfde halte uitstapte als ik wilde ik 'm toch vragen of alles wel goed ging en of ik iets voor hem kon doen. Je kunt ook moeilijk weglopen en dat kind aan zijn lot overlaten, hè. Het punt was echter dat ik geen Fins spreek, en hij waarschijnlijk geen Engels. Gelukkig kwam op dat moment net zijn vader er aan, dus loste het probleem zichzelf op. Daarna ben ik dus maar naar Jinghan gegaan. Het is voor haar moeilijk om ingrediënten voor Chinese gerechten te krijgen, en dus was het een beetje behelpen om iets Chinees op tafel te krijgen, maar het smaakte wel goed. Ik heb ook nog iets interessants geleerd: in China heeft niet iedereen zijn eigen bord. Er staan gewoon wat grote gerechten op tafel en iedereen heeft een kom met rijst. Iedereen pakt dan van die borden en eet het spul op met zijn of haar rijst.
Na het eten zijn we naar mijn flat gelopen. Het was natuurlijk koud, dus hebben we bij mij nog even een kop koffie gedronken. Morgen is de Halloween Party en zaterdag houden we de "Sushi and Korean Food Party". Een paar van de Koreanen gaan in een van de keukens van de Student Village (daar hebben ze geen gedeelde appartementen, zoals hier waar ik woon, maar ieder een eigen kamer met gedeelde keukens) Koreaans koken voor een aantal mensen. Er komt een Hongaar, een paar Koreanen dus, een Pool, een Spaanse en wellicht nog wat mensen.
Vandaag ook... Een Chinese vriendin, Jinghan - die ook mee was naar Helsinki -, had me uitgenodigd om bij haar te komen eten. Onderweg naar haar toe gebeurde er trouwens nog iets vrij vervelends in de bus. Een jongetje van een jaar of zes, zeven zat te huilen en toen hij bij dezelfde halte uitstapte als ik wilde ik 'm toch vragen of alles wel goed ging en of ik iets voor hem kon doen. Je kunt ook moeilijk weglopen en dat kind aan zijn lot overlaten, hè. Het punt was echter dat ik geen Fins spreek, en hij waarschijnlijk geen Engels. Gelukkig kwam op dat moment net zijn vader er aan, dus loste het probleem zichzelf op. Daarna ben ik dus maar naar Jinghan gegaan. Het is voor haar moeilijk om ingrediënten voor Chinese gerechten te krijgen, en dus was het een beetje behelpen om iets Chinees op tafel te krijgen, maar het smaakte wel goed. Ik heb ook nog iets interessants geleerd: in China heeft niet iedereen zijn eigen bord. Er staan gewoon wat grote gerechten op tafel en iedereen heeft een kom met rijst. Iedereen pakt dan van die borden en eet het spul op met zijn of haar rijst.
Na het eten zijn we naar mijn flat gelopen. Het was natuurlijk koud, dus hebben we bij mij nog even een kop koffie gedronken. Morgen is de Halloween Party en zaterdag houden we de "Sushi and Korean Food Party". Een paar van de Koreanen gaan in een van de keukens van de Student Village (daar hebben ze geen gedeelde appartementen, zoals hier waar ik woon, maar ieder een eigen kamer met gedeelde keukens) Koreaans koken voor een aantal mensen. Er komt een Hongaar, een paar Koreanen dus, een Pool, een Spaanse en wellicht nog wat mensen.
zaterdag 20 oktober 2012
Helsinki
Gisteren ben ik in Helsinki geweest met ESN! Niet voor het eerst, want toen ik hier kwam ben ik daar geland en heb ik de bus naar Turku genomen, maar ik denk dat een honderd meter van het vliegveld naar het busstation lopen niet echt telt als het bezoeken van een stad. Helaas gingen er niet veel mensen mee die ik kende - alleen een Chinees meisje genaamd Jinghan, maar eigenlijk was dat misschien wel goed, want het was eigenlijk heel gezellig, terwijl ik haar anders zelden spreek. Het is namelijk wel jammer dat er met mijn huisgenote Wan niet te praten valt, want Chinese en Europese cultuur zijn juist zo verschillend, dus het zou dan juist interessant zijn om wél woorden met elkaar uit te wisselen. Ik heb het met Jinghan gehad over de eenkindpolitiek, over Chinese universiteiten, over het feit dat grote steden snel moderniseren, maar dat er ook nog veel armoede is... Oh, en minder serieus: ze is ook fan van Downton Abbey en vond de laatste aflevering ook zielig!
Maar goed, lees snel verder voor een uitgebreid verslag en foto's!
Maar goed, lees snel verder voor een uitgebreid verslag en foto's!
woensdag 17 oktober 2012
Wat ik zojuist meemaakte...
Ik heb mijn computer speciaal nog even opgestart om te vertellen wat er zojuist gebeurde... Ik had besloten om nog even naar de stad te gaan omdat ik op Facebook iets had gelezen over karaoke in een bar. Dat bleek echter niet zo veel aan te zijn en bovendien was ik moe, dus al snel besloot ik maar weer naar huis te gaan en liep ik terug naar de halte. Ik kreeg nog een wafel aangeboden, omdat er verkiezingen zijn en SDP campagne aan het voeren was. Ze vroegen me of ik eigenlijk wel mocht stemmen en ik zei van niet, maar ik kreeg alsnog gewoon een heerlijke wafel met aardbeienjam en slagroom. Overigens heb ik nog steeds geen idee wat de SDP voor partij is en waar ze voor staan, maar dat terzijde...
Afijn, vervolgens kwam ik bij de halte en zag een man vreselijk tegen een jongen staan schreeuwen. Waar het over ging weet ik uiteraard niet, maar hij was duidelijk stomdronken. De jongen wisselde al eens veelbetekenende blikken met me uit en toen de man het voor gezien leek te houden liep ik naar hem toe en vroeg ik of hij Engels sprak. Dat deed hij, en ik vroeg door: "Do you know that guy?" Hij zei van niet en we raakten aan de praat, maar toen besloot die dronkenlap terug te komen om de jongen weer lastig te vallen. Dit keer had hij echter een mes op ons gericht... Toegegeven, het was geen groot slagersmes, maar "slechts" een Zwitsers zakmes, maar ik veronderstelde dat je iemand daar toch ook flink pijn mee kunt doen en ik deinsde impulsief zeker anderhalve meter achteruit. De jongen echter trok alleen spottend zijn wenkbrauw op, haalde zijn telefoon uit zijn zak en belde koelbloedig de politie op, het geschreeuw van die vent negerend. Gelukkig kwam op dat moment net onze bus er aanrijden en ik wist niet hoe gauw ik binnen moest komen. Of de politie daadwerkelijk is gekomen en hoe het met die man is afgelopen weet ik dus niet, maar in ieder geval heb ik nog een leuk gesprek met die jongen gehad. Hij vroeg me onder andere of ik het niet koud had in Finland en hij vertelde dat hij volgende maand naar Parijs gaat.
Nu ben ik dus weer thuis, en ik denk dat ik zo mijn bed in duik (het is hier een uur later, mochten jullie dit nog niet weten). Voor vanavond heb ik wel genoeg actie gehad...
Afijn, vervolgens kwam ik bij de halte en zag een man vreselijk tegen een jongen staan schreeuwen. Waar het over ging weet ik uiteraard niet, maar hij was duidelijk stomdronken. De jongen wisselde al eens veelbetekenende blikken met me uit en toen de man het voor gezien leek te houden liep ik naar hem toe en vroeg ik of hij Engels sprak. Dat deed hij, en ik vroeg door: "Do you know that guy?" Hij zei van niet en we raakten aan de praat, maar toen besloot die dronkenlap terug te komen om de jongen weer lastig te vallen. Dit keer had hij echter een mes op ons gericht... Toegegeven, het was geen groot slagersmes, maar "slechts" een Zwitsers zakmes, maar ik veronderstelde dat je iemand daar toch ook flink pijn mee kunt doen en ik deinsde impulsief zeker anderhalve meter achteruit. De jongen echter trok alleen spottend zijn wenkbrauw op, haalde zijn telefoon uit zijn zak en belde koelbloedig de politie op, het geschreeuw van die vent negerend. Gelukkig kwam op dat moment net onze bus er aanrijden en ik wist niet hoe gauw ik binnen moest komen. Of de politie daadwerkelijk is gekomen en hoe het met die man is afgelopen weet ik dus niet, maar in ieder geval heb ik nog een leuk gesprek met die jongen gehad. Hij vroeg me onder andere of ik het niet koud had in Finland en hij vertelde dat hij volgende maand naar Parijs gaat.
Nu ben ik dus weer thuis, en ik denk dat ik zo mijn bed in duik (het is hier een uur later, mochten jullie dit nog niet weten). Voor vanavond heb ik wel genoeg actie gehad...
maandag 15 oktober 2012
Nobelprijs voor de Vrede
Groot nieuws: mijn tutor heeft verkering! Ja. Dat kan natuurlijk, maar het was gewoon zo grappig... Hij is absoluut geen sociaal type: hij zegt praktisch niks als je hem ontmoet, komt nooit op feestjes of gezellige dingen en is zelfs af en toe gewoonweg kortaf. Toen ik eindelijk mijn telefoon aan de praat had gekregen en ik hem mijn nummer gaf zei hij alleen koeltjes: "Nou, beter laat dan nooit, hè..." Dus tja, ik zie hem niet iemand vol passie de liefde verklaren... Maar goed, hij heeft dus een relatie als we Facebook mogen geloven, en meteen waren we druk aan het speculeren. Sarah stuurde me gisteravond een berichtje: "Weet jij meer over Santeri's vriendin? Ik ben zooo benieuwd!" Gevolg was dat ik onder tafel lag van het lachen... Simone heeft ook geen idee. Overigens is dit niet gemeen bedoeld, hoor, want natuurlijk is het hem gegund, maar we staan gewoon voor een groot raadsel. Wie is die dame die zijn Finse hart ontdooid heeft?
Maar goed... Tot zo ver de laatste roddels hier in Turku. Vandaag ben ik met een nieuwe les begonnen - waar ik overigens twee keer Zweeds door moet missen, omdat ik niet nadacht toen ik me registreerde en nu twee lessen om dezelfde tijd heb. Het gaat over de Europese Unie. Tijdens deze eerste les moesten we een discussie houden over de voor- en nadelen, en dat leverde best een interessant gesprek op, te meer omdat we met mensen uit zo veel verschillende landen waren. Niet alleen Europese landen, maar ook van daarbuiten, zoals Australië. Die jongen gaf het beeld van een buitenstaander, en dat is iets dat je binnen Europa misschien niet zo vaak de kans hebt om te horen. Ik denk dat dit een erg interessante les kan worden, te meer omdat het zo actueel is, met de crisis en de Nobelprijs. Ik weet niet echt wat ik van die uitreiking moet vinden, maar ik zit nu in Finland, en vanochtend heb ik samen met twee Franse meisjes ideeën voor die discussie bedacht. Daarna ben ik gaan eten met Simone uit Duitsland en een Finse jongen, Henrik. Hij had het met haar over het Oktoberfest, maar ze zei dat ze dat niet vierde omdat ze niet uit Beieren komt. Vervolgens vroeg hij haar waar ze dan wel vandaan kwam. "Uit Schleswig Holstein," zei ze. Hierop antwoordde hij, onomwonden: "Oh ja, dat stuk dat jullie van Denemarken gejat hebben, toch?" En het was absoluut geen punt dat hij zo'n grap maakte. Misschien verdienen we die prijs dan toch wel. Een klein beetje, in ieder geval.
Maar goed... Tot zo ver de laatste roddels hier in Turku. Vandaag ben ik met een nieuwe les begonnen - waar ik overigens twee keer Zweeds door moet missen, omdat ik niet nadacht toen ik me registreerde en nu twee lessen om dezelfde tijd heb. Het gaat over de Europese Unie. Tijdens deze eerste les moesten we een discussie houden over de voor- en nadelen, en dat leverde best een interessant gesprek op, te meer omdat we met mensen uit zo veel verschillende landen waren. Niet alleen Europese landen, maar ook van daarbuiten, zoals Australië. Die jongen gaf het beeld van een buitenstaander, en dat is iets dat je binnen Europa misschien niet zo vaak de kans hebt om te horen. Ik denk dat dit een erg interessante les kan worden, te meer omdat het zo actueel is, met de crisis en de Nobelprijs. Ik weet niet echt wat ik van die uitreiking moet vinden, maar ik zit nu in Finland, en vanochtend heb ik samen met twee Franse meisjes ideeën voor die discussie bedacht. Daarna ben ik gaan eten met Simone uit Duitsland en een Finse jongen, Henrik. Hij had het met haar over het Oktoberfest, maar ze zei dat ze dat niet vierde omdat ze niet uit Beieren komt. Vervolgens vroeg hij haar waar ze dan wel vandaan kwam. "Uit Schleswig Holstein," zei ze. Hierop antwoordde hij, onomwonden: "Oh ja, dat stuk dat jullie van Denemarken gejat hebben, toch?" En het was absoluut geen punt dat hij zo'n grap maakte. Misschien verdienen we die prijs dan toch wel. Een klein beetje, in ieder geval.
vrijdag 12 oktober 2012
Museummarathon
Vorige week had ik in de Nuntii mail (de nieuwsmail van de universiteit - die overigens echt de moeite waard is om geregeld te checken!) gelezen dat we vandaag gratis musea konden bezoeken in Turku. Ik wist dat Simone graag naar Forum Marinum wilde, en zelf moest ik nog altijd het kasteel bezoeken, dus we besloten er goed gebruik van te maken. Of nou ja... Eigenlijk ging hier een klein drama aan vooraf, want Sarah zou ook meegaan, en meldde dat ze ook nog een of ander museum wilde bezoeken dat niet op ons lijstje stond. Tegelijkertijd was ik naar Music & Human Rights (een concert ten behoeve van ik-weet-niet-meer-wat) geweest, en daar was ik Fredrik tegen gekomen. Ik had hem gevraagd of hij ook mee wilde, maar helaas moest hij de hele dag werken, maar hij wilde eigenlijk wel. Of dan we dan na vieren nog naar het kasteel konden. De plannen waren al veranderd door Sarahs plotselinge inbreng, maar toen ze uiteindelijk niet meeging besloten we toch het oude plan weer aan te houden. Afijn, toen ik het voorlegde aan Simone had ze het een beetje gehad met het constante veranderen van de plannen. Fredrik moest maar alleen gaan. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben het bijgelegd en hij gaat wel mee naar Rauma - een historisch stadje dat de moeite waard schijnt te zijn om te bezoeken.
Zo gezegd, zo gedaan. Simone, Ralf, nog twee andere meisjes en ik (op mij na alleen Duitsers) gingen eerst naar het kasteel. Het was best mooi, al had ik het idee dat veel dingen niet echt authentiek uit de twaalfde eeuw waren. Maar goed, de galg en de ratten in de gevangenis waren al met al wel... interessante decoratie. Het zeker de moeite waard, vooral het bijbehorende museum met kleding uit verschillende tijdperken. Eigenlijk vond ik alles wel mooi, maar de jurken uit de jaren 20 waren toch mijn favoriet. Daarna was Forum Marinum aan de beurt. Turku was een belangrijke havenstad en dit museum ging dus over het maritieme verleden. Hier hebben we Simones "friend" ontmoet. Ze was erg aardig, en omdat ze bezig was Frans te leren, heb ik nog een hele tijd met haar gekletst als oefening. Eigenlijk hadden we gedacht dat dit museum wat groter was, maar het was toch wel leuk. Tegen de tijd dat we klaar waren was het al ruim een uur geweest en we barstten allemaal van de honger, dus namen we de bus richting Kåren (een van de studentencafetaria's waar je voor 2,60 euro kunt lunchen) om daar eerst iets te gaan eten. Tot slot zijn we nog naar Aboa Vetus & Ars Nova geweest - het historisch en kunstmuseum. Het geschiedenisgedeelte was erg interessant: het bevond zich acht meter onder de grond, tussen de funderingen van de Middeleeuwse stad (waar op zich weinig meer van over is door de brand van 1827). Het was ook erg interactief. We hebben nog een spel gedaan waarbij je verschillende personages had (Simone was Lady Katarina, Ralf was Soldier Sven, je had ook Hans the Merchant, een monnik waar ik de naam van vergeten ben, en ik was Anna the Weaver - ja, ja) en je opdrachten uit moest voeren. Het duurde alleen een beetje lang, dus we hebben het niet afgemaakt. Was ook niet erg. Ik lag toch niet bepaald op kop. Daarna hebben we ook nog even het kunstgedeelte doorlopen, maar laten we zeggen dat het erg... speciaal was.
Al met al was het een erg gezellige dag. Ik heb helaas geen foto's, want ik was mijn camera vergeten, maar dat is niet het ergste. In ieder zijn problemen nooit zo erg als ze lijken. Daar zou ik inmiddels wel achter moeten zijn.
Zo gezegd, zo gedaan. Simone, Ralf, nog twee andere meisjes en ik (op mij na alleen Duitsers) gingen eerst naar het kasteel. Het was best mooi, al had ik het idee dat veel dingen niet echt authentiek uit de twaalfde eeuw waren. Maar goed, de galg en de ratten in de gevangenis waren al met al wel... interessante decoratie. Het zeker de moeite waard, vooral het bijbehorende museum met kleding uit verschillende tijdperken. Eigenlijk vond ik alles wel mooi, maar de jurken uit de jaren 20 waren toch mijn favoriet. Daarna was Forum Marinum aan de beurt. Turku was een belangrijke havenstad en dit museum ging dus over het maritieme verleden. Hier hebben we Simones "friend" ontmoet. Ze was erg aardig, en omdat ze bezig was Frans te leren, heb ik nog een hele tijd met haar gekletst als oefening. Eigenlijk hadden we gedacht dat dit museum wat groter was, maar het was toch wel leuk. Tegen de tijd dat we klaar waren was het al ruim een uur geweest en we barstten allemaal van de honger, dus namen we de bus richting Kåren (een van de studentencafetaria's waar je voor 2,60 euro kunt lunchen) om daar eerst iets te gaan eten. Tot slot zijn we nog naar Aboa Vetus & Ars Nova geweest - het historisch en kunstmuseum. Het geschiedenisgedeelte was erg interessant: het bevond zich acht meter onder de grond, tussen de funderingen van de Middeleeuwse stad (waar op zich weinig meer van over is door de brand van 1827). Het was ook erg interactief. We hebben nog een spel gedaan waarbij je verschillende personages had (Simone was Lady Katarina, Ralf was Soldier Sven, je had ook Hans the Merchant, een monnik waar ik de naam van vergeten ben, en ik was Anna the Weaver - ja, ja) en je opdrachten uit moest voeren. Het duurde alleen een beetje lang, dus we hebben het niet afgemaakt. Was ook niet erg. Ik lag toch niet bepaald op kop. Daarna hebben we ook nog even het kunstgedeelte doorlopen, maar laten we zeggen dat het erg... speciaal was.
Al met al was het een erg gezellige dag. Ik heb helaas geen foto's, want ik was mijn camera vergeten, maar dat is niet het ergste. In ieder zijn problemen nooit zo erg als ze lijken. Daar zou ik inmiddels wel achter moeten zijn.
dinsdag 9 oktober 2012
Biståndsvecka
Deze week is "Development Week" in de universiteit, en het thema van dit jaar is mensenrechten. Er worden allerlei films gedraaid, en er zijn evenementen zoals een concert morgenavond. Vandaag waren er verschillende seminars, die, ondanks dat ze in het Engels waren, eigenlijk voornamelijk bezocht leken te worden door Finse studenten. Ik had de informatie echter wel gekregen via iemand die ik op Facebook heb, en gezien het me interessant leek ben ik gewoon gegaan. Het programma was als volgt:
15:15-15:45 Human Rights – Everyone’s Rights?
Workshop with Amnesty Grupp 27
15:45 The Legal Status of Envionmental Refugees in International Law
Sara Granlund, Master of Laws
16.05 Finland in International Climate Politics
Markku Niinioja, Ambassador for Climate Change
16:30 Unfair Coffee Break
In our café you are not all equal but everyone is guaranteed a cup of fair-trade coffee or tea.
16:45 Life in a Refugee Camp
Piia Laitiainen, Nurse at Refugee Camps in Etiopia 2011
17:15 Environmental refugees – who will protect them?
Panel and Questions from Public
18:00 Seminar is over
Het eerste wat we deden was best interessant. In groepjes moesten we discussies voeren over de Rechten van de Mens. Bijvoorbeeld: iedereen heeft recht op leven, maar geldt dit dan ook voor een ter dood veroordeelde? En mag een land mensen doden uit zelfverdediging? En is het recht op vrijheid van meningsuiting ongelimiteerd? Natuurlijk kun je het daar heel lang over hebben, maar het was wel leuk, want zo kwam ik aan de praat met een Fins meisje dat van de zomer bij de International Office had gewerkt en me, zo bleek, een paar mails had gestuurd toen. Het volgende dat op het programma stond was ook niet oninteressant, maar dat Finland in International Climate Politics was wat minder. De spreker had een heel zwaar accent, en vertelde sowieso niet zo heel interessant. Ik vond het dus niet heel erg toen hij klaar was en er een pauze was. We kregen allemaal een briefje met daarop een land geschreven. De meesten waren ontwikkelingslanden, en diegenen die die landen trokken kregen alleen koffie en een biscuit. Er was ook een tafel met allerlei verschillende koekjes en dat soort dingen,en een paar hadden rijke landen en die mochten daar dus van pakken. Ik was China, Fredrik was Afghanistan en het meisje van de International Office had Mali getrokken, dus we kwamen geen van drieën in aanmerking, hoewel het in de praktijk zo ging dat degenen die van die tafel mochten pakken met zo weinig waren dat we uiteindelijk allemaal konden nemen wat we wilden. Zo "unfair" was het dus helemaal niet. Tot slot was er dus het verhaal van de verpleegster die in een vluchtelingenkamp voor Somalische vluchtelingen had gewerkt. Dat was verreweg het meest aangrijpend. Ze begon zelf te huilen toen ze er over vertelde...
Maar goed, al met al vond ik het eigenlijk heel gezellig en best leerzaam. Natuurlijk ging dit niet zo zeer over Finland, maar ik heb wel iets geleerd dat me eigenlijk heel erg verbaasde. Finse jongens moeten namelijk nog in dienstplicht, en als ze weigeren kunnen ze in de gevangenis belanden. Dit kwam aan bod in de workshop toen we het over vrijheid van meningsuiting hadden. Kennelijk hebben we allemaal nog wel wat te verbeteren, zelfs Finland...
15:15-15:45 Human Rights – Everyone’s Rights?
Workshop with Amnesty Grupp 27
15:45 The Legal Status of Envionmental Refugees in International Law
Sara Granlund, Master of Laws
16.05 Finland in International Climate Politics
Markku Niinioja, Ambassador for Climate Change
16:30 Unfair Coffee Break
In our café you are not all equal but everyone is guaranteed a cup of fair-trade coffee or tea.
16:45 Life in a Refugee Camp
Piia Laitiainen, Nurse at Refugee Camps in Etiopia 2011
17:15 Environmental refugees – who will protect them?
Panel and Questions from Public
18:00 Seminar is over
Het eerste wat we deden was best interessant. In groepjes moesten we discussies voeren over de Rechten van de Mens. Bijvoorbeeld: iedereen heeft recht op leven, maar geldt dit dan ook voor een ter dood veroordeelde? En mag een land mensen doden uit zelfverdediging? En is het recht op vrijheid van meningsuiting ongelimiteerd? Natuurlijk kun je het daar heel lang over hebben, maar het was wel leuk, want zo kwam ik aan de praat met een Fins meisje dat van de zomer bij de International Office had gewerkt en me, zo bleek, een paar mails had gestuurd toen. Het volgende dat op het programma stond was ook niet oninteressant, maar dat Finland in International Climate Politics was wat minder. De spreker had een heel zwaar accent, en vertelde sowieso niet zo heel interessant. Ik vond het dus niet heel erg toen hij klaar was en er een pauze was. We kregen allemaal een briefje met daarop een land geschreven. De meesten waren ontwikkelingslanden, en diegenen die die landen trokken kregen alleen koffie en een biscuit. Er was ook een tafel met allerlei verschillende koekjes en dat soort dingen,en een paar hadden rijke landen en die mochten daar dus van pakken. Ik was China, Fredrik was Afghanistan en het meisje van de International Office had Mali getrokken, dus we kwamen geen van drieën in aanmerking, hoewel het in de praktijk zo ging dat degenen die van die tafel mochten pakken met zo weinig waren dat we uiteindelijk allemaal konden nemen wat we wilden. Zo "unfair" was het dus helemaal niet. Tot slot was er dus het verhaal van de verpleegster die in een vluchtelingenkamp voor Somalische vluchtelingen had gewerkt. Dat was verreweg het meest aangrijpend. Ze begon zelf te huilen toen ze er over vertelde...
Maar goed, al met al vond ik het eigenlijk heel gezellig en best leerzaam. Natuurlijk ging dit niet zo zeer over Finland, maar ik heb wel iets geleerd dat me eigenlijk heel erg verbaasde. Finse jongens moeten namelijk nog in dienstplicht, en als ze weigeren kunnen ze in de gevangenis belanden. Dit kwam aan bod in de workshop toen we het over vrijheid van meningsuiting hadden. Kennelijk hebben we allemaal nog wel wat te verbeteren, zelfs Finland...
Abonneren op:
Posts (Atom)