... Ga ik naar huis. Ja. Dan al. Toen Razvan me vorige week confronteerde met dat akelige feit was ik echt even niet blij. Begrijp me niet verkeerd. Er is niks mis met thuis, echt niet, maar de tijd hier ging gewoon zo snel. En het was zo leuk en verrijkend, en nu komt er nooit meer een andere uitwisseling. Over slechts vijf weken is het voorbij.
Het heeft wel geholpen om te denken aan wat me thuis wacht: mijn familie, een verlate Sinterklaasavond, een kerstvakantie zonder te hoeven leren voor examens, interessantere vakken op de universiteit, hopelijk het halen van mijn rijbewijs en dan volgend jaar aan mijn master beginnen, en weer vrijwilligerswerk doen, namelijk accompagnement scolaire (dit deed ik vorig jaar ook al: het helpen met huiswerk en activiteiten organiseren voor kinderen uit bijvoorbeeld probleemwijken) en hopelijk ga ik ook bij ESN werken. En sowieso heb ik geweldige, grappige, interessante, leuke ervaringen opgedaan: mijn eerste reisje naar Stockholm dat totaal onverwachts was en mijn rare huisgenootje en het feit dat wij - mijn andere huisgenote en ik - daarom maar tot de conclusie kwamen dat je moeilijk met dat creatuur kunt leven zonder bevriend met elkaar te raken. Ik ken nu overigens ook een heel scala aan Russische gezegdes, bijgeloven en wijsheden. En er is zo veel meer: de niet erg geslaagde nachtelijke fietstocht door de sneeuw, de Amazing City Race waarbij ik de gekste opdrachten heb uitgevoerd, het diepgelovige meisje uit Estland dat ik ontmoette in de bus en die me zomaar aanbood me een rondleiding te geven door de orthodoxe kerk, de engerd die me bedreigde met een mes en de zeer koelbloedige Fin die ons redde, het tweede reisje naar Stockholm en de melige avond met Julie en Alex (en de ietwat opschepperige, maar toch wel charmante Breton uit Morlaix), het bezoek aan Helsinki, Ruissalo en Naantali... En er komt nog het een en ander: het weekendje naar Tallinn, Erasmus in Schools, het kerstconcert, het Luciafeest, de kerstmarkt, misschien nog wat bezoekjes aan musea hier in Turku, en ongetwijfeld nog wat feestjes...
De laatste week heb ik echter niet zo heel veel bijzonders gedaan. Gisteren ben ik wel weer naar het Kirjakahvila geweest en heb ik de anderen die naar Tallinn gaan ontmoet: Maria-Teodora - afgekort Teo - uit Roemenië en Vicky uit Engeland. Er was ook een jongen die oorspronkelijk uit Iran kwam, maar in de Verenigde Staten had gewoond, maar hij was zo - sorry voor de generalisering - vreselijk... Amerikaans. Hij praatte heel knauwend en hij had constant het hoogste woord. Dat Turku zo klein, en pittoresk, is en dat iedereen elkaar kent en dat je dat in New York niet hebt. Ik kan niet echt uitleggen waarom, maar het kwam ietwat denigrerend over op de aanwezige Finnen, ook al was het ongetwijfeld niet zo bedoeld. Toen we naar buiten moesten omdat er een discussie over de situatie in de westelijke Sahara plaats zou vinden had hij Vicky gestrikt voor een gesprek. Wij - Razvan, Teo en ik - liepen net voor hen en moesten moeite doen ons lachen in te houden. "I think he talks a lot," fluisterde ik uiteindelijk. Razvan antwoordde discreet, maar net zo geamuseerd: "I think we can all agree on that."
Als ik het zo allemaal opschrijf denk ik echt zonder twijfel dat op Erasmus-uitwisseling gaan een van de allerbeste dingen is die me ooit is overkomen. Ik heb zo veel geleerd en denk serieus - en dat overdrijf ik niet - dat ik gegroeid ben, volwassener ben geworden. Ik heb ook besloten dat ik mijn manier van leven hier thuis voort wil zetten. Als ik examen mag doen voor mijn rijbewijs denk ik gewoon, oh, ik ga dat rijbewijs even halen. Natuurlijk kan ik een auto achteruit inparkeren en natuurlijk overleef ik een ongetwijfeld ongemakkelijk semester met een bepaald persoon ook nog wel. Ik heb mezelf immers ook leren koken, ik heb door de sneeuw gefietst op een fiets zonder remmen zonder mijn nek te breken, ik heb Scrabble gespeeld in het Fins en mezelf opgesloten in de 800 jaar oude kathedraal... En dat heb ik ook allemaal overleefd. En al die fantastische - en toegeven: soms wat minder fantastische - dingen zouden niet eens gebeurd zijn als ik niet vaker had gedacht, waarom probeer ik het eigenlijk ook niet gewoon? Misschien moet ik dat thuis gewoon ook vaker denken, zodat de hele Erasmus-sfeer nooit helemaal verdwijnt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten