Over achtenveertig uur ben ik bijna in Frankrijk. Het wordt steeds rustiger: Jana vertrok na het examen van Zweeds van afgelopen maandag, Vicky ging vandaag, Simone morgen, ik donderdag, Razvan en Teo bezoeken nog even snel Kopenhagen en gaan dan terug naar Boekarest... De examens zijn gedaan, en men maakt zich druk om kussens en dekbedden die gewassen moeten worden voordat ze weer ingeleverd worden, papieren die naar de International Office moeten, enzovoort... Vandaag heb ik mijn starting package (met al het beddengoed en keukengerei) ingeleverd. Het was wel sjouwen, want bedenk je even dat alles met de bus moest (inclusief een keer overstappen) en dat ik nog nooit zo veel sneeuw heb gezien. Langs de wegen liggen hele bergen aan de kant geschoven sneeuw, en op plekken die niet schoongemaakt zijn zak je tot je knieën weg. Het wordt ook weer koud, -10 morgen. Bij de bushalte riepen twee jongens elkaar een "Auf Wiedersehen" toe. Mijn starting package was nog bijna in orde, afgezien van een bord waar een scherf af was. Daarna heb ik mijn boek van Zweeds terug gebracht, mijn vliegticket uitgeprint, naar de International Office geweest om wat papieren in te leveren en mijn bankrekening gesloten. Daar sprak ik Simone nog. Als laatst ben ik naar het postkantoor geweest, en daar zag ik Jinghan. De nummertjes die we hadden getrokken waren 572 en 575 en 511 was aan de beurt toen ik binnenkwam, dus hebben we nog een behoorlijke tijd staan praten. Morgen doe ik mijn schoolbezoek nog, en daarom zijn al deze dingen al geregeld. Ik mag Tania's keukengerei lenen nu ik dat zelf niet meer heb, in de kast vond ik nog een dekbed (dat overigens niet erg fris ruikt, maar afijn, het is niet anders) en als kussen prop ik een trui of iets dergelijks in mijn sloop. Dat was een tip van een kennis van WizardZone. Tania mag trouwens mijn buskaart hebben, want mijn foto staat er toch niet op, en met alle sneeuw kan ze niet meer fietsen.
Gisteren ben ik naar Razvan geweest, want hij, Teo en Vicky moesten nog iets op mijn shirt schrijven. Alle drie dachten behoorlijk lang na, maar kwamen toen met toch wel erg lieve dingen:
"Good luck with your life ahead, and remember you have a friend in Romania. -Teo"
"May you have nice times with nice people! You deserve it. And watch your hands!" -Razvan [inside joke, lees het blog over Tallinn maar terug. Ik denk dat het serieuze gedeelte slaat op het feit dat ik hem eens verteld heb dat de mensen op de universiteit thuis in Frankrijk nogal snel eh... oordelen, en ik dat niet zo heel leuk vind]
"It was nice meeting you. Enjoy the rest of your life. - Vicky"
We hebben een heel fijne, gezellige avond gehad. Vicky zou vandaag dus vertrekken, en we zouden een etentje houden, maar dat etentje bestond eigenlijk uit datgene dat Razvan nog in zijn kast had liggen: glögg, een reep chocola die hij nog in Sint-Petersburg had gekocht, salmiakki van zijn huisgenoot (Hollanders onder ons: da's gewoon drop) en iets smerigs waarvan ik niet wist wat het was. Zijn flat was nog altijd even vies: de vloer was vuil, het leek me onmogelijk dat je in zijn badkamer nog schoon kon worden en ze vertelden dat ze Razvans gordijn uit de starting package - dat als tafelkleed diende - maar niet terug gingen geven en de prijs zouden verdelen. "Maar het is toch schoon?" vroeg Teo. Antwoord: "Dan heb je de andere kant nog niet gezien." Maar het was gezellig. We hebben enorm gelachen om de gore zooi die op tafel kwam, om het feit dat er wodka met dropsmaak bestaat, omdat Vicky Engels is maar nog nooit van haar leven thee heeft gedronken en om nog veel meer...
Het afscheid was wel weer rottig natuurlijk. Maar we mailen nog, Razvan en ik. En hopelijk zien we elkaar nog wel eens. En er bestaat Facebook, waarmee ik in contact kan blijven met de anderen. En dan op een zonnige dag - geen sneeuw te bekennen! -, over een paar jaar sta ik voor de klas in een of andere voorstad van Parijs (daar worden beginnende leerkrachten vaak heen gestuurd). Het is bijna vakantie en iedereen heeft er genoeg van. We nemen wat laatste data en definities door voor het brevet, en ik zeg streng dat ze harder moeten werken, dat 3A vééééél serieuzer is, en dat ik het niet voor mezelf doe, omdat ik mijn brevet al lang heb (alle clichés die ik jarenlang van mijn leraren heb gehoord). Daarna is het praktisch zomervakantie en ga ik naar Roissy Charles De Gaulle om Jinghan van het vliegveld te halen. We bezoeken alle dingen die je in Parijs gezien moet hebben en halen herinneringen boven. Van die goede oude tijd in Turku.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten