Het semester loopt ten einde... De laatste essays zijn ingeleverd, er zijn nog twee lessen Zweeds en een examen over, en dat is het... Vandaag was mijn mondeling. We moesten om de beurt een op een met de lerares praten, en daar kreeg je een cijfer voor. We moesten ons in groepen van vier inschrijven, en in een half uurtje moesten we een voor een het lokaal in. Ik had me opgegeven voor de eerste groep. Dan is het maar gedaan, hè. Ons groepje bestond uit Michael (uit... Ghana, dacht ik?), Matis (uit Estland) en nog een jongen die ik niet kende. Ik moest van de jongens als eerste, want ja, dames gaan voor, hè. Pff, zelf waren deze gentlemen nog aan het stressen, omdat ze niet wisten hoe ze uit moesten leggen hoe je van de universiteit naar Kauppatori loopt. Uiteraard was er helemaal geen reden tot stress, want mondelinge examens zijn altijd veel relaxter dan schriftelijke. Ik bedoel maar, als je iets niet snapt, kan de lerares je op weg helpen... Ideaal toch, zeker? En het was doodsimpel: ze vroeg dingen als wanneer ik geboren was (op dit punt was de lerares bijna in choque dat ik uit 1990 was: "Are my students born in the 1990s now? Djeez, they're getting so young and I'm getting so old!"), wat mijn favoriete eten is, hoe vaak ik televisie kijk, of ik broers en zussen heb... Op dit punt kwam het gesprek op het feit dat ik in Frankrijk woon, maar uit Nederland kom. Ze vond dit bijzonder interessant, maar had geen tijd om verder te vragen. Ik kreeg een 17/20, en de volgende was aan de beurt. Michael en Matis waren verbaasd dat het zo snel was gegaan, en wilden meteen weten wat ze gevraagd had. Toch niet die stomme richtingen, hè? Nee, nee, jongens... Maak jullie niet druk.
De rest van de middag heb ik mijn laatste essay teruggelezen. Ik wilde absoluut snel klaar zijn zodat ik daarna leuke dingen kon doen. Want als ik nog iets wilde doen, moest het snel gebeuren. En nu is die tijd aangebroken, maar realiseer ik me... Eigenlijk ben ik heel tevreden. Er is niet echt iets dat ik absoluut nog moet doen. Morgen ga ik naar de bioscoop, donderdag is het Luciafeest, vrijdag het afscheidsfeest (goddank is het in The Monkey - vééééél gezelliger dan Klubi!), maandag het examen van Zweeds, 18 december besteed ik aan dingen regelen (starting package terugbrengen, bankrekening sluiten - hihi, nu moet ik denken aan Ghost -, dat soort dingen...) en 19 december bezoek ik een school voor Erasmus in Schools. En dan ga ik dus naar huis.
Zes weken voordat ik naar huis zou gaan had ik het er met Razvan over. Hij merkte het terloops op, en ik was toen een beetje van slag. Nog maar zes weken! Ik ben toen heel veel Franse muziek gaan luisteren, zitten denken aan de leuke dingen thuis en langzaam ging het nare gevoel weg... Zes weken werden een maand, drie weken, twee weken... En nu is het punt daar dat er nog slechts 10 dagen over zijn. En weet je? Ik ben blij met alle goede herinneringen. Ik heb de tijd van mijn leven gehad, 2012 was sowieso een topjaar, en toch vind ik naar huis gaan niet erg... En zo hoort het ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten