Verhuizen

Vandaag ben ik verhuisd. Eigenlijk verheugde ik me daarop en wilde ik foto's laten zien van mijn nieuwe thuis, maar bij nader inzien lijkt het me beter daarmee te wachten.

Vol goede moed pakte ik mijn spullen in en nam ik de bus, volgens de instructies die mijn tutor me gegeven had: eerst lijn 1 en dan op het marktplein 50,51, 53 of 54. Bedenk je even dat je een zware koffer en vier tassen bij je hebt met daarin waardevolle spullen zoals je laptop en genoeg geld om je eerste maand huur te betalen (dat is een verhaal op zich waar ik jullie niet mee wil vervelen, dus laten we het er maar op houden dat ik dat op mijn Finse rekening wilde zetten om het daarna over te maken). Ik stond te wachten bij de halte en vroeg aan een meisje dat daar ook was wanneer de bus zou komen. Zo raakten we aan de praat en hielp ze me al mijn vracht in de bus te laden. Ze kwam uit Estland, maar haar ouders zijn daar heen verhuisd vanuit Armenië toen dat nog een onderdeel van de Soviet-Unie was. Zij waren namelijk tegen communisme en besloten dus naar Tallinn te verhuizen omdat dat wat westerser was. Nu woont ze dus in Turku, omdat ze een Finse man heeft. Ze vertelde me dat het vandaag zijn verjaardag is en dat ze daarom naar de kerk ging om een kaarsje voor hem te branden. Aangezien de enige kerk daar de orthodoxe kerk is vroeg ik haar of ze orthodox was en ze zei van wel. Ik geloof persoonlijk nergens in, maar ik antwoordde dat ik best eens een orthodoxe kerk zou willen zien en dat ik ook al had geprobeerd 'm te bezoeken, maar dat het gesloten was. Ze zei me dat ik best met haar mee mocht en dat ze me dan het een en ander vertellen zou. Zo gezegd, zo gedaan. De kerk is van binnen heel erg kitcherig met allerlei versiersels en pilaren en de koepel is diepblauw met gouden sterren. Er staan geen stoelen of banken en het meisje uit Estland deed alle dingen die ze te doen had met een hoop buigingen en gebaren. Nadat ze me van alles had verteld en uitgelegd liep ze met me mee naar de bank (voor die huur) en daarna heeft ze de juiste bushalte opgezocht met me. Al met al was het een interessante ontmoeting, en ik hoefde mijn zware bagage niet meer alleen te dragen.

Toen ik later mijn contract ondertekend had was dat wel anders. Mijn tutor wees me welke bus ik naar mijn appartement moest nemen, maar zelf zou hij lopen. Ik moest mijn spullen dus alleen dragen, en eigenlijk valt het niet mee om het openbaar vervoer te nemen als je de taal totaal niet spreekt. Maar gelukkig waren er genoeg mensen bereid te helpen sjouwen en me te wijzen waar ik wezen moest.

Mijn appartement is 70 m² en bestaat uit een woonkamer, een keuken, een balkon, een wc, een badkamer en drie slaapkamers. Een voor mij, een voor mijn Chinese huisgenootje en een voor de Russische. Tania is aardig, Wan wat minder... Toen ik hier kwam trof ik een bende aan. Er zaten aangekoekte etensresten op het fornuis, de vloer was in geen eeuwigheid geveegd, de kastjes waren vet als spek... De badkamer was niet beter: de wc was te vuil voor woorden en de prullenbak puilde uit van het gebruikte maandverband. Om nog maar te zwijgen over alle haren die er overal lagen: op de vloer in de woonkamer, in het afvoerputje van de douche... Het is net alsof hier een hele kennel langharige, verharende honden is losgelaten. Ik vroeg Wan hoelang ze hier geweest was, en ik kreeg een nogal vaag antwoord: "Niet lang..." En kort daarop vertrok ze. Ik heb meteen een mail gestuurd naar de Student Foundation om te vertellen hoe het er uitzag en ze komen een dezer dagen om het hier toonbaar te maken. Toen arriveerde mijn Russische huisgenote, met wie ik langer heb kunnen kletsen. Zij vertelde me dat die Chinese hier al tijden woonde en dat zij dus waarschijnlijk de schuldige was. We ontdekten tevens dat de vriezer het niet deed en meer van dat soort ongein. Haar tutor kwam nog en was ook gechoqueerd.

Ik moest toen gaan voor de ESN Getting to Know Each Other Evening, maar toen ik terug kwam trof ik het appartement ietsje schoner aan. Tania had Wan streng toegesproken en haar verteld dat ze geen haren op de vloer wilde zien, waarna Wan deze is gaan opruimen. De Finse tutor van Tania had de moed de prullenbak in de badkamer te legen. Maar dat neemt niet weg dat ik niet wilde koken of de douche gebruiken en dus heb ik het knackebrod, de jam en de salade die ik nog heb gepakt en Tania haar bruine brood en thee en hebben we dit gegeten vanavond. Ik keek in het hostel uit naar een echte plek om te wonen en nu zaten we hier zo'n beetje te kamperen.

Maar goed, ik ga nu foto's maken van alles en opschrijven wat ik gezegd wil hebben tegen de Student Foundation. Ook check ik morgenochtend na of alles wat hier moet zijn er ook in werkelijkheid is. Helaas heb ik om negen uur een andere verplichting en dus is het Tania die meteen naar het hoofdgebouw gaat om te vragen of we niet kunnen verhuizen. Dat zal wel niet, want lang niet iedereen heeft überhaupt een plek kunnen krijgen, maar het is het proberen waard. Ze moeten in ieder geval iets voor ons kunnen doen. Eigenlijk lukt niks zoals ik het wil. Ik wil mijn studieplan maken, maar dat lukt niet. Ik wil mijn Finse simkaart in mijn telefoon stoppen en dat aan de praat krijgen, maar dat lukt niet. Ik wil mijn huur betalen, maar dat lukt niet. En nu dit weer. En toch, ondanks de tegenslag, vermaak ik me opperbest. Ik ben niet in een hysterische huilbui uitgebarsten na deze teleurstelling, hetgeen ik meestal wel doe, maar heb rustig die mail gestuurd, terwijl Tania degene was die het hoofd liet hangen. Ik was degene die voorstelde het zo te laten zodat we bewijs hadden en de gang naar het bureau te maken. En eigenlijk was ik best trots toen ze tegen me zei: "Hoe kun je zo rustig en hoopvol zijn in deze situatie?"