Gisteren ben ik naar een feestje geweest. Het was op zich wel leuk, maar ik voelde me in het begin een beetje eh... alleen. Dat is iets waar ik normaal gesproken echt zelden last van heb, hoor, want sowieso ben ik niet vaak alleen, en ik vind het eigenlijk bij tijd en wijle ook wel fijn om wel alleen te zijn. Maar ik was er maar gewoon heen gegaan in de verwachting dat ik wel mensen tegen zou komen die ik zou kennen, en toen ik daar zo zat, alleen te zijn, en iedereen wel met iemand in gesprek leek te zijn was dat wel wat minder leuk.
Gelukkig kwam ik vrij snel de Griekse jongens tegen die met ons in Naantali waren geweest, en hoewel ik ze eigenlijk niet zo goed ken - sterker nog, ik heb geen idee hoe ze eigenlijk heten - ben ik maar naar ze toe gegaan en heb gevraagd of ik met hen op kon trekken tot er wat andere mensen zouden zijn. Het was absoluut geen punt en ik werd voorgesteld aan Isabelle, een meisje uit Frankrijk. Het werd heel gezellig, en uiteindelijk kwamen er toch nog wat bekenden opdagen: Seulah - voor westerse mensen Sarah - en Ellie, de twee Koreaanse meisjes uit mijn tutorgroep. Ik was daar wel blij mee, want Sarah had me op Facebook laatst een berichtje gestuurd dat, als je rekening houdt met het feit dat haar moedertaal niet Engels is, op verschillende manieren te interpreteren viel, maar er was eigenlijk helemaal niks aan de hand. Vervolgens kwam er nog een Duitse jongen bij die ik vaag al kende. En ik besefte, ik ben verre van alleen hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten