Eigenlijk wilde ik heel graag het museum van de kathedraal bezoeken, maar gezien het zondagochtend was werden daar steeds diensten gehouden, en dus was dat op dat moment niet mogelijk. Verder gingen de meeste musea ook pas om elf uur open, dus heb ik eerst een kijkje op de markt genomen. Daarna wilde ik naar een museum over de geschiedenis van Turku, maar dat was een privé-museum en daar moest je dus gewoon voor betalen (en de prijs lag een beetje boven mijn budget). Uiteindelijk ben ik toen maar naar het Sibeliusmuseum gegaan. Dat was niet bepaald mijn eerste keuze, maar het bleek eigenlijk heel interessant te zijn. Het ging over de Finse componist Jean Sibelius (1865-1957). Hij speelde een belangrijke rol in het vormen van een Fins nationaal sentiment, in de tijd dat Finland nog bij Rusland hoorde. Het museum ging dus ook deels over de onafhankelijkheid van Finland. Hier is zijn muziekstuk Finlandia te horen. Zoals ik al heb gezegd hou ik eigenlijk niet zo heel erg van klassieke muziek, maar vanochtend vond ik het mooi klinken. Nu ik het terug luister op YouTube klinkt het... anders, om de een of andere reden. Desalniettemin deel ik het toch met jullie:
Lees snel verder voor foto's en het verslag van mijn uitje naar Ruissalo!
Daarna ben ik naar het "Ett hem" museum geweest. Letterlijk betekent het "het thuis". Het was namelijk de woning van de Zweedstalige Alfred Jacobsson (1841-1931) en zijn vrouw Hélène (1854-1928). Alfred was een fabriekseigenaar en doneerde veel aan Åbo Akademi (dat werd opgericht in 1918, na de onafhankelijkheid). In zijn testament liet hij zijn huis na aan de universiteit en het museum opende zijn deuren in 1932. Het is wel leuk om te zien hoe een huis van de bourgeoisie er in de negentiende eeuw uitzag. Daarnaast hield Hélène er een bescheiden kunstverzameling op na, en haalde ze meubels uit heel Europa voor haar huis. Een paar foto's:
En daarna was het zo ongeveer tijd om naar Kauppatori (het marktplein) te gaan, omdat we daar hadden afgesproken voor het uitstapje naar Ruissalo. In totaal gingen er zo'n 200 mensen mee en de eerste twee bussen waren al vol voordat wij aan de beurt waren. Eerst werden we door de mensen van ESN naar de andere kant van het plein gedirigeerd en reed de eerste bus voor onze neus weg, en vervolgens paste ons groepje (en nog een hele hoop andere mensen) niet meer in de tweede bus. Uiteindelijk vertrokken we pas om twee uur 's middags en hadden we eerst een uur staan wachten. Maar goed, het was niet ongezellig. Ik was daar met de Duitse Simone, Victoire uit België (ik kende haar al van Naantali, en om de een of andere reden denk ik steeds dat ze Audrey heet - misschien omdat ze een beetje lijkt op een Audrey die ik ken?) en James uit Engeland. Hem kende ik al uit mijn Zweedse les. De eerste keer sprong hij namelijk nogal uit de toon door bijna een uur te laat te komen. Ook leerden we een Finse jongen kennen, Fredrik (Freddie voor vrienden - ik kan er nog steeds niet bij dat je het als volwassen vent duldt dat men je Freddie noemt). Hij is een tutor, maar zijn eigen studenten waren er niet.
Ruissalo is een eiland van het archipel dat voor de kust van Turku ligt en we zijn daar gaan wandelen. Na zo'n vier kilometer kwamen we bij de zee aan en hebben we daar enige tijd gezeten. Er was eigenlijk geen strand, alleen glibberige rotsen. De meesten gingen dan ook maar een beetje in de zon liggen, want het weer was mooi nazomerig. Enkelen waren echter zo dapper te gaan zwemmen. Daar was het toch echt te koud voor, en bovendien... met al die scherpe rotsen? Fredrik merkte nogal sarcastisch op: "Toch toevallig dat het alleen de jongens zijn die in het water duiken. Alsof ze iets te bewijzen hebben..." Ik vroeg hem of hij niet wilde gaan zwemmen, maar hij was niet zo gek, en bovendien had hij het drukker met foto's maken. Toen we terug gingen waren we Simone, Victoire en James een beetje uit het oog verloren, maar zij hadden plaats gemaakt voor mijn Amerikaanse buurvrouw Caroline. Zij was echter al snel in gesprek met een Frans meisje, en Fredrik was nogal... Fins. Finnen zijn namelijk doorgaans niet zo praatgraag, maar echt onaangenaam is dat niet, vind ik. Liever dat dan van die mensen die altijd het hoogste woord hebben. Hij vroeg wat dingen over Frankrijk, en verbaasde zich over het feit dat ik op hoge hakken een boswandeling was gaan maken. Tja, eh... Ik héb niet eens platte schoenen, en ik heb er echt geen moeite mee om op hoge hakken een kilometer of vijf, zes te lopen, hoor. Maar afijn, echt veel gespreksstof is dat niet voor een wandeling die toch wel een uur duurde.
Goed... Ik denk dat je al afgehaakt bent, want het is zo'n lang verhaal... Maar ik heb ook wat foto's van Ruissalo:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten