Ik ben het soort persoon dat haar hoofd nog zou vergeten als het niet vast zat, in de verkeerde bus stapt en over haar eigen voeten struikelt als ze de trap op loopt. Toch heb ik het gisteravond wel heel bont gemaakt.
Iedereen in het appartementje heeft een eigen slaapkamer die op slot kan. Trek gewoon de deur achter je dicht en je kunt er niet meer in. Iedereen heeft een eigen sleutel die alleen op de voordeur en je eigen deur past. Zoals ik gisteren vertelde werd er vuurwerk afgeschoten in de stad en om het wat beter te zien had ik mijn raam open gedaan. Vervolgens liep ik even naar mijn huisgenote, Tania, om iets te zeggen. Het waaide echter nogal hard en met een windvlaag viel de deur in het slot.
Onder werktijd kun je gewoon een reservesleutel halen, maar 's avonds en in de weekenden moet je een speciaal nummer bellen. Ze komen dan je deur openen, maar dat kost je wel 30 euro. Zondagavond is dus niet de meest geschikte tijd om je sleutel in je kamer te laten liggen... Wan - die Chinese - had me een nummer gegeven, maar dat was duidelijk niet de Student Foundation. Later vond ik wel het juiste nummer, maar ik kreeg een antwoordapparaat en alles was in het Fins, dus dat schoot ook niet erg op. Tania's sleutel werkte ook niet, maar we kregen wel een ander idee: misschien paste een sleutel van iemand die slaapkamer B heeft in een ander appartement wel. Goed, eerst belde ik dus maar eens bij mijn meest directe buren aan, en een jongen uit Ecuador (dit weet ik via Facebook) deed open, gehuld in enkel zijn boxershort en een hemd. Helaas was de jongen die in B sliep niet thuis, dus ging ik het maar helemaal boven proberen. Hetzelfde verhaal: niemand thuis. Er restte me alleen nog het appartement helemaal beneden en daar had ik iets meer geluk: de jongen in kwestie was er. Hij was best heel knap (even voor de beeldvorming: hij leek wel wat op Matthew Lewis), maar wel een stuk chagrijn: "Dat gaat nooit werken. Alle sleutels zijn vast uniek." Overigens had hij geen ongelijk, want het lukte inderdaad niet.
Hoewel al mijn spullen, waaronder tandpasta, een tandenborstel, mijn pon en make-up remover in mijn kamer lagen besloot ik toch maar tot de volgende ochtend te wachten en op de bank te gaan slapen. Ik zou heus niet doodgaan van een keertje mijn kleren aanhouden en tandenpoetsen overslaan. Saai was het wel, want Tania moest studeren en ik had geen laptop of boek bij de hand. Het enige niet-Russische dat Tania had was Writing Academic Essays in Religious Studies en jullie begrijpen vast... Het was geen pageturner. Uit verveling ben ik maar de laatste biscuits uit het pak dat ik vrijdag gekocht had gaan eten en uiteindelijk gaan slapen. Aangezien mijn schoenen ook in mijn slaapkamer lagen is Tania 's ochtends op de fiets gesprongen en heeft ze de sleutel opgehaald. Eigenlijk was dat best heel aardig van haar, want het weer is hier vandaag slecht en ze had barstende hoofdpijn. Ik heb vervolgens snel schone kleren aangetrokken, gedoucht, mijn tanden gepoetst, make-up opgedaan en ik was maar vijf minuten te laat op school.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten