Na een maand...

Morgen is het alweer 28 september, wat betekent dat ik hier dan al een maand ben. Enerzijds lijkt het tijden geleden dat ik op het vliegtuig stapte en tegelijkertijd is het omgevlogen. Ik denk dat ik nu al wel kan zeggen dat ik absoluut geen spijt heb van mijn keuze om op een uitwisseling te gaan. Uiteraard heb ik verteld over de minder leuke kanten: mijn geblokkeerde telefoon, het smerige appartement, het bezoek aan de tandarts... Maar toch was iedere minuut van deze maand het zo waard. Ook van eventuele problemen heb ik veel geleerd en ik denk dat ik nu al makkelijker kan relativeren.

Mijn leven is nu zo fijn namelijk. Op maandagmiddag belde Sarah of ik diezelfde avond niet met haar naar Stockholm wilde, en een paar uur later stapte ik met haar en twee jongens die ik daarvoor niet of nauwelijks kende op de boot. Dinsdag ben ik de hele dag in Zweden geweest. Gisteren had ik weliswaar les en moest ik overdag werken aan mijn self-study courses, maar 's avonds was er een diner op school. Eerst luisterden we naar de verhalen van een Fins meisje dat op uitwisseling was geweest naar Zuid-Afrika en een jongen uit Venezuela die hier al was sinds januari en daarna konden we gaan eten. Sarah en ik vertelden Fredrik - een van de Finse tutors - alles over ons uitje naar Stockholm en het was ontzettend leuk. Toen ik terug liep naar de bus regende het erg hard en bij de halte kwam een jongen aanrennen met wie ik aan de praat raakte omdat hij me vroeg of er nog bussen reden zo laat. Hij kwam uit Slowakije en hij vertelde me over zijn reis naar Rusland. Het was gewoon een erg leuke ontmoeting.

Al met al ben ik gewoon zo blij dat ik nu hier ben en al deze dingen meemaak. Ik denk dat het niet overdreven is om te stellen dat het een van de beste keuzes is die ik ooit heb gemaakt in mijn leven...

Stockholm

Maandagochtend had ik niet kunnen weten dat ik 24 uur later in Zweden zou lopen! Het was nogal een spontane actie, maar toen ik eergisteren thuis kwam en begon te studeren ging ineens mijn telefoon. Ik had het nummer pas sinds de dag daarvoor en DNA - mijn Finse provider - bleef constant smsjes sturen waar ik toch geen touw aan vast kon knopen. Enigszins geërgerd keek ik dus toch op van mijn boek, maar het bleek Sarah - de Koreaanse waar ik denk ik al over verteld heb - te zijn. Of ik niet mee wilde naar Stockholm. Ze had met twee anderen een vierpersoonshut gehuurd voor de ferry en dat kwam op 70 euro. Gedeeld door vier - oftewel 17,50 euro de man - dus, mits ze nog iemand vond om mee te gaan. Ik vond het best en heb de filmavond met mijn tutorgroep en de bijeenkomst van het Friendship Programme afgezegd en heb wat kleren, mijn fototoestel en toiletartikelen ingepakt en ben naar de haven gegaan.

De andere twee waren mijn studiegenoot uit Zweeds, Jérôme - een Duitser -, en Edin, een vriend van hem die overgekomen was uit Duitsland, maar eigenlijk uit Bosnië-Herzegovina kwam. Nadat we er allemaal waren konden we vrijwel meteen aan boord van de ferry. Gezien we de goedkoopst mogelijke tickets hadden sliepen we helemaal op de onderste verdieping, in een piepkleine, maar niet oncomfortabele cabine. 's Avonds hebben we wat in de winkels gekeken, want op de boot kun je belastingvrij winkelen, hetgeen in Scandinavië best interessant is. Al denk ik dat het vooral voordelig is als je alcohol wilt kopen, want dat is écht duur hier. Voor de rest verkochten ze alleen heel dure merken die ik toch al nooit koop. We zijn niet heel lang opgebleven, want we hadden de volgende dag genoeg andere dingen te doen en om een uur of twaalf lagen we in bed, denk ik. Ik wilde alleen na een half uurtje nog even naar de wc, maar gezien ik de ladder niet had gebruikt om boven in het stapelbed te komen moest ik precies tussen de twee bedden inspringen, hetgeen niet echt meeviel en waarbij ik Jérôme (die in een van de onderste bedden lag) flink geschopt heb. Hij is daardoor zelfs nog zijn bed uitgegaan om de ladder achter de kapstok vandaan te halen, zodat ik hem de volgende ochtend niet weer zou pijnigen...

Om een uur of zeven kwamen we aan in Stockholm en we besloten ons op te splitsen. Voor Edin was het immers al de vierde keer dat hij er was, en hij wilde naar het vliegveld om weet-ik-wat te kopen voor een vriend. En kennelijk kon dat alleen daar. Sarah en ik waren er echter voor het eerst en wij hadden daar niet bijzonder veel zin in, dus spraken we af om elkaar om een uur of twaalf weer terug te zien. Zo gezegd, zo gedaan. Er was nog helemaal niks open, maar we hadden nog niet ontbeten, dus hebben we eerst een tijd lopen zoeken naar een bakker of iets dergelijks. Uiteindelijk kwamen we uit bij iets dat een mix was tussen een supermarkt, een bakker en een internetcafé en daar hebben we kaneelbrood gegeten en koffie gedronken en ondertussen Sarahs reisgids geraadpleegd. We vonden een route door Gamla Stan - de oude stad - die langs de belangrijkste bezienswaardigheden ging: het koninklijk paleis, het parlement, de kathedraal, het stadhuis en nog wat andere dingen. Tegen de middag waren de jongens echter heel ergens anders dan wij en we besloten het maar zo te houden. Sarah was er eigenlijk niet helemaal over te spreken dat ze aan een eind door in het Duits met elkaar kletsten. Van ons vieren was ze de enige die daar niks van begreep en voor haar was dat niet zo leuk.

's Middags hebben we geloof ik alle souvenirwinkels van Västerlånggatan bezocht, zonder iets te kopen. Stockholm is een ontzettend dure stad en hoewel het in de desbetreffende winkels wel meeviel moesten we ook eten en het was bijna onmogelijk om voor minder dan vijf of zes euro een sandwich of iets dergelijks op de kop te tikken. Maar dat doe ik volgende keer - ja, ik ga in november nog een keer een dagje - dan wel. Tegen een uur of zes 's avonds moesten we de jongens toch weer opzoeken en hebben we gezamenlijk gegeten. Daarna was het weer tijd om terug te gaan naar de haven. Sarah wilde op de boot nog wat kopen, maar al snel zijn we gaan slapen en voor ik het wist ging de deur van onze hut open en zei een vrouw in het Zweeds dat we over een uur alweer aan zouden komen in Turku. En nu zit ik weer hier en moet ik eigenlijk studeren, maar zit ik te vertellen over mijn uitje... Het was in ieder geval heel erg gezellig en onverwachts en ik heb aardig wat foto's die ik met jullie wil delen.

Lees snel verder voor meer dus!

Naar de tandarts

Vanochtend om half acht - dat is half zeven in Frankrijk, kunnen jullie nagaan - stond ik al op de stoep bij de tandarts. Als dat te laat zou zijn wist ik het ook niet meer... Uiteraard was dat niet zo en de receptioniste liet me een formulier invullen en vertelde me dat ik om tien over tien terecht zou kunnen. Eigenlijk was ze veel aardiger dan mijn klaagzang van gisteren deed vermoeden, hoor. Ze verontschuldigde zich dat ze me niet direct hadden kunnen helpen en voegde er, in niet al te goed Engels, aan toe: "But now he make your teeth beautiful again."

Nu zijn mijn tanden sowieso nooit "beautiful" geweest, dus ik had er van opgekeken als hij dat voor elkaar had gekregen, maar het ziet er nu zelfs beter uit dan voor woensdag. Ik hoef nu nog geen kroon, maar de wortel is wel beschadigd, dus eenmaal terug in Frankrijk zal dat wel moeten. Maar dat zat toch al in de planning, dus dat maakt verder niet uit. De tandarts vroeg me of ik bepaalde ziektes of allergieën had (nee), medicatie nam (nee) en of ik zwanger was (ook niet) en hij kon aan de slag. Zo'n half uur later zag alles er weer pico bello uit (nou ja, voor mijn doen dan) en ik hoef geloof ik alleen een bedrag te betalen dat afhankelijk is van de duur van de behandeling. Het maximum is 30 euro. Geen dure kroon dus! Pff, wat een opluchting!

Druk, druk, druk!

Ik vraag me af of heel Turku acuut kiespijn heeft gekregen, want het lijkt wel onmogelijk een tandarts te zien te krijgen. Ik ben vanochtend terug gegaan naar de Student Health Care, maar ik kon geen afspraak maken. Het antwoord van de receptioniste: "Sorry, maar voor vandaag zitten we helemaal vol en hebben we geen tijd voor noodgevallen. Je had direct om acht uur moeten komen, want nu ben je een beetje aan de late kant." Het was verdorie TIEN OVER NEGEN 'S OCHTENDS. En waarom kan ik dan niet vandaag al een afspraak maken voor morgen? Maar goed, morgen om acht uur ben ik daar en als ze me dan niet helpen vraag ik of ze een alternatief weten, want ik ga NIET tot maandag wachten.

Maar goed, genoeg over mijn tandarts-probleem... Ik ben vanaf vandaag trouwens helemaal zeker wat de onderwerpen van de essays die ik moet schrijven en dergelijke zijn. Ik heb - en dat vind ik enerzijds een beetje jammer, hoewel het waarschijnlijk goed voor me is en ik er vast zelfdiscipline door krijg - twee "self-study courses": Environmental History en Global History. Dan heb ik nog een gewone les, Institutions of the European Union, en Zweeds. Ik moet drie boekverslagen en een essay schrijven voor Environmental History (en geloof me, zo'n boek lees je niet zo heel snel uit) en twee iets langere essays voor Global History. Voor Institutions of the European Union moet ik uiteraard komen opdagen in de les, de boeken op de lijst lezen en een examen maken. Zweeds vergt naast de lesuren nog ongeveer dubbel zoveel werk thuis.

En dan zijn er ook nog tal van andere dingen. Vanavond ben ik naar de Fresher's Fair geweest. Er waren stands met alle studentenvereningingen, maar ik denk helaas dat er niks voor me tussen zat. Alles was in het Zweeds (hetgeen ook wel logisch is in een Zweedstalige universiteit natuurlijk), en daar ben ik uiteraard nog niet zo goed in na een aantal lessen. Alhoewel... Iemand sprak me aan en ik antwoordde: "Sorry, I don't speak Swedish." En met dat ik het zei bedacht ik me dat ik ook had kunnen zeggen: "Jag talar inte svenska." Er was ook een stand van Amnesty International, en hoewel ook bij hen Zweeds de voertaal is heb ik me wel opgegeven voor hun Engelstalige nieuwsmail, heb ik een petitie getekend en een mooie button gekregen die nu op mijn tas prijkt. En zondag ga ik voor het eerst de sauna proberen (de sauna is iets hééééél belangrijks in Finland, dus ik vind dat ik het gedurende dit semester op zijn minst een keer moet doen), maandag ga ik een film kijken bij mijn tutor, dinsdag ga ik naar de eerste bijeenkomst van het Friendship Programme (je krijgt een lokale Fin aangewezen die leuke dingen met je gaat doen en je iets dient te leren van de Finse cultuur, en dat leek me niet onbelangrijk gezien ik tot nu toe vooral met buitenlanders omga) en woensdag heb ik een feestje.

Maar ik vind het absoluut niet erg, hoor! In Frankrijk ben ik zelden zo druk. Of nou ja, ik moet vroeger op daar en heb ook veel schoolwerk. En ik wil volgend jaar het vrijwilligerswerk weer oppakken dat ik deed, en uiteraard sta ik ook wekelijks op de markt... Maar toch ga ik alle leuke, gezellige drukte van hier waarschijnlijk wel missen. Voor nu ben ik in ieder geval blij met mijn drukke leventje.

Problemen: achteraan aansluiten graag!

Ik weet niet wat het is, maar het ene probleem is nog niet opgelost, of het volgende dient zich alweer aan. Ik heb mezelf zoals gezegd buitengesloten zondag. Dit was maandag wel opgelost, maar de volgende dag al kreeg mijn laptop kuren nadat ik er thee overheen had gemorst. De muis scrollde zelf heen en weer, het toetsenbord deed het maar half, bij het opstarten kreeg ik rare geluiden te horen... Na de föhn van Wan er op los te hebben gelaten (ik ben serieus voor het eerst blij dat ze dat ding heeft - ze heeft namelijk de onhebbelijke gewoonte 's nachts om drie uur haar haar te föhnen) en een nacht drogen lijkt alles weer in orde.

Gelukkig maar, want ik zit nu met een nieuw probleem: mijn voortand is in tweeën gebroken tijdens de lunch.  Jullie moeten weten dat hij elf jaar geleden eens is gerepareerd en dat hij er nu best slecht aan toe is. Ik heb om die reden voor vertrek een bezoek gebracht aan de tandarts, want ik wilde er niet hier mee zitten. Eigenlijk moet ik een kroon, maar volgens de tandarts kon dat wel wachten tot ik terug was. Nou, niet dus. Het stuk dat er destijds is aangezet ligt nu in een papieren servetje op de hoek van mijn bureau en ik zit hier onooglijk te wezen.

Nadat het gebeurd was ben ik meteen naar de bieb gerend om op internet het adres van de Student Health Care op te zoeken. Lemminkäisenkatu 14-18. Ik begin mijn weg in de stad te kennen, en ik wist al waar dat was. Met bus nummer 6 was ik er zo, maar het bleek iets heel anders te zijn dan ik verwachtte. Het was een enorm gebouw, met restaurants en kantoren en inderdaad een of andere dokterspraktijk. Ik besloot daar maar te vragen of ik goed zat. De vrouw achter de balie sprak zeer gebrekkig Engels, en haalde er een collega bij. Ik zat er inmiddels nogal doorheen en snikkend en trillend stond ik daar te wachten, met mijn hand tegen mijn mond gedrukt. "Wat is er met je gebeurd? Is er iets met je neus?" Ik schudde mijn hoofd en legde de zaak uit. Ze wist me gelukkig te vertellen dat ik op Kirkkotie 13 moest zijn, en printte een routebeschrijving van Google Maps voor me uit. Ik verontschuldigde me, maar ze vonden het niet erg en hoopten dat ik snel geholpen zou zijn.

Dat was ik helaas niet. Eenmaal op het juiste adres aangekomen bleek dat ze een of andere vergadering hadden en dat alle services - dus ook de tandheelkunde - om 12u30 gesloten zouden zijn. Ik vond dit echt belachelijk, want er was werkelijk geen hond te bekennen in het gebouw, en ik prees mezelf gelukkig dat alleen mijn tand maar in twee stukken lag, en niet mijn been. Het doet absoluut geen pijn, dus besloot ik maar te wachten tot morgen. Ik ben vervolgens maar naar de bijeenkomst van Erasmus in Schools gegaan. Dit werd niet in mijn eigen universiteit gehouden, maar in Turku School of Economics. Aangezien ik daar uiteraard nog nooit geweest was en ik niet exact wist waar ik moest zijn besloot ik het maar even bij de receptie te vragen, maar die vrouw was op zijn zachtst gezegd... niet zo vriendelijk. Ze weigerde me botweg de informatie te geven, omdat ik geen uitnodiging had. Alsof je ooit een uitnodiging krijgt voor een informatieve bijeenkomst als deze... Ik besloot dat ik genoeg stress had gehad voor een dag en gunde mezelf wel een beker chocolademelk. Ik was toch een half uur te vroeg. In de kantine kwam ik de Duitse jongen van de Welcome Party tegen, en ik heb even met hem staan praten (me excuserend voor het feit dat ik er niet uitzag). Eenmaal terug bij de receptie was die heks weg, en de man die haar vervangen had wist me gewoon wel te zeggen waar ik moest zijn. Het was erg gezellig en interessant, en ik weet nu het een en ander over het scholensysteem en dat soort dingen.

En wat ik nu ga doen aan mijn tand? Eh... Morgen terug naar de Student Health Care en hopen dat ik niet direct en dadelijk een kroon hoef. Ik heb - ja, ik weet dat het niet zo slim van me is - namelijk geen aanvullende verzekering en zal dus voor een deel zelf moeten dokken. En dat past waarschijnlijk niet helemaal in mijn budget. Maar goed, misschien kunnen ze het wel gewoon repareren en anders... Tja, ik heb al hulp aangeboden gekregen van Mama, dus dit probleem lost zich ook wel weer op. Als je deur in het slot valt is er wel iemand die een sleutel voor je wil ophalen, als de laptop het niet doet wil er wel iemand haar föhn lenen en ook hier is vast wel een oplossing voor.

Blunder

Ik ben het soort persoon dat haar hoofd nog zou vergeten als het niet vast zat, in de verkeerde bus stapt en over haar eigen voeten struikelt als ze de trap op loopt. Toch heb ik het gisteravond wel heel bont gemaakt.

Iedereen in het appartementje heeft een eigen slaapkamer die op slot kan. Trek gewoon de deur achter je dicht en je kunt er niet meer in. Iedereen heeft een eigen sleutel die alleen op de voordeur en je eigen deur past. Zoals ik gisteren vertelde werd er vuurwerk afgeschoten in de stad en om het wat beter te zien had ik mijn raam open gedaan. Vervolgens liep ik even naar mijn huisgenote, Tania, om iets te zeggen. Het waaide echter nogal hard en met een windvlaag viel de deur in het slot.

Onder werktijd kun je gewoon een reservesleutel halen, maar 's avonds en in de weekenden moet je een speciaal nummer bellen. Ze komen dan je deur openen, maar dat kost je wel 30 euro. Zondagavond is dus niet de meest geschikte tijd om je sleutel in je kamer te laten liggen... Wan - die Chinese - had me een nummer gegeven, maar dat was duidelijk niet de Student Foundation. Later vond ik wel het juiste nummer, maar ik kreeg een antwoordapparaat en alles was in het Fins, dus dat schoot ook niet erg op. Tania's sleutel werkte ook niet, maar we kregen wel een ander idee: misschien paste een sleutel van iemand die slaapkamer B heeft in een ander appartement wel. Goed, eerst belde ik dus maar eens bij mijn meest directe buren aan, en een jongen uit Ecuador (dit weet ik via Facebook) deed open, gehuld in enkel zijn boxershort en een hemd. Helaas was de jongen die in B sliep niet thuis, dus ging ik het maar helemaal boven proberen. Hetzelfde verhaal: niemand thuis. Er restte me alleen nog het appartement helemaal beneden en daar had ik iets meer geluk: de jongen in kwestie was er. Hij was best heel knap (even voor de beeldvorming: hij leek wel wat op Matthew Lewis), maar wel een stuk chagrijn: "Dat gaat nooit werken. Alle sleutels zijn vast uniek." Overigens had hij geen ongelijk, want het lukte inderdaad niet.

Hoewel al mijn spullen, waaronder tandpasta, een tandenborstel, mijn pon en make-up remover in mijn kamer lagen besloot ik toch maar tot de volgende ochtend te wachten en op de bank te gaan slapen. Ik zou heus niet doodgaan van een keertje mijn kleren aanhouden en tandenpoetsen overslaan. Saai was het wel, want Tania moest studeren en ik had geen laptop of boek bij de hand. Het enige niet-Russische dat Tania had was Writing Academic Essays in Religious Studies en jullie begrijpen vast... Het was geen pageturner. Uit verveling ben ik maar de laatste biscuits uit het pak dat ik vrijdag gekocht had gaan eten en uiteindelijk gaan slapen. Aangezien mijn schoenen ook in mijn slaapkamer lagen is Tania 's ochtends op de fiets gesprongen en heeft ze de sleutel opgehaald. Eigenlijk was dat best heel aardig van haar, want het weer is hier vandaag slecht en ze had barstende hoofdpijn. Ik heb vervolgens snel schone kleren aangetrokken, gedoucht, mijn tanden gepoetst, make-up opgedaan en ik was maar vijf minuten te laat op school.

Mijn zondag

Vandaag stond ik voor een dilemma: ESN organiseerde een uitje naar Ruissalo, maar tegelijkertijd was het ook Turku Day. Dat wordt altijd gehouden op de derde zondag van september, en er was een jaarmarkt, winkels waren open, je kon gratis musea bezoeken en vanavond is er vuurwerk. Ik denk alleen niet dat ik daarvoor terug ga naar de stad, want ik heb al veel gedaan vandaag en eigenlijk heb ik niet zo'n zin meer. Eigenlijk was het wel een luxeprobleem om niet te weten welk van de twee leuke evenementen te kiezen en uiteindelijk heb ik maar besloten mijn wekker te zetten en 's ochtends Turku te doen, en dan 's middags alsnog mee te gaan naar Ruissalo.

Eigenlijk wilde ik heel graag het museum van de kathedraal bezoeken, maar gezien het zondagochtend was werden daar steeds diensten gehouden, en dus was dat op dat moment niet mogelijk. Verder gingen de meeste musea ook pas om elf uur open, dus heb ik eerst een kijkje op de markt genomen. Daarna wilde ik naar een museum over de geschiedenis van Turku, maar dat was een privé-museum en daar moest je dus gewoon voor betalen (en de prijs lag een beetje boven mijn budget). Uiteindelijk ben ik toen maar naar het Sibeliusmuseum gegaan. Dat was niet bepaald mijn eerste keuze, maar het bleek eigenlijk heel interessant te zijn. Het ging over de Finse componist Jean Sibelius (1865-1957). Hij speelde een belangrijke rol in het vormen van een Fins nationaal sentiment, in de tijd dat Finland nog bij Rusland hoorde. Het museum ging dus ook deels over de onafhankelijkheid van Finland. Hier is zijn muziekstuk Finlandia te horen. Zoals ik al heb gezegd hou ik eigenlijk niet zo heel erg van klassieke muziek, maar vanochtend vond ik het mooi klinken. Nu ik het terug luister op YouTube klinkt het... anders, om de een of andere reden. Desalniettemin deel ik het toch met jullie:

Lees snel verder voor foto's en het verslag van mijn uitje naar Ruissalo!

Klop maar op 'n deur

Ik wil het eventjes hebben over iets heel anders dan Finland, feestjes, uitstapjes, interessante ontmoetingen in de bus en Zweedse les, en het is eigenlijk nogal een zwaar onderwerp. Zo'n vijf jaar geleden las ik een boek genaamd Klop Maar op 'n Deur, van Willard Motley. Het vertelt het verhaal van Nick Romano, een jongen die opgroeit in een achterbuurt in Chicago, het slechte pad opgaat, een politieagent vermoordt en ter dood veroordeeld wordt. Het geeft nogal wat stof tot nadenken, want het bevat heel wat maatschappelijke kritiek. 

De laatste zin luidt (ik citeer dit uit mijn blote hoofd, dus het zal er wel iets anders staan): "En Nick Romano? Ga eens naar West Madison Street en klop maar op 'n deur." Het boek is geschreven in 1947, maar helaas denk ik dat het in zijn essentie nog steeds een grote kern van waarheid bevat. Ik ben namelijk een fervent lezeres van de site van Amnesty International (met name vanwege hun kritiek op de doodstraf, maar ook om andere zaken natuurlijk) en ik teken geregeld petities. Zo stuitte ik vandaag op een artikel over Reggie Clemons, die verdacht wordt van een moord op twee vrouwen die in 1991 gepleegd werd. Het bewijsmateriaal is vrij twijfelachtig, en de politie heeft zich mogelijk schuldig gemaakt aan geweld en hem gedwongen een bepaalde verklaring af te leggen. Ook zou er racisme in het spel geweest zijn. Maandag bekijkt de rechter de zaak voor de laatste keer.

Nu bijna een jaar geleden werd Troy Davis geëxecuteerd. Hij zou een politieagent vermoord hebben, en ook in zijn geval waren de bewijzen tegen hem matig en zeven van de negen getuigen slikten later hun woorden in, en beweerden dat de politie hen onder druk gezet had om een bepaalde verklaring af te leggen. 

Ik denk dat Klop Maar Op 'n Deur me erg aan het denken heeft gezet en dat het niet overdreven is om te zeggen dat het een van de beste boeken is die ik ooit heb gelezen. Zoals de tekst op de omslag stelt: van veel boeken wordt gezegd dat het "het beste" is en het is dan ook moeilijk om te beschrijven waarom iets echt goed is, maar dit is het. Het heeft denk ik gemaakt dat dit soort zaken me erg aan het hart gaan. Daarom wil ik jullie vragen om ook deze petitie te tekenen. 

Alleen?

Gisteren ben ik naar een feestje geweest. Het was op zich wel leuk, maar ik voelde me in het begin een beetje eh... alleen. Dat is iets waar ik normaal gesproken echt zelden last van heb, hoor, want sowieso ben ik niet vaak alleen, en ik vind het eigenlijk bij tijd en wijle ook wel fijn om wel alleen te zijn. Maar ik was er maar gewoon heen gegaan in de verwachting dat ik wel mensen tegen zou komen die ik zou kennen, en toen ik daar zo zat, alleen te zijn, en iedereen wel met iemand in gesprek leek te zijn was dat wel wat minder leuk.

Gelukkig kwam ik vrij snel de Griekse jongens tegen die met ons in Naantali waren geweest, en hoewel ik ze eigenlijk niet zo goed ken - sterker nog, ik heb geen idee hoe ze eigenlijk heten - ben ik maar naar ze toe gegaan en heb gevraagd of ik met hen op kon trekken tot er wat andere mensen zouden zijn. Het was absoluut geen punt en ik werd voorgesteld aan Isabelle, een meisje uit Frankrijk. Het werd heel gezellig, en uiteindelijk kwamen er toch nog wat bekenden opdagen: Seulah - voor westerse mensen Sarah - en Ellie, de twee Koreaanse meisjes uit mijn tutorgroep. Ik was daar wel blij mee, want Sarah had me op Facebook laatst een berichtje gestuurd dat, als je rekening houdt met het feit dat haar moedertaal niet Engels is, op verschillende manieren te interpreteren viel, maar er was eigenlijk helemaal niks aan de hand. Vervolgens kwam er nog een Duitse jongen bij die ik vaag al kende. En ik besefte, ik ben verre van alleen hier!

Barbecue

De laatste dagen zijn er in alle studentencomplexen "info nights for new exchange students" gehouden, en vanavond was Haliskylä aan de beurt. Eigenlijk was er een beetje weinig info en vooral veel barbecue, maar dat was niet erg. Na de schoonmaak en de reparaties hier kan ik toch alles wat met mijn flatje te maken heeft wel in mijn eentje oplossen, denk ik zo. Het was wel een goede gelegenheid om wat buren te ontmoeten: ik heb gepraat met een Franse jongen, maar die vond het om de een of andere duistere reden niet leuk dat ik Frans tegen hem sprak (ik moet zeggen dat ik dit lichtelijk afwijkend gedrag vind voor een Fransman!), en met een meisje uit Pennsylvania en een ander meisje uit Luik. De Amerikaanse vertelde me dat ze nog niet zo veel vrienden had en vroeg of ze me toe mocht voegen op Facebook. Uiteraard was dat geen punt. Ik denk dat ik haar zo maar even een vriendelijk berichtje ga sturen met de mededeling dat als ze iets leuks wil doen of iets dergelijks ze niet moet aarzelen om me te vragen.

Tussendoor ben ik nog even naar huis gerend en wel om me in te schrijven voor een reisje met ESN naar Stockholm. De inschrijving via internet begon om zeven uur en ik wilde echt heel graag mee, dus tja... Eigenlijk is het maar voor een dagje, hoor. 's Avonds nemen we de boot en feesten we en dan krijgen we als we de volgende ochtend in Zweden aankomen vrije tijd en om vijf uur 's middags gaan we weer naar huis. Het is wel heel leuk, want het is niet alleen voor uitwisselingsstudenten uit Turku, maar ook uit Tampere, Oulu, Helsinki, Vasa, enzovoort. Eigenlijk wilde ik in eerste instantie naar Sint-Petersburg, maar ik heb geen paspoort en het is sowieso veel te duur voor me, maar ik weet zeker dat dit ook heel erg leuk en gezellig gaat worden!

Jag talar svenska!

Er is iets gebeurd dat ik best wel rot vind: ik ben mijn armband kwijt. Ik heb 'm gekregen voor mijn veertiende verjaardag en was er erg aan gehecht, maar vanmiddag zag ik ineens dat hij weg was. Ik heb natuurlijk overal gekeken, maar het was gewoon zoeken naar een speld in een hooiberg, want ik ben vanochtend op zoveel plekken geweest: twee bibliotheken, een cafetaria, een les, en als ik 'm op straat verloren ben kan ik het natuurlijk helemaal schudden.

Maar goed, ik heb ook leuk nieuws! Ik ben begonnen met Zweeds leren. Zoals ik al heb verteld is er in Finland een minderheid die Zweeds spreekt en is mijn universiteit Zweedstalig. Eigenlijk had ik ondanks dat eerst Fins willen leren om boodschappen te kunnen doen en dergelijke, want op straat wordt er voornamelijk Fins gesproken. De eerste week dat ik hier was kwam ik echter tot de conclusie dat Zweeds toch wat meer voordelen heeft: het lijkt wel wat op Nederlands en is dus makkelijker voor me, ongeveer 10 miljoen mensen spreken Zweeds (en nee, dat is niet veel, maar het is nog altijd meer dan Fins!) en het leek me eigenlijk gewoon leuker. Nu heb ik veel geluk gehad, want die lessen zijn razend populair en er was niet voor iedereen plek. Toen ik bij mijn academic advising was hadden ze de lijst nog niet opgestuurd en de mensen op die lijst kregen de prioriteit. Zo konden ze me nog toevoegen. En dat is niet alleen leuk, maar ook vrij belangrijk: van mijn universiteit thuis moet ik exact 30 credits per semester hebben, en als ik geen 5 credits voor of Fins of Zweeds kon krijgen zou ik dus iets anders moeten vinden. Maar dat was niet aan de orde, want ik mocht Zweeds gaan leren.

Vanochtend was de eerste les, en ik kan al het een en ander zeggen (en eigenlijk is het best handig om dit jullie te vertellen, want zo leer ik de woordjes tegelijkertijd!):

Vad heter du? ---> Hoe heet je?
Jag heter Josephine. ---> Ik heet Josephine.
Varifrån kommer du?/ Var kommer du ifrån? ---> Waar kom je vandaan?
Jag kommer från Nederländerna/Frankrike . ---> Ik kom uit Nederland/Frankrijk.
Var bor du? ---> Waar woon je?
Jag bor i  Åbo. ---> Ik woon in Turku. 
Vad gör du? ---> Wat doe je (voor werk, ofzo)?
Jag studerar vid Åbo Akademi. ---> Ik studeer aan Åbo Akademi.
Vad talar du för språk? ---> Welke talen spreek je?
Jag talar engelska, franska, holländska och lite spanska. Jag forstär tyska. ---> Ik spreek Engels, Frans, Nederlands en een beetje Spaans. Ik versta Duits. 
Hej ---> Hallo
Hejdå ---> Doei
Ja ---> Jullie raden het nooit: dit betekent "ja".
Nej ---> Nee
Tack ---> Bedankt

Ik moet trouwens zeggen dat het lesboek aardig aan de prijs is: 40 euro! Maar dat is niet erg, want ik heb 'm voor nop. Er lagen namelijk een stuk of twintig boeken in de bieb en als je snel genoeg was kon je die gewoon lenen. Ik ben er dus meteen heen gegaan en heb nu mijn boek gratis. Ik zal 'm iedere twee weken moeten verlengen, maar dat maakt niet uit. 

Naantali

Vandaag ben ik naar Naantali geweest, een stadje vlakbij Turku. 's Zomers is het een erg toeristische plek vanwege het strand, de oude stad, de haven en het pretpark Moomin World. Nu is dat wel voorbij, want ondanks dat het nog maar begin september is heeft de herfst zijn intrede al gedaan, en veel was er gesloten. Desondanks was het zeker zo gezellig om uit te waaien op het strand en daarna lekker weer op temperatuur te komen bij een kop warme chocolademelk.

Ik was daar met Simone - het Duitse meisje uit mijn tutorgroep -, een andere Duitse, een Amerikaanse die tevens mijn buurvrouw bleek te zijn,  een Belgische, twee Griekse jongens en een meisje uit Sint-Petersburg genaamd Julia. Ik weet niet zo goed wat ik van haar moet vinden. Ze kwam enigszins vervelend op me over. Niet expres, hoor, maar ze was een beetje het prototype dom blondje. Hoewel Moomin World al gesloten is moest en zou ze er heen om een foto te maken voor de dichte deuren en wilde ze er helemaal omheen lopen, ook al ging de rest liever de stad zien. En toen we het niet meteen vonden begon ze ook nog heel kinderachtige, dreinende manier te zaniken dat ze toch echt naar Moomin World wilde. Maar goed, toen ze dat gezien had vond ze het toch wel mooi geweest en nam ze de bus terug naar Turku. De Grieken gingen ook mee, want het waaide nogal hard en dus was het behoorlijk koud, en "ze waren dat niet gewend".

Vervolgens zijn we nog naar de stad geweest en hebben we in een heel gezellig restaurant een kop chocolademelk gedronken en gekletst over Kerst en wat we dan eten. Ik weet niet zo goed hoe het gesprek daar op kwam, maar eigenlijk hadden we het kerkje willen bezoeken, maar daar werd een begrafenis gehouden, en in het restaurant waren nogal veel tafels bezet. Simone merkte op dat dat misschien was vanwege die begrafenis. Iedereen vond dat een beetje vreemd, maar kennelijk is het in Duitsland normaal om na afloop uitgebreid uit eten te gaan en een soort van familiereünie te houden.

Afijn, om een lang verhaal kort te maken: lees verder voor foto's!

De concertzaal

Gisteravond ben ik naar een concert geweest. Eigenlijk was het niet iets dat ik normaal gesproken zou doen: het was klassieke muziek namelijk, in de Turun Konserttitalo - de concertzaal dus. Maar ik was uitgenodigd door mijn tutor en verder ging iedereen in mijn tutorgroep. Het kostte maar acht euro met onze studentenkorting, dus tja... Alleen op je kamer zitten is toch ook niet alles, als je ook onder de mensen kunt zijn.

En eigenlijk vond ik het stiekem heel leuk. Ik heb ook geen grondige hekel aan klassieke muziek, ook al is het niet bepaald mijn favoriete genre. Het was een leuke ervaring, en niet zo zeer vanwege de muziek: de concertzaal was namelijk best heel chique. Een van de meisjes had aan onze tutor gevraagd wat de dresscode eigenlijk is voor een dergelijke aangelegenheid. Finnen zijn doorgaans niet echt modieus, heb ik het idee. Je ziet de meeste mensen gewoon altijd in een spijkerbroek - of zelfs een trainingsbroek - lopen, en makkelijke, platte schoenen. Genoeg mensen gaan zo ook uit, hoewel sommigen ook wel op chique gingen. Gewoon een leuk jurkje was gelukkig dus ruim voldoende. En zie hier het resultaat:

Ik ben er trouwens ook achter dat niet alleen Saint-Brieuc een gekkengesticht is vol perverselingen. Ik woon niet echt midden in de stad, maar in een buitenwijk en hoewel je niet kunt zeggen dat dit nu een regelrecht bos is is het wel vrij rustig. Ik was er bijna toen een man op een fiets me passeerde en iets naar me riep dat ik natuurlijk niet verstond. Ik liep verder, maar hij bleef staan en staren, en vervolgens kwam hij naar mij toe. Ik hoopte dat zeggen dat ik geen Fins sprak voldoende was om de boot af te houden, maar hij begon in het Engels van: "You're so pretty. Can I call you?" Ik zei van niet en hij vroeg me hoe oud ik was. Mijn - voor hem althans - jeugdige leeftijd leek meer dan in de smaak te vallen, en dus vroeg ik hoe oud hij dan was. "Ten years older than you." Mijn antwoord was: "A bit too old for me, don't you think?" Hij liet het daarbij, en stiekem zie ik het maar als een compliment, maar pff... Wie zei er ook alweer dat Finnen gereserveerd en terughoudend waren? 

De flat: deel 2

Veel van de problemen die ik de vorige keer aankaartte zijn opgelost! Mijn huur is eindelijk betaald (er was iedere keer wel iets waardoor het niet lukte: internetbankieren dat het niet deed, een referentienummer dat ik vergat, etc.), mijn studentenkaart is aangevraagd en tot ik die heb kan ik het bewijsje dat ik nu heb gebruiken voor korting, Mama heeft uitgevonden wat het probleem met mijn telefoon was (dat is nog niet helemaal opgelost, maar ik zit op de juiste weg) en ik weet nu dat ik een Finse simkaart nodig heb om de was te doen. Je moet namelijk een nummer bellen en het geld wordt dan van je rekening afgeschreven. Ik kan de wasserette dus nog niet gebruiken, maar tot die tijd doe ik het maar met de hand. Ideaal is het niet, want het duurt heel lang eer iets droog is, maar goed... In ieder geval heb ik weer wat schone kleding.

Ook is mijn flatje bewoonbaar aan het worden. Zoals ik al vertelde heeft een schoonmaakploeg de boel gratis schoon gemaakt en gisteren is er een reparateur geweest voor alles dat kapot was: een handvat van een keukenkastje en het handvat van een raam, en de onderkant van de koelkast. Helaas sprak hij geen Engels, en dus was het een beetje handen en voetenwerk om alles uit te leggen. Tania was niet thuis en Wan interesseerde het toch geen moer, dus kwam het op mij aan. Ik heb alles aangewezen en hij heeft iemand die wel Engels sprak gebeld voor me, zodat ik kon vragen wie de reparaties ging betalen. De kosten zijn voor de Student Village en dat is een hele opluchting voor mij... Ik ben nu alleen niet helemaal zeker of er een hele nieuwe koelkast komt - zoiets gebaarde hij namelijk - of alleen een nieuwe onderkant, maar ik neem aan dat ik dat vanzelf wel zie. Ook had hij een nieuw matras voor me. Het matras dat hier lag was verschrikkelijk... Ik zakte helemaal weg zodat ik de houten onderkant van het bed raakte. Het was bijna als slapen op de vloer. Voor een paar dagen wil ik heus niet zeuren, maar ik blijf hier nog tot december en ik betaal huur voor een gemeubileerde flat en daar hoort ook een matras bij.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, lees verder voor foto's!

"Vandaag vroeg iemand mij of er in Moskou ijsberen op straat lopen"

Vandaag was een nieuwe regeldag: eerst naar mijn academic advising session, mijn learning agreement op de post doen, mijn huur betalen bij de bank, mijn studentenkaart aanvragen, de was doen... Maar alles - echt werkelijk alles - ging mis:

• Mijn telefoon doet het nog steeds niet. Ik heb zelfs een nieuwe simkaart gekregen, maar nada...
• Ik ben de referentie vergeten toen ik naar de bank ging en dus kon de meneer achter de balie niks doen. Ik kon het ook niet via internet doen eerder, want daar had ik Java Script voor nodig. De bankmedewerker was heel vriendelijk en gaf me de versie van de site die niet ondersteund werd door Java Script, maar die bleek geheel in het Fins te zijn.
• Mijn studentenkaart aanvragen werkte ook gewoon niet.
• Het duurde een eeuwigheid voor ik het postkantoor gevonden had.
• Ik ben mijn wasmiddel kwijt, ik was mijn sleutel ook kwijt en sowieso snapte ik niks van het ingewikkelde systeem. Je moet eerst bellen en dan wordt het geld van je telefoonrekening afgeschreven. Maar wat ik ook deed, het nummer werd niet herkend. En dus zit ik nog steeds met een berg vuile was, hopende dat ik geen geld hoef te betalen omdat ik niks met mijn reservering heb gedaan. Het enige voordeel is dat ik door dit gedoe mijn Franse buurman heb leren kennen en hij is wel aardig...

Maar goed, morgen is er weer een dag. Laat ik toch nog maar met iets positievers afsluiten: mijn appartement was schoon toen ik vanmiddag thuiskwam! De keuken is bruikbaar, en de badkamer ook en daar ben ik in ieder geval blij mee. Van Wan kan ik geen hoogte krijgen. Vanmiddag klopte ze op mijn slaapkamerdeur en zei ze dat ze een cadeautje voor me had. Misschien wilde ze het gewoon goed maken, maar ik vind haar eerlijk gezegd maar raar. Het was echt niet leuk gisteren en om dan met zo'n Chinees zakdoekje aan te komen is een beetje mosterd na de maaltijd. Dit klinkt wellicht hard, maar als jullie de foto's kunnen zien van de zwijnenstal begrijpen jullie me wel. Maar goed, zo lang ze haar zooi maar achter zich opruimt kunnen we maar beter aardig tegen elkaar doen, en dus heb ik haar maar bedankt. 

Tania is gelukkig een heel ander verhaal. Ze heeft er aan gedacht vaatdoeken en vuilniszakken mee te nemen, en morgen als ze naar Ikea gaat koopt ze ook schuursponsjes. Er ligt er hier wel een, maar jullie begrijpen dat ik mijn keukengerei daar niet mee in aanraking wil brengen. We verdelen de prijs. Ze vertelde me gisteren iets heel grappigs, al denk ik dat het meer een soort van inside joke is. Mama en Annabel begrijpen wel waarom. Ze vroeg me hoe mensen in Frankrijk bijvoorbeeld dachten over Rusland. Iemand had haar namelijk eens gevraagd of er in Russische grote steden beren op straat liepen. 

Verhuizen

Vandaag ben ik verhuisd. Eigenlijk verheugde ik me daarop en wilde ik foto's laten zien van mijn nieuwe thuis, maar bij nader inzien lijkt het me beter daarmee te wachten.

Vol goede moed pakte ik mijn spullen in en nam ik de bus, volgens de instructies die mijn tutor me gegeven had: eerst lijn 1 en dan op het marktplein 50,51, 53 of 54. Bedenk je even dat je een zware koffer en vier tassen bij je hebt met daarin waardevolle spullen zoals je laptop en genoeg geld om je eerste maand huur te betalen (dat is een verhaal op zich waar ik jullie niet mee wil vervelen, dus laten we het er maar op houden dat ik dat op mijn Finse rekening wilde zetten om het daarna over te maken). Ik stond te wachten bij de halte en vroeg aan een meisje dat daar ook was wanneer de bus zou komen. Zo raakten we aan de praat en hielp ze me al mijn vracht in de bus te laden. Ze kwam uit Estland, maar haar ouders zijn daar heen verhuisd vanuit Armenië toen dat nog een onderdeel van de Soviet-Unie was. Zij waren namelijk tegen communisme en besloten dus naar Tallinn te verhuizen omdat dat wat westerser was. Nu woont ze dus in Turku, omdat ze een Finse man heeft. Ze vertelde me dat het vandaag zijn verjaardag is en dat ze daarom naar de kerk ging om een kaarsje voor hem te branden. Aangezien de enige kerk daar de orthodoxe kerk is vroeg ik haar of ze orthodox was en ze zei van wel. Ik geloof persoonlijk nergens in, maar ik antwoordde dat ik best eens een orthodoxe kerk zou willen zien en dat ik ook al had geprobeerd 'm te bezoeken, maar dat het gesloten was. Ze zei me dat ik best met haar mee mocht en dat ze me dan het een en ander vertellen zou. Zo gezegd, zo gedaan. De kerk is van binnen heel erg kitcherig met allerlei versiersels en pilaren en de koepel is diepblauw met gouden sterren. Er staan geen stoelen of banken en het meisje uit Estland deed alle dingen die ze te doen had met een hoop buigingen en gebaren. Nadat ze me van alles had verteld en uitgelegd liep ze met me mee naar de bank (voor die huur) en daarna heeft ze de juiste bushalte opgezocht met me. Al met al was het een interessante ontmoeting, en ik hoefde mijn zware bagage niet meer alleen te dragen.

Toen ik later mijn contract ondertekend had was dat wel anders. Mijn tutor wees me welke bus ik naar mijn appartement moest nemen, maar zelf zou hij lopen. Ik moest mijn spullen dus alleen dragen, en eigenlijk valt het niet mee om het openbaar vervoer te nemen als je de taal totaal niet spreekt. Maar gelukkig waren er genoeg mensen bereid te helpen sjouwen en me te wijzen waar ik wezen moest.

Mijn appartement is 70 m² en bestaat uit een woonkamer, een keuken, een balkon, een wc, een badkamer en drie slaapkamers. Een voor mij, een voor mijn Chinese huisgenootje en een voor de Russische. Tania is aardig, Wan wat minder... Toen ik hier kwam trof ik een bende aan. Er zaten aangekoekte etensresten op het fornuis, de vloer was in geen eeuwigheid geveegd, de kastjes waren vet als spek... De badkamer was niet beter: de wc was te vuil voor woorden en de prullenbak puilde uit van het gebruikte maandverband. Om nog maar te zwijgen over alle haren die er overal lagen: op de vloer in de woonkamer, in het afvoerputje van de douche... Het is net alsof hier een hele kennel langharige, verharende honden is losgelaten. Ik vroeg Wan hoelang ze hier geweest was, en ik kreeg een nogal vaag antwoord: "Niet lang..." En kort daarop vertrok ze. Ik heb meteen een mail gestuurd naar de Student Foundation om te vertellen hoe het er uitzag en ze komen een dezer dagen om het hier toonbaar te maken. Toen arriveerde mijn Russische huisgenote, met wie ik langer heb kunnen kletsen. Zij vertelde me dat die Chinese hier al tijden woonde en dat zij dus waarschijnlijk de schuldige was. We ontdekten tevens dat de vriezer het niet deed en meer van dat soort ongein. Haar tutor kwam nog en was ook gechoqueerd.

Ik moest toen gaan voor de ESN Getting to Know Each Other Evening, maar toen ik terug kwam trof ik het appartement ietsje schoner aan. Tania had Wan streng toegesproken en haar verteld dat ze geen haren op de vloer wilde zien, waarna Wan deze is gaan opruimen. De Finse tutor van Tania had de moed de prullenbak in de badkamer te legen. Maar dat neemt niet weg dat ik niet wilde koken of de douche gebruiken en dus heb ik het knackebrod, de jam en de salade die ik nog heb gepakt en Tania haar bruine brood en thee en hebben we dit gegeten vanavond. Ik keek in het hostel uit naar een echte plek om te wonen en nu zaten we hier zo'n beetje te kamperen.

Maar goed, ik ga nu foto's maken van alles en opschrijven wat ik gezegd wil hebben tegen de Student Foundation. Ook check ik morgenochtend na of alles wat hier moet zijn er ook in werkelijkheid is. Helaas heb ik om negen uur een andere verplichting en dus is het Tania die meteen naar het hoofdgebouw gaat om te vragen of we niet kunnen verhuizen. Dat zal wel niet, want lang niet iedereen heeft überhaupt een plek kunnen krijgen, maar het is het proberen waard. Ze moeten in ieder geval iets voor ons kunnen doen. Eigenlijk lukt niks zoals ik het wil. Ik wil mijn studieplan maken, maar dat lukt niet. Ik wil mijn Finse simkaart in mijn telefoon stoppen en dat aan de praat krijgen, maar dat lukt niet. Ik wil mijn huur betalen, maar dat lukt niet. En nu dit weer. En toch, ondanks de tegenslag, vermaak ik me opperbest. Ik ben niet in een hysterische huilbui uitgebarsten na deze teleurstelling, hetgeen ik meestal wel doe, maar heb rustig die mail gestuurd, terwijl Tania degene was die het hoofd liet hangen. Ik was degene die voorstelde het zo te laten zodat we bewijs hadden en de gang naar het bureau te maken. En eigenlijk was ik best trots toen ze tegen me zei: "Hoe kun je zo rustig en hoopvol zijn in deze situatie?"

Een virtuele rondleiding door Turku

N.B.: Dit blog is gisteren om een uur of vier geschreven.

Zojuist ben ik in de stad geweest om foto's te maken en aan jullie te laten zien. Het viel helemaal niet op dat het zondag is, want de Lidl was open (ik heb meteen maar even van de gelegenheid gebruikt gemaakt om een koeltas te halen, omdat het vlees en de boter die ik hier heb liggen het een tijdje buiten de koelkast uit moet houden als ik morgen ''verhuis''. Ook kwam ik al drie bekenden tegen: Valène – een Frans meisje -, Erika – de Colombiaanse uit mijn tutorgroep – en Estelle, over wie ik al vertelde.

Maar goed, ik wil jullie een soort rondleiding geven door de stad. Er zijn dingen waar ik foto's van wilde maken, maar wat niet gelukt is doordat ik ze niet meer kon vinden. Turku is tijdens een brand in 1827 grotendeels verwoest en de structuur van de stad is dus relatief modern. Sindsdien zijn er vrij brede straten die parallel aan elkaar zijn, hetgeen het heel makkelijk maakt je te oriënteren. Desondanks ben ik hier nog geen week en ik ken de weg nog niet héél goed. Ik kan jullie nog geen foto's laten zien van het kunstmuseum (het is een mooi gebouw en er is een beeld van Lenin bij de ingang) en van een beeld van Paavo Nurmi, een beroemde Finse atleet die oorspronkelijk uit Turku kwam. Ook heb ik nog geen foto's van het kasteel. Dat kon ik wel vinden, maar ik was het lopen eigenlijk zat en het is vrij ver. Ik wil er echter sowieso nog wel heel graag een bezoekje aan brengen en het niet alleen van de buitenkant bekijken, maar dat doe ik wel zodra ik geld heb gevangen. Met andere woorden: die foto's komen dus nog. Ook vertel ik bij de foto's die ik wel heb wat ik er van weet, want als geschiedenisstudente vind ik wat lokale geschiedenis wel interessant. Ik kan me echter voorstellen dat het de lezers niet per se iets kan schelen, maar alleen foto's kijken kan natuurlijk ook.

Lees snel verder voor de foto's!

Het weekend

N.B.: Ik heb dit blog gisteren (op 2 september dus) geschreven om een uur of twaalf 's middags. Ik had toen geen internet en dacht dit met een USB-stick via de computer in het hostel op mijn blog te zetten. Dit is uiteindelijk niet gelukt, maar ik heb niks veranderd aan de tekst.

Jullie moeten weten dat ik een beetje moet behelpen om dit blog te kunnen schrijven. Mijn code voor de wifi werkte maar tot en met vrijdag en ik kan geen andere krijgen (ze zijn op bij de receptie). Ik mag de openbare computer gebruiken, maar dat is maar voor een kwartiertje per keer. Nu ga ik soms wel wat langer als het erg rustig is, maar ik moet ook andere dingen regelen: het maken van een studieplan op MinPlan (dat is Zweeds – denk ik – voor ''Mijn Plan''), het aanvragen van een studentenkaart en het betalen van mijn eerste maand huur. Ik schrijf dit dus op mijn eigen laptop in Open Office en zet het dan via een USB-stick op internet. Zo houd ik de openbare computer maar een minuut of vijf in beslag in plaats van een half uur.

Ik hoef nu niet naar school tot dinsdag en Katarina en Anya zijn weg. Gek genoeg mochten zij vrijdag al in hun appartement en tegen mij is gezegd dat het morgen pas kon. Ik heb het hostel al betaald, dus ik blijf nu ook gewoon, maar ik zal als ik morgen het contract ga tekenen toch eens navraag doen. Gelijke monniken, gelijke kappen. Het is hier nu veel rustiger. Er is een nieuw Duits meisje, maar die is er nu niet, en ik heb gisteravond tijdens het eten gekletst met een Duitse mevrouw en een Belgisch meisje.

Het weekend was eigenlijk ook helemaal niet saai. Vrijdagavond ben ik toch nog naar de Amazing City Race geweest, en ik ben blij dat ik dat heb gedaan, want we hebben veel lol gehad. Het was een soort van speurtocht waarbij je in teams verschillende plaatsen in de stad op moest zoeken en er foto's van moest maken. Ook waren er opdrachten in bars. Sommigen waren educatief (wijs plaatsnamen aan op een kaart van Finland), sommigen minder. Zo bestond een opdracht uit het uitwisselen van elkaars kleding. Hoe extremer je durfde te gaan, hoe meer punten. Mijn team bestond simpelweg uit mijn tutorgroep, maar daarvan waren twee Franse meisjes die het ernstig ontbrak aan teamspirit en die met een smoes weg gingen toen het begon te regenen. Dan waren er nog twee Koreaanse meisjes die die opdracht ronduit choquerend vonden en niet durfden, en dus kwam het op Simone en mij aan. Ik snap de reactie van de anderen ook niet (het was immers maar voor vijf minuutjes om te laten zien dat we het echt gedaan hadden en zo die punten in de wacht te slepen), maar misschien is dat in hun cultuur anders... In ieder geval durfden wij alles (op ons ondergoed na uiteraard) uit te wisselen en dus gingen we naar een achterkamertje van het café waar de Finse juryleden een laken over ons heengooiden en wij ons zo snel mogelijk in elkaars kleding wurmden (hetgeen niet mee viel omdat we niet dezelfde maat hadden). Een minuut later droeg Simone mijn shirt, gilet en spijkerbroek en ik haar spijkerrok en blouse, en kregen we veel punten. Maar afgezien van die opdracht waren we vrij slecht, denk ik. In het begin hadden we een lange pauze genomen, en daarom hadden we achteraf tijdgebrek. En het feit dat Estelle en Emilie het af hadden laten weten hielp ook niet mee, maar ach... We hebben wel lol gehad en dat is het belangrijkste natuurlijk.

Daarna was er dus het feest, de Orientation Party van ESN. Dat was gezellig, alleen is iets te drinken kopen héél duur. Finland is natuurlijk geen goedkoop land, maar als je je boodschappen doet bij de Lidl valt het best mee eigenlijk. En de lunch op school is ook goedkoop en goed. Maar iets drinken in een bar kun je maar beter niet te vaak doen, want een drankje kost op zijn minst 3 of 4 euro. Niet dat de pret kon bederven natuurlijk.

En toen was het zaterdagochtend en moest ik weer wat zakelijke dingen regelen. Dat ging alleen niet van een leien dakje. Ik wilde een boek voor mijn studie halen in de bieb van school, maar die bleek gesloten in het weekend. In Frankrijk is de universitaire bibliotheek ook open op zaterdag en in de vakanties, dus ik had er geen rekening mee gehouden. Ik wilde mijn huur betalen, maar ik kon geen geld overmaken van mijn Franse rekening naar mijn Finse. Niet via internet in ieder geval, en niet door naar de bank zelf te gaan (en ja, ik heb netjes een budget opgemaakt, dus ik heb nog genoeg achter de hand tot mijn beurs binnenkomt). Ik wilde een studieplan maken, maar dat werkte ook niet goed. Dit alles is natuurlijk nog lastiger nu ik niet veel gebruik van internet kan maken. Maar goed, met hulp van mijn moeder is het probleem betreffende de huur opgelost. Ik ben vervolgens maar naar de openbare bibliotheek gegaan (die wel open was) en heb daar een biebpas aangevraagd. In Finland is dit gratis voor iedereen (in Frankrijk is dit het alleen voor studenten en werkelozen het geval, geloof ik), en ze hebben héél veel boeken in buitenlandse talen: Engels, Duits, Frans, Russisch, Spaans, Italiaans... Zelfs een plank met Nederlandse boeken. Ik heb dus drie boeken meegenomen: Send My Love and a Molotov Cocktail (een boek met korte verhalen die zich afspelen tijdens opstanden en revoluties en dergelijke), Great Irish Drinking Stories (met korte verhalen van Ierse auteurs) en Ik was negen toen ik moest trouwen (het waargebeurde verhaal van een meisje uit Jemen dat op haar negende werd uitgehuwelijkt en op eigen houtje naar de rechtbank ging om een echtscheiding aan te vragen). Vanmiddag ga ik naar de stad om wat foto's te maken om die te kunnen laten zien zodra ik op mijn kamer zit, proberen het prepaid abonnement dat ik heb gekregen voor mijn telefoon in werking te stellen en dan ga ik mijn spullen hier opruimen, zodat ik hier morgen bijtijds weg kan, om eindelijk mijn kamer in te kunnen!