Het is verbazingwekkend hoe weinig Finnen ik eigenlijk ken. Goed, je hebt dus docenten, en Santeri, en Fredrik... En dan houdt het wel op. Tot gisteravond. Ik had me namelijk, zoals ik denk ik al verteld heb, opgegeven voor het Friendship Programme. De bedoeling is dat je een lokale Fin aangewezen krijgt met wie je leuke dingen kunt doen. Op die manier kun je toch wat lokale bevolking leren kennen en tegelijkertijd iets leren over de Finse cultuur. Eigenlijk was er vorige week een gezamenlijke bijeenkomst georganiseerd, maar ik kon toen niet omdat we halsoverkop naar Stockholm waren gegaan, en dus heb ik later haar e-mail gekregen en spraken we af bij Edison, een bar in het centrum van de stad.
Het was erg gezellig. Gelukkig is mijn "friend" van mijn eigen leeftijd. Ze heet Tarja, ze is 23 en ze studeert Engels en Zweeds. Vorig jaar is ze op uitwisseling naar Nederland geweest, naar Nijmegen nota bene. Er was ook nog een andere vriendin van haar bij, en we hebben zo'n twee uur zitten kletsen over van alles en nog wat: onze studie, over het feit dat Fins voor veel mensen zo veel lastiger is dan Zweeds, over dat het voor hen vrij moeilijk is om talen te leren omdat Fins echt nergens op lijkt (en toch doen ze het stukken beter dan menig Fransman!), over hoe je "ik heet..." in het Fins zegt, over het scholensysteem, over de scheiding van kerk en staat in Frankrijk (dat andere meisje studeerde religie, dus daar wilde ze iets over weten), over de uitgaansgelegenheden in Turku, over de buurt waar Tarja woont - de plaatselijke "ghetto", al is dat een héél groot woord -, over het feit dat Finnen doorgaans zo gesloten zijn en dat het zo anders was in Nederland, waar de mensen juist vrij open zijn en snel een praatje aanknopen... Eigenlijk vind ik het niet zo heel erg dat Finnen doorgaans zo zijn, al zou het leuk zijn als mensen in de bus bijvoorbeeld wel eens zo maar iets tegen je zeiden, want als er stiltes vallen in gesprekken hier is dat veel minder vervelend en hoef je niet direct te denken van "oh mijn God, wat zal ik nu zeggen?" Maar in dat opzicht waren Tarja en haar vriendin duidelijk niet erg Fins, want we hadden veel, heel veel, gespreksstof.
Zoals jullie vast wel merken is het niet zo moeilijk om vrienden te maken hier. En toch hoorde ik vanochtend iets dat misschien wat minder positief was. De lerares Zweeds had ons iets te melden: haar collega had in de cafetaria een gesprek tussen een stel uitwisselingsstudenten opgevangen dat niet zo lovend was over een medestudent. Ze wist niet of een van ons er iets mee te maken had - ik in ieder geval niet! -, maar ze concludeerde: "Je hoeft niet iedereen aardig te vinden, maar als je niks positiefs te zeggen hebt, zeg dan gewoon niets." Tja, en toch... Toch vind je als de situatie zich voordoet altijd wel redenen om wél te roddelen. Je weet wel: "Maar hij vraagt er gewoon om." Kennelijk is dat zelfs zo onder uitwisselingsstudenten die hier in principe zijn omdat ze openstaan voor nieuwe dingen. Maar goed, ik hoop dat ik me persoonlijk niet meer zo snel schuldig zal maken aan dat soort zaken nu ik zo veel verrijkende ervaringen heb opgedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten