Zoals ik verteld heb had ik me helemaal aan het begin, tijdens het eerste weekend in het hostel, aangemeld bij de stadsbibliotheek. Ik heb sindsdien alleen niet zo heel veel tijd gehad om boeken te lezen buiten mijn studie. Als je je door 350 pagina's Ecology, Economy and State Formation in Early Modern Germany heen moet worstelen en je daarnaast nog een aantal boeken in dezelfde trant moet lezen en er wel 1001 leuke dingen te doen zijn schiet lezen voor je plezier er wel eens bij in. Hoe dan ook, een tijd geleden al had ik op aanraden van de bibliothecaresse een boek van een Finse schrijver geleend: Waar We Ooit Liepen van Kjell Westö. De Nederlandse vertaling dus. De originele Zweedstalige versie heet Där vi en gång gått. Het boek won de prestigieuze Finlandiaprijs en was in 2006 het best verkochte boek in Finland.
Om eerlijk te zijn heb ik het boek een keer moeten verlengen en nu ineens kwam ik er achter dat het op 1 november weer terug moest. Nu had ik geen zin om nog een keer te verlengen, dus heb ik me toch maar aan de laatste 200 pagina's gewaagd en het is best heel goed. Niet meteen het allerbeste dat ik heb gelezen, maar toch wel zeker de moeite waard, zeker als je - zoals ik, als geschiedenisstudente - misschien ook wel omdat ik wel wat meer wilde weten over de geschiedenis van Finland. En het leuke is dat bepaalde fragmenten zich in Turku - of moet ik, zoals in het boek, de Zweedse naam Åbo gebruiken? - afspelen, en dat ik nu ik in Helsinki - Helsingfors - geweest ben ik me ook de beschrijving van de wijk waar het parlement gevestigd is voor de geest kan halen. Hoe dan ook, de inhoud zoals ik die vond op de site van de Nederlandse uitgever:
Roman over onmogelijke liefdes, klassenverschillen en idealen in het roerige Helsinki
Helsinki, begin vorige eeuw. Finland heeft zich losgemaakt van Rusland en de stad ontwikkelt zich in rap tempo tot een bruisende metropool. De champagne vloeit rijkelijk, het leven is een feest. Maar achter die façade broeien klassenstrijd, onrust en oorlog. Tegen deze achtergrond volgen we de levens van een aantal jongelui uit zeer verschillende milieus: Allu Kajander is een overtuigd communist, die dankzij zijn voetbaltalent toegang krijgt tot de hogere kringen. Eccu Widing, een begenadigd fotograaf, is zo getekend door de burgeroorlog dat hij vergetelheid zoekt in drank en cocaïne. De mooie, adellijke Lucie Lilliehjelm leidt een mondain leven met veel minnaars. Haar broer Cedi is een fervent aanhanger van fascistische denkbeelden.
De levens van deze personages, hoe verschillend ook, zijn onontkoombaar met elkaar verbonden en kruisen elkaar telkens weer …
Ik kom er trouwens net achter dat er een televisieserie van is gemaakt. Misschien moet ik die toch eens kijken als ik weer thuis en een broertje dat kan downloaden voor handen heb...
dinsdag 30 oktober 2012
Chill Evenings
Op maandagavonden worden er tegenwoordig de zogenaamde Chill Evenings georganiseerd. Je komt gewoon om een kop koffie of thee - betaald door de Student Union - te drinken, spelletjes te spelen of te kletsen en nieuwe mensen te ontmoeten. Ik had verder toch niets bijzonders te doen, dus ik besloot ondanks mijn keelpijn toch maar mijn flatje uit te komen en te gaan, Er lag nog steeds sneeuw en het was koud en terwijl ik langs de rivier de Aura opliep en uitkeek over de levendig gekleurde gebouwen vond ik het jammer dat ik mijn camera niet mee had genomen. Maar ik heb eigenlijk al heel veel sneeuwerige foto's. Ik was ook wel blij toen ik het gevonden had en ik op kon warmen. Het was in ieder geval ontzettend leuk. Alleen de plek waar het gehouden werd, in Åbo Bokcafe - of, in het Fins: Turun Kirjakahvila -, is het al waard om iets over te vertellen. De website zegt in het Engels het volgende:
Past:
In November 1981, inspired by the book café culture in Berlin, Copenhagen and a few cities in the neighbouring Sweden, a group of young left-wing and anarchist radicals opened their own book café in Turku, Finland. Their desire was to import interesting pamphlets and critical academic literature to Finland, and to create a grassroots meeting place and a scene for dialogue in Turku. Fed up with the party political climate of the 1970s university, they wanted to break free from all factions, including their own.
Jullie begrijpen, ik voel me nu heel alternatief en revolutionair en weet ik veel wat allemaal, hè. Nee, even serieus. Het is gewoon... anders dan andere cafés. Ze hebben niet bij elkaar passende bekers en stoelen en het hele café bestaat eigenlijk uit een tal van kleinere vertrekken, maar er hangt een apart, niet onaangenaam sfeertje. Ik geloof in ieder geval niet dat er iets dergelijks in Frankrijk bestaat, en dat is toch best wel jammer, want het was er heel gezellig. Of nou ja, ik had eigenlijk verwacht dat er meer mensen zouden komen. De drie organisatoren gingen na zeer korte tijd al weg, want ze hadden allemaal andere verplichtingen - heel handig, iets organiseren, terwijl je weet dat je die dag naar vergadering moet - en dus bleef ik alleen achter met een Zweeds meisje en een jongen uit Roemenië. We hebben nog een hele tijd zitten kletsen, tot iedereen weg bleek te zijn en ze de tafels aan het afnemen waren en de vloer veegden, en toen hebben we besloten ook maar te vertrekken. We zijn nog naar Kauppatori gelopen en gelukkig was mijn keelpijn tegen die tijd wat minder. Het was inmiddels gaan regenen en de sneeuw is nu helemaal weggespoeld. Maar die komt wel weer terug. In ieder geval kom ik wél weer terug bij de volgende Chill Evening, op 12 november.
Past:
In November 1981, inspired by the book café culture in Berlin, Copenhagen and a few cities in the neighbouring Sweden, a group of young left-wing and anarchist radicals opened their own book café in Turku, Finland. Their desire was to import interesting pamphlets and critical academic literature to Finland, and to create a grassroots meeting place and a scene for dialogue in Turku. Fed up with the party political climate of the 1970s university, they wanted to break free from all factions, including their own.
Present
The location of the café has changed a couple of times, as well as the people running the place, but what stays the same is the desire to provide an alternative, whatever this might mean. Currently it encompasses, for instance, distributing zines and books from small publishers, stirring up conversation and organising debates on interesting topics, importing coffee directly from Zapatista co-operatives in Chiapas, and being the only fully vegan café in Finland. Thus, the core remains the same; coffee, books, and discussion. Another original idea still strongly at work here is the desire to be uncommercial; no fee is required for a glass of water or the use of toilets, and, aside from a couple of big summer festivals in the yard, all our events are free of charge.
After three decades of varying activities and a few generation changes, The Book Café – or Kirjakahvila in Finnish – remains a volunteer-run co-operative. Today it resides in the historical centre of the Old Turku, at Brinkkala Inner Court, but the everyday programme is as diverse as the people who now run the place. Within the walls of Kirjakahvila you can participate in reading circles and book club meetings, listen to interesting lectures and (mostly) local bands, party in uncommercial queer clubs, watch documentaries and other films - and, of course, organize all these things and so much more yourself!
Jullie begrijpen, ik voel me nu heel alternatief en revolutionair en weet ik veel wat allemaal, hè. Nee, even serieus. Het is gewoon... anders dan andere cafés. Ze hebben niet bij elkaar passende bekers en stoelen en het hele café bestaat eigenlijk uit een tal van kleinere vertrekken, maar er hangt een apart, niet onaangenaam sfeertje. Ik geloof in ieder geval niet dat er iets dergelijks in Frankrijk bestaat, en dat is toch best wel jammer, want het was er heel gezellig. Of nou ja, ik had eigenlijk verwacht dat er meer mensen zouden komen. De drie organisatoren gingen na zeer korte tijd al weg, want ze hadden allemaal andere verplichtingen - heel handig, iets organiseren, terwijl je weet dat je die dag naar vergadering moet - en dus bleef ik alleen achter met een Zweeds meisje en een jongen uit Roemenië. We hebben nog een hele tijd zitten kletsen, tot iedereen weg bleek te zijn en ze de tafels aan het afnemen waren en de vloer veegden, en toen hebben we besloten ook maar te vertrekken. We zijn nog naar Kauppatori gelopen en gelukkig was mijn keelpijn tegen die tijd wat minder. Het was inmiddels gaan regenen en de sneeuw is nu helemaal weggespoeld. Maar die komt wel weer terug. In ieder geval kom ik wél weer terug bij de volgende Chill Evening, op 12 november.
zaterdag 27 oktober 2012
Sushi and Korean Food Party
Er ligt hier nog steeds sneeuw. Het is nu wat minder mooi, want de dooi is alweer begonnen en de aangestampte sneeuw op de stoepen is spekglad. En al hingen de ijspegels aan de bussen en daken, écht heel koud is het nu ook niet, en toen ik vanochtend op Kauppatori (het marktplein en tevens echt het centrum van de stad) was er alsnog van alles te doen. Het is vast geen verrassing dat sneeuw hier geen reden is om niet op school te komen, dat bussen gewoon rijden (en nog keurig op tijd ook!) en dat mensen gewoon op de markt gingen staan om foldertjes uit te delen voor de verkiezingen. Ze drukten me ook van allerlei lekkers in de handen en binnen de kortste keren had ik een kop koffie, een negerzoen en een pannenkoek gehad. Dat diende als mijn lunch, want ik zou nogal vroeg eten die avond.
Ik was namelijk uitgenodigd voor de Sushi and Korean Food Party. In de Student Village (het grootste studentencomplex) hebben ze gedeelde keukens en Xia, een van de Chinese studenten, had besloten in de keuken op de tweede verdieping (derde als je op de Finse manier telt) van 3B een feestje te geven, waarbij zij, nog wat Chinezen en Koreanen en een Japanse gingen koken. Er kwamen Duitsers, Tsjechen, Hongaren, een Pool, een Belgische, een Bosniër, een Italiaanse en een Spaanse, en het was ontzettend gezellig. Nou ja, het was ondanks alle hulp die ze kregen van de gasten heel veel werk om het klaar te maken, en de "lunch-dinner" werd meer gewoon "dinner". Hoewel het feestje namelijk al om vier uur begon zaten we uiteindelijk pas om kwart over zes aan tafel, en het eten - waar uren aan gewerkt was - was toen ook gewoon binnen twintig minuten al op. Ik weet eigenlijk ook niet wat ik precies gegeten heb, maar het was wel lekker. Ook heb ik voor het eerst in mijn leven sushi gegeten. Ik vond het... eetbaar. Niet dat ik er heel wild op was, maar het was ook niet niet lekker.
Lees verder voor nog meer winterse foto's!
Ik was namelijk uitgenodigd voor de Sushi and Korean Food Party. In de Student Village (het grootste studentencomplex) hebben ze gedeelde keukens en Xia, een van de Chinese studenten, had besloten in de keuken op de tweede verdieping (derde als je op de Finse manier telt) van 3B een feestje te geven, waarbij zij, nog wat Chinezen en Koreanen en een Japanse gingen koken. Er kwamen Duitsers, Tsjechen, Hongaren, een Pool, een Belgische, een Bosniër, een Italiaanse en een Spaanse, en het was ontzettend gezellig. Nou ja, het was ondanks alle hulp die ze kregen van de gasten heel veel werk om het klaar te maken, en de "lunch-dinner" werd meer gewoon "dinner". Hoewel het feestje namelijk al om vier uur begon zaten we uiteindelijk pas om kwart over zes aan tafel, en het eten - waar uren aan gewerkt was - was toen ook gewoon binnen twintig minuten al op. Ik weet eigenlijk ook niet wat ik precies gegeten heb, maar het was wel lekker. Ook heb ik voor het eerst in mijn leven sushi gegeten. Ik vond het... eetbaar. Niet dat ik er heel wild op was, maar het was ook niet niet lekker.
Lees verder voor nog meer winterse foto's!
vrijdag 26 oktober 2012
Sneeuw
Er is me meerdere malen gezegd dat het lang niet altijd al sneeuwde voor januari en dat er dus kans zou zijn dat ik geen sneeuw zou zien tijdens mijn verblijf in Finland. Het duurt nu nota bene nog bijna twee maanden voor ik weer naar huis ga, maar ik héb sneeuw gezien. En hoe... Er was gisteravond een feestje voor Halloween en aangezien de laatste bus zo ongeveer om half twaalf vertrekt betekenen feestjes naar huis lopen. Ik had daar bijzonder weinig zin in, en dus vroeg ik aan mijn huisgenote of ik haar fiets mocht lenen. Natuurlijk was dat prima, en dus gingen we naar buiten om me te laten welke van haar was. De eerste vlokken dwarrelden al naar beneden en binnen de kortste keren lag er best aardig wat sneeuw.
Maar dat mocht de pret niet bederven. Voor het feestje had ik in een winkel heel goedkoop een heksenhoed, een glow-in-the-dark panty met vleermuizen (die eigenlijk niet echt glow-in-the-dark bleek te zijn) en handschoenen gekocht. Dit heb ik gecombineerd met een zwart jurkje dat ik uit de spelonken van mijn kledingkast had gehaald en zwarte rijglaarsjes. Zie hier het resultaat:
Hoewel er al gauw zo'n tien centimeter sneeuw lag heb ik toch de fiets gepakt en het eerste deel ging heel makkelijk. Daarna echter begaven de toch al slechte remmen het helemaal en begon het zo hard te sneeuwen dat ik binnen de kortste keren niks meer door mijn bril zag. Gevolg was dat ik af moest stappen en niet alleen de terugweg, maar ook de heenweg heb gelopen... Of nou ja, op de terugweg heb ik sommige stukken gefietst, maar ik heb heel erg uitgekeken en ben afgestapt zodra het ook maar iets afdaalde. De sneeuw viel in mijn tas, smolt en maakte dat mijn handschoenen (die in mijn tas zaten, omdat ik voor buiten warmere handschoenen had) vreselijk af begonnen te geven. Mijn eens witte tas zit nu vol smerige zwarte vegen. Eenmaal daar ging ik de verkeerde disco in, waardoor ik twee keer geld voor de garderobe heb moeten betalen en mijn hoed was in mijn tas kapot gegaan. Ze deelden echter duivelhoorntjes uit die je op je hoofd kon zetten, dus dat was ook leuk.
Ondanks - of misschien juist dankzij - al die dingen die misgingen was het feestje heel erg geslaagd. Misschien zelfs wel een van de beste feestjes tot nu. Er was een piano en van tien tot twaalf was er life muziek en kon je verzoekjes vragen. Er werd onder andere de Beatles en Bob Marley gespeeld en het was erg gezellig. Na een uur of zo kwamen ook Simone, Sarah en een ander Duits meisje, Johanna, en hebben we nog wat gedanst. Ik heb echter wel zeker een uur een jongen uit Dubai op sleeptouw gehad. Eerst wilde hij met me dansen. Nou best, waarom niet? Maar toen ik zei dat ik weer terug ging naar mijn vrienden begon hij erg te zeuren ("Forget your friends for tonight") en bleef hij telkens bij ons rondhangen en me vastpakken, ook als resoluut zijn handen pakte en ze van mijn middel afhaalde. Uiteindelijk werd ik gered door Sarah, die zei dat ze naar de wc ging en vroeg of ik mee kwam, maar uiteraard had hij ons even later alweer gevonden. Toen heb ik hem toch maar vriendelijk doch dringend verzocht op te rotten, maar kennelijk was dat aanleiding om me een keiharde duw te geven toen hij even later lang liep. Want ja, zo vind ik hem natuurlijk meteen stukken leuker...
Maar over het algemeen was het hartstikke gezellig. Vanochtend moest ik voor ik kon ontbijten eerst naar de stad, want ik had geen broodbeleg of margarine (boter is een onbekend fenomeen hier, geloof ik) meer in huis. Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat foto's te maken. Bij de halte terug naar huis raakte ik nog met een man aan de praat die allemaal bloed op zijn gezicht had. Eerst viel het me niet eens op, omdat heel veel mensen gisteravond zulke schmink op hadden, maar hij verklaarde zich meteen nader: hij was tegen een raam aangelopen, zei hij. Of zoiets. Nu vraag ik me af wat voor echtelijke ruzie er zich werkelijk heeft afgespeeld bij hem thuis... Maar hij was best heel aardig, hoor. Afijn, lees verder voor foto's!
woensdag 24 oktober 2012
Kou
In de thuisstad van mijn huisgenote Tania - ergens in het Oeralgebergte - is al sneeuw gevallen. Hier is dat nog niet het geval, en ik weet niet of dat überhaupt gaat gebeuren voor mijn vertrek in december, maar koud is het zeker wel. Laatst was ik 's avonds iets vergeten bij de supermarkt, maar ik zag dat de ruiten van de auto's op de parkeerplaats al dichtvroren en dat mijn adem rookwolkjes vormde. Het is gewoon zo gek, want voor mijn gevoel is het schooljaar nauwelijks begonnen. Ik zie het allemaal meer als een soort van hele lange vakantie.
Vandaag ook... Een Chinese vriendin, Jinghan - die ook mee was naar Helsinki -, had me uitgenodigd om bij haar te komen eten. Onderweg naar haar toe gebeurde er trouwens nog iets vrij vervelends in de bus. Een jongetje van een jaar of zes, zeven zat te huilen en toen hij bij dezelfde halte uitstapte als ik wilde ik 'm toch vragen of alles wel goed ging en of ik iets voor hem kon doen. Je kunt ook moeilijk weglopen en dat kind aan zijn lot overlaten, hè. Het punt was echter dat ik geen Fins spreek, en hij waarschijnlijk geen Engels. Gelukkig kwam op dat moment net zijn vader er aan, dus loste het probleem zichzelf op. Daarna ben ik dus maar naar Jinghan gegaan. Het is voor haar moeilijk om ingrediënten voor Chinese gerechten te krijgen, en dus was het een beetje behelpen om iets Chinees op tafel te krijgen, maar het smaakte wel goed. Ik heb ook nog iets interessants geleerd: in China heeft niet iedereen zijn eigen bord. Er staan gewoon wat grote gerechten op tafel en iedereen heeft een kom met rijst. Iedereen pakt dan van die borden en eet het spul op met zijn of haar rijst.
Na het eten zijn we naar mijn flat gelopen. Het was natuurlijk koud, dus hebben we bij mij nog even een kop koffie gedronken. Morgen is de Halloween Party en zaterdag houden we de "Sushi and Korean Food Party". Een paar van de Koreanen gaan in een van de keukens van de Student Village (daar hebben ze geen gedeelde appartementen, zoals hier waar ik woon, maar ieder een eigen kamer met gedeelde keukens) Koreaans koken voor een aantal mensen. Er komt een Hongaar, een paar Koreanen dus, een Pool, een Spaanse en wellicht nog wat mensen.
Vandaag ook... Een Chinese vriendin, Jinghan - die ook mee was naar Helsinki -, had me uitgenodigd om bij haar te komen eten. Onderweg naar haar toe gebeurde er trouwens nog iets vrij vervelends in de bus. Een jongetje van een jaar of zes, zeven zat te huilen en toen hij bij dezelfde halte uitstapte als ik wilde ik 'm toch vragen of alles wel goed ging en of ik iets voor hem kon doen. Je kunt ook moeilijk weglopen en dat kind aan zijn lot overlaten, hè. Het punt was echter dat ik geen Fins spreek, en hij waarschijnlijk geen Engels. Gelukkig kwam op dat moment net zijn vader er aan, dus loste het probleem zichzelf op. Daarna ben ik dus maar naar Jinghan gegaan. Het is voor haar moeilijk om ingrediënten voor Chinese gerechten te krijgen, en dus was het een beetje behelpen om iets Chinees op tafel te krijgen, maar het smaakte wel goed. Ik heb ook nog iets interessants geleerd: in China heeft niet iedereen zijn eigen bord. Er staan gewoon wat grote gerechten op tafel en iedereen heeft een kom met rijst. Iedereen pakt dan van die borden en eet het spul op met zijn of haar rijst.
Na het eten zijn we naar mijn flat gelopen. Het was natuurlijk koud, dus hebben we bij mij nog even een kop koffie gedronken. Morgen is de Halloween Party en zaterdag houden we de "Sushi and Korean Food Party". Een paar van de Koreanen gaan in een van de keukens van de Student Village (daar hebben ze geen gedeelde appartementen, zoals hier waar ik woon, maar ieder een eigen kamer met gedeelde keukens) Koreaans koken voor een aantal mensen. Er komt een Hongaar, een paar Koreanen dus, een Pool, een Spaanse en wellicht nog wat mensen.
zaterdag 20 oktober 2012
Helsinki
Gisteren ben ik in Helsinki geweest met ESN! Niet voor het eerst, want toen ik hier kwam ben ik daar geland en heb ik de bus naar Turku genomen, maar ik denk dat een honderd meter van het vliegveld naar het busstation lopen niet echt telt als het bezoeken van een stad. Helaas gingen er niet veel mensen mee die ik kende - alleen een Chinees meisje genaamd Jinghan, maar eigenlijk was dat misschien wel goed, want het was eigenlijk heel gezellig, terwijl ik haar anders zelden spreek. Het is namelijk wel jammer dat er met mijn huisgenote Wan niet te praten valt, want Chinese en Europese cultuur zijn juist zo verschillend, dus het zou dan juist interessant zijn om wél woorden met elkaar uit te wisselen. Ik heb het met Jinghan gehad over de eenkindpolitiek, over Chinese universiteiten, over het feit dat grote steden snel moderniseren, maar dat er ook nog veel armoede is... Oh, en minder serieus: ze is ook fan van Downton Abbey en vond de laatste aflevering ook zielig!
Maar goed, lees snel verder voor een uitgebreid verslag en foto's!
Maar goed, lees snel verder voor een uitgebreid verslag en foto's!
woensdag 17 oktober 2012
Wat ik zojuist meemaakte...
Ik heb mijn computer speciaal nog even opgestart om te vertellen wat er zojuist gebeurde... Ik had besloten om nog even naar de stad te gaan omdat ik op Facebook iets had gelezen over karaoke in een bar. Dat bleek echter niet zo veel aan te zijn en bovendien was ik moe, dus al snel besloot ik maar weer naar huis te gaan en liep ik terug naar de halte. Ik kreeg nog een wafel aangeboden, omdat er verkiezingen zijn en SDP campagne aan het voeren was. Ze vroegen me of ik eigenlijk wel mocht stemmen en ik zei van niet, maar ik kreeg alsnog gewoon een heerlijke wafel met aardbeienjam en slagroom. Overigens heb ik nog steeds geen idee wat de SDP voor partij is en waar ze voor staan, maar dat terzijde...
Afijn, vervolgens kwam ik bij de halte en zag een man vreselijk tegen een jongen staan schreeuwen. Waar het over ging weet ik uiteraard niet, maar hij was duidelijk stomdronken. De jongen wisselde al eens veelbetekenende blikken met me uit en toen de man het voor gezien leek te houden liep ik naar hem toe en vroeg ik of hij Engels sprak. Dat deed hij, en ik vroeg door: "Do you know that guy?" Hij zei van niet en we raakten aan de praat, maar toen besloot die dronkenlap terug te komen om de jongen weer lastig te vallen. Dit keer had hij echter een mes op ons gericht... Toegegeven, het was geen groot slagersmes, maar "slechts" een Zwitsers zakmes, maar ik veronderstelde dat je iemand daar toch ook flink pijn mee kunt doen en ik deinsde impulsief zeker anderhalve meter achteruit. De jongen echter trok alleen spottend zijn wenkbrauw op, haalde zijn telefoon uit zijn zak en belde koelbloedig de politie op, het geschreeuw van die vent negerend. Gelukkig kwam op dat moment net onze bus er aanrijden en ik wist niet hoe gauw ik binnen moest komen. Of de politie daadwerkelijk is gekomen en hoe het met die man is afgelopen weet ik dus niet, maar in ieder geval heb ik nog een leuk gesprek met die jongen gehad. Hij vroeg me onder andere of ik het niet koud had in Finland en hij vertelde dat hij volgende maand naar Parijs gaat.
Nu ben ik dus weer thuis, en ik denk dat ik zo mijn bed in duik (het is hier een uur later, mochten jullie dit nog niet weten). Voor vanavond heb ik wel genoeg actie gehad...
Afijn, vervolgens kwam ik bij de halte en zag een man vreselijk tegen een jongen staan schreeuwen. Waar het over ging weet ik uiteraard niet, maar hij was duidelijk stomdronken. De jongen wisselde al eens veelbetekenende blikken met me uit en toen de man het voor gezien leek te houden liep ik naar hem toe en vroeg ik of hij Engels sprak. Dat deed hij, en ik vroeg door: "Do you know that guy?" Hij zei van niet en we raakten aan de praat, maar toen besloot die dronkenlap terug te komen om de jongen weer lastig te vallen. Dit keer had hij echter een mes op ons gericht... Toegegeven, het was geen groot slagersmes, maar "slechts" een Zwitsers zakmes, maar ik veronderstelde dat je iemand daar toch ook flink pijn mee kunt doen en ik deinsde impulsief zeker anderhalve meter achteruit. De jongen echter trok alleen spottend zijn wenkbrauw op, haalde zijn telefoon uit zijn zak en belde koelbloedig de politie op, het geschreeuw van die vent negerend. Gelukkig kwam op dat moment net onze bus er aanrijden en ik wist niet hoe gauw ik binnen moest komen. Of de politie daadwerkelijk is gekomen en hoe het met die man is afgelopen weet ik dus niet, maar in ieder geval heb ik nog een leuk gesprek met die jongen gehad. Hij vroeg me onder andere of ik het niet koud had in Finland en hij vertelde dat hij volgende maand naar Parijs gaat.
Nu ben ik dus weer thuis, en ik denk dat ik zo mijn bed in duik (het is hier een uur later, mochten jullie dit nog niet weten). Voor vanavond heb ik wel genoeg actie gehad...
maandag 15 oktober 2012
Nobelprijs voor de Vrede
Groot nieuws: mijn tutor heeft verkering! Ja. Dat kan natuurlijk, maar het was gewoon zo grappig... Hij is absoluut geen sociaal type: hij zegt praktisch niks als je hem ontmoet, komt nooit op feestjes of gezellige dingen en is zelfs af en toe gewoonweg kortaf. Toen ik eindelijk mijn telefoon aan de praat had gekregen en ik hem mijn nummer gaf zei hij alleen koeltjes: "Nou, beter laat dan nooit, hè..." Dus tja, ik zie hem niet iemand vol passie de liefde verklaren... Maar goed, hij heeft dus een relatie als we Facebook mogen geloven, en meteen waren we druk aan het speculeren. Sarah stuurde me gisteravond een berichtje: "Weet jij meer over Santeri's vriendin? Ik ben zooo benieuwd!" Gevolg was dat ik onder tafel lag van het lachen... Simone heeft ook geen idee. Overigens is dit niet gemeen bedoeld, hoor, want natuurlijk is het hem gegund, maar we staan gewoon voor een groot raadsel. Wie is die dame die zijn Finse hart ontdooid heeft?
Maar goed... Tot zo ver de laatste roddels hier in Turku. Vandaag ben ik met een nieuwe les begonnen - waar ik overigens twee keer Zweeds door moet missen, omdat ik niet nadacht toen ik me registreerde en nu twee lessen om dezelfde tijd heb. Het gaat over de Europese Unie. Tijdens deze eerste les moesten we een discussie houden over de voor- en nadelen, en dat leverde best een interessant gesprek op, te meer omdat we met mensen uit zo veel verschillende landen waren. Niet alleen Europese landen, maar ook van daarbuiten, zoals Australië. Die jongen gaf het beeld van een buitenstaander, en dat is iets dat je binnen Europa misschien niet zo vaak de kans hebt om te horen. Ik denk dat dit een erg interessante les kan worden, te meer omdat het zo actueel is, met de crisis en de Nobelprijs. Ik weet niet echt wat ik van die uitreiking moet vinden, maar ik zit nu in Finland, en vanochtend heb ik samen met twee Franse meisjes ideeën voor die discussie bedacht. Daarna ben ik gaan eten met Simone uit Duitsland en een Finse jongen, Henrik. Hij had het met haar over het Oktoberfest, maar ze zei dat ze dat niet vierde omdat ze niet uit Beieren komt. Vervolgens vroeg hij haar waar ze dan wel vandaan kwam. "Uit Schleswig Holstein," zei ze. Hierop antwoordde hij, onomwonden: "Oh ja, dat stuk dat jullie van Denemarken gejat hebben, toch?" En het was absoluut geen punt dat hij zo'n grap maakte. Misschien verdienen we die prijs dan toch wel. Een klein beetje, in ieder geval.
Maar goed... Tot zo ver de laatste roddels hier in Turku. Vandaag ben ik met een nieuwe les begonnen - waar ik overigens twee keer Zweeds door moet missen, omdat ik niet nadacht toen ik me registreerde en nu twee lessen om dezelfde tijd heb. Het gaat over de Europese Unie. Tijdens deze eerste les moesten we een discussie houden over de voor- en nadelen, en dat leverde best een interessant gesprek op, te meer omdat we met mensen uit zo veel verschillende landen waren. Niet alleen Europese landen, maar ook van daarbuiten, zoals Australië. Die jongen gaf het beeld van een buitenstaander, en dat is iets dat je binnen Europa misschien niet zo vaak de kans hebt om te horen. Ik denk dat dit een erg interessante les kan worden, te meer omdat het zo actueel is, met de crisis en de Nobelprijs. Ik weet niet echt wat ik van die uitreiking moet vinden, maar ik zit nu in Finland, en vanochtend heb ik samen met twee Franse meisjes ideeën voor die discussie bedacht. Daarna ben ik gaan eten met Simone uit Duitsland en een Finse jongen, Henrik. Hij had het met haar over het Oktoberfest, maar ze zei dat ze dat niet vierde omdat ze niet uit Beieren komt. Vervolgens vroeg hij haar waar ze dan wel vandaan kwam. "Uit Schleswig Holstein," zei ze. Hierop antwoordde hij, onomwonden: "Oh ja, dat stuk dat jullie van Denemarken gejat hebben, toch?" En het was absoluut geen punt dat hij zo'n grap maakte. Misschien verdienen we die prijs dan toch wel. Een klein beetje, in ieder geval.
vrijdag 12 oktober 2012
Museummarathon
Vorige week had ik in de Nuntii mail (de nieuwsmail van de universiteit - die overigens echt de moeite waard is om geregeld te checken!) gelezen dat we vandaag gratis musea konden bezoeken in Turku. Ik wist dat Simone graag naar Forum Marinum wilde, en zelf moest ik nog altijd het kasteel bezoeken, dus we besloten er goed gebruik van te maken. Of nou ja... Eigenlijk ging hier een klein drama aan vooraf, want Sarah zou ook meegaan, en meldde dat ze ook nog een of ander museum wilde bezoeken dat niet op ons lijstje stond. Tegelijkertijd was ik naar Music & Human Rights (een concert ten behoeve van ik-weet-niet-meer-wat) geweest, en daar was ik Fredrik tegen gekomen. Ik had hem gevraagd of hij ook mee wilde, maar helaas moest hij de hele dag werken, maar hij wilde eigenlijk wel. Of dan we dan na vieren nog naar het kasteel konden. De plannen waren al veranderd door Sarahs plotselinge inbreng, maar toen ze uiteindelijk niet meeging besloten we toch het oude plan weer aan te houden. Afijn, toen ik het voorlegde aan Simone had ze het een beetje gehad met het constante veranderen van de plannen. Fredrik moest maar alleen gaan. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben het bijgelegd en hij gaat wel mee naar Rauma - een historisch stadje dat de moeite waard schijnt te zijn om te bezoeken.
Zo gezegd, zo gedaan. Simone, Ralf, nog twee andere meisjes en ik (op mij na alleen Duitsers) gingen eerst naar het kasteel. Het was best mooi, al had ik het idee dat veel dingen niet echt authentiek uit de twaalfde eeuw waren. Maar goed, de galg en de ratten in de gevangenis waren al met al wel... interessante decoratie. Het zeker de moeite waard, vooral het bijbehorende museum met kleding uit verschillende tijdperken. Eigenlijk vond ik alles wel mooi, maar de jurken uit de jaren 20 waren toch mijn favoriet. Daarna was Forum Marinum aan de beurt. Turku was een belangrijke havenstad en dit museum ging dus over het maritieme verleden. Hier hebben we Simones "friend" ontmoet. Ze was erg aardig, en omdat ze bezig was Frans te leren, heb ik nog een hele tijd met haar gekletst als oefening. Eigenlijk hadden we gedacht dat dit museum wat groter was, maar het was toch wel leuk. Tegen de tijd dat we klaar waren was het al ruim een uur geweest en we barstten allemaal van de honger, dus namen we de bus richting Kåren (een van de studentencafetaria's waar je voor 2,60 euro kunt lunchen) om daar eerst iets te gaan eten. Tot slot zijn we nog naar Aboa Vetus & Ars Nova geweest - het historisch en kunstmuseum. Het geschiedenisgedeelte was erg interessant: het bevond zich acht meter onder de grond, tussen de funderingen van de Middeleeuwse stad (waar op zich weinig meer van over is door de brand van 1827). Het was ook erg interactief. We hebben nog een spel gedaan waarbij je verschillende personages had (Simone was Lady Katarina, Ralf was Soldier Sven, je had ook Hans the Merchant, een monnik waar ik de naam van vergeten ben, en ik was Anna the Weaver - ja, ja) en je opdrachten uit moest voeren. Het duurde alleen een beetje lang, dus we hebben het niet afgemaakt. Was ook niet erg. Ik lag toch niet bepaald op kop. Daarna hebben we ook nog even het kunstgedeelte doorlopen, maar laten we zeggen dat het erg... speciaal was.
Al met al was het een erg gezellige dag. Ik heb helaas geen foto's, want ik was mijn camera vergeten, maar dat is niet het ergste. In ieder zijn problemen nooit zo erg als ze lijken. Daar zou ik inmiddels wel achter moeten zijn.
Zo gezegd, zo gedaan. Simone, Ralf, nog twee andere meisjes en ik (op mij na alleen Duitsers) gingen eerst naar het kasteel. Het was best mooi, al had ik het idee dat veel dingen niet echt authentiek uit de twaalfde eeuw waren. Maar goed, de galg en de ratten in de gevangenis waren al met al wel... interessante decoratie. Het zeker de moeite waard, vooral het bijbehorende museum met kleding uit verschillende tijdperken. Eigenlijk vond ik alles wel mooi, maar de jurken uit de jaren 20 waren toch mijn favoriet. Daarna was Forum Marinum aan de beurt. Turku was een belangrijke havenstad en dit museum ging dus over het maritieme verleden. Hier hebben we Simones "friend" ontmoet. Ze was erg aardig, en omdat ze bezig was Frans te leren, heb ik nog een hele tijd met haar gekletst als oefening. Eigenlijk hadden we gedacht dat dit museum wat groter was, maar het was toch wel leuk. Tegen de tijd dat we klaar waren was het al ruim een uur geweest en we barstten allemaal van de honger, dus namen we de bus richting Kåren (een van de studentencafetaria's waar je voor 2,60 euro kunt lunchen) om daar eerst iets te gaan eten. Tot slot zijn we nog naar Aboa Vetus & Ars Nova geweest - het historisch en kunstmuseum. Het geschiedenisgedeelte was erg interessant: het bevond zich acht meter onder de grond, tussen de funderingen van de Middeleeuwse stad (waar op zich weinig meer van over is door de brand van 1827). Het was ook erg interactief. We hebben nog een spel gedaan waarbij je verschillende personages had (Simone was Lady Katarina, Ralf was Soldier Sven, je had ook Hans the Merchant, een monnik waar ik de naam van vergeten ben, en ik was Anna the Weaver - ja, ja) en je opdrachten uit moest voeren. Het duurde alleen een beetje lang, dus we hebben het niet afgemaakt. Was ook niet erg. Ik lag toch niet bepaald op kop. Daarna hebben we ook nog even het kunstgedeelte doorlopen, maar laten we zeggen dat het erg... speciaal was.
Al met al was het een erg gezellige dag. Ik heb helaas geen foto's, want ik was mijn camera vergeten, maar dat is niet het ergste. In ieder zijn problemen nooit zo erg als ze lijken. Daar zou ik inmiddels wel achter moeten zijn.
dinsdag 9 oktober 2012
Biståndsvecka
Deze week is "Development Week" in de universiteit, en het thema van dit jaar is mensenrechten. Er worden allerlei films gedraaid, en er zijn evenementen zoals een concert morgenavond. Vandaag waren er verschillende seminars, die, ondanks dat ze in het Engels waren, eigenlijk voornamelijk bezocht leken te worden door Finse studenten. Ik had de informatie echter wel gekregen via iemand die ik op Facebook heb, en gezien het me interessant leek ben ik gewoon gegaan. Het programma was als volgt:
15:15-15:45 Human Rights – Everyone’s Rights?
Workshop with Amnesty Grupp 27
15:45 The Legal Status of Envionmental Refugees in International Law
Sara Granlund, Master of Laws
16.05 Finland in International Climate Politics
Markku Niinioja, Ambassador for Climate Change
16:30 Unfair Coffee Break
In our café you are not all equal but everyone is guaranteed a cup of fair-trade coffee or tea.
16:45 Life in a Refugee Camp
Piia Laitiainen, Nurse at Refugee Camps in Etiopia 2011
17:15 Environmental refugees – who will protect them?
Panel and Questions from Public
18:00 Seminar is over
Het eerste wat we deden was best interessant. In groepjes moesten we discussies voeren over de Rechten van de Mens. Bijvoorbeeld: iedereen heeft recht op leven, maar geldt dit dan ook voor een ter dood veroordeelde? En mag een land mensen doden uit zelfverdediging? En is het recht op vrijheid van meningsuiting ongelimiteerd? Natuurlijk kun je het daar heel lang over hebben, maar het was wel leuk, want zo kwam ik aan de praat met een Fins meisje dat van de zomer bij de International Office had gewerkt en me, zo bleek, een paar mails had gestuurd toen. Het volgende dat op het programma stond was ook niet oninteressant, maar dat Finland in International Climate Politics was wat minder. De spreker had een heel zwaar accent, en vertelde sowieso niet zo heel interessant. Ik vond het dus niet heel erg toen hij klaar was en er een pauze was. We kregen allemaal een briefje met daarop een land geschreven. De meesten waren ontwikkelingslanden, en diegenen die die landen trokken kregen alleen koffie en een biscuit. Er was ook een tafel met allerlei verschillende koekjes en dat soort dingen,en een paar hadden rijke landen en die mochten daar dus van pakken. Ik was China, Fredrik was Afghanistan en het meisje van de International Office had Mali getrokken, dus we kwamen geen van drieën in aanmerking, hoewel het in de praktijk zo ging dat degenen die van die tafel mochten pakken met zo weinig waren dat we uiteindelijk allemaal konden nemen wat we wilden. Zo "unfair" was het dus helemaal niet. Tot slot was er dus het verhaal van de verpleegster die in een vluchtelingenkamp voor Somalische vluchtelingen had gewerkt. Dat was verreweg het meest aangrijpend. Ze begon zelf te huilen toen ze er over vertelde...
Maar goed, al met al vond ik het eigenlijk heel gezellig en best leerzaam. Natuurlijk ging dit niet zo zeer over Finland, maar ik heb wel iets geleerd dat me eigenlijk heel erg verbaasde. Finse jongens moeten namelijk nog in dienstplicht, en als ze weigeren kunnen ze in de gevangenis belanden. Dit kwam aan bod in de workshop toen we het over vrijheid van meningsuiting hadden. Kennelijk hebben we allemaal nog wel wat te verbeteren, zelfs Finland...
15:15-15:45 Human Rights – Everyone’s Rights?
Workshop with Amnesty Grupp 27
15:45 The Legal Status of Envionmental Refugees in International Law
Sara Granlund, Master of Laws
16.05 Finland in International Climate Politics
Markku Niinioja, Ambassador for Climate Change
16:30 Unfair Coffee Break
In our café you are not all equal but everyone is guaranteed a cup of fair-trade coffee or tea.
16:45 Life in a Refugee Camp
Piia Laitiainen, Nurse at Refugee Camps in Etiopia 2011
17:15 Environmental refugees – who will protect them?
Panel and Questions from Public
18:00 Seminar is over
Het eerste wat we deden was best interessant. In groepjes moesten we discussies voeren over de Rechten van de Mens. Bijvoorbeeld: iedereen heeft recht op leven, maar geldt dit dan ook voor een ter dood veroordeelde? En mag een land mensen doden uit zelfverdediging? En is het recht op vrijheid van meningsuiting ongelimiteerd? Natuurlijk kun je het daar heel lang over hebben, maar het was wel leuk, want zo kwam ik aan de praat met een Fins meisje dat van de zomer bij de International Office had gewerkt en me, zo bleek, een paar mails had gestuurd toen. Het volgende dat op het programma stond was ook niet oninteressant, maar dat Finland in International Climate Politics was wat minder. De spreker had een heel zwaar accent, en vertelde sowieso niet zo heel interessant. Ik vond het dus niet heel erg toen hij klaar was en er een pauze was. We kregen allemaal een briefje met daarop een land geschreven. De meesten waren ontwikkelingslanden, en diegenen die die landen trokken kregen alleen koffie en een biscuit. Er was ook een tafel met allerlei verschillende koekjes en dat soort dingen,en een paar hadden rijke landen en die mochten daar dus van pakken. Ik was China, Fredrik was Afghanistan en het meisje van de International Office had Mali getrokken, dus we kwamen geen van drieën in aanmerking, hoewel het in de praktijk zo ging dat degenen die van die tafel mochten pakken met zo weinig waren dat we uiteindelijk allemaal konden nemen wat we wilden. Zo "unfair" was het dus helemaal niet. Tot slot was er dus het verhaal van de verpleegster die in een vluchtelingenkamp voor Somalische vluchtelingen had gewerkt. Dat was verreweg het meest aangrijpend. Ze begon zelf te huilen toen ze er over vertelde...
Maar goed, al met al vond ik het eigenlijk heel gezellig en best leerzaam. Natuurlijk ging dit niet zo zeer over Finland, maar ik heb wel iets geleerd dat me eigenlijk heel erg verbaasde. Finse jongens moeten namelijk nog in dienstplicht, en als ze weigeren kunnen ze in de gevangenis belanden. Dit kwam aan bod in de workshop toen we het over vrijheid van meningsuiting hadden. Kennelijk hebben we allemaal nog wel wat te verbeteren, zelfs Finland...
maandag 8 oktober 2012
Zie mij eens slim zijn!
Ik kan niet zeggen dat ik zo heel druk bezig ben met mijn studie. Ja, ik werk iedere dag aan mijn self-study courses, maar normaal gesproken zou ik ook iedere dag naar de les gaan. Dus dat lijkt me vrij vanzelfsprekend. Maar toch ben ik echt even tevreden over de tot nu toe behaalde resultaten. Ik had laatst een minitest voor Zweeds. Het was niet heel moeilijk, en ook niet zo belangrijk, en de lerares zei zelf dat je, als je nét boven de 60% zat (een voldoende dus), uit moest kijken. En Finnen geven makkelijker goede cijfers dan Fransen. Maar goed, zie hier het resultaat:
Ik haal alleen steeds "är" (zijn) en "har" (hebben) door elkaar. Dat schijnt een fout te zijn die veelal gemaakt wordt door Franse studenten, en ik zie niet helemaal waarom ik dat dan doe... Kennelijk ben ik dus toch wel goed geïntegreerd. Alleen moet je in Frankrijk niet willen integreren als het gaat om het leren van buitenlandse talen...
Oh, en ik kreeg de feedback voor mijn boekverslag terug vandaag:
Dear Josephine
Thank you for the book report. It is thorough and well written and includes everything a book report should. We can discuss it further when we meet.
Best wishes,
[naam die ik hier even weg laat, omdat ik iemand met voor- en achternaam benoemen niet zo netjes vind]
Klinkt goed, toch?
Ik haal alleen steeds "är" (zijn) en "har" (hebben) door elkaar. Dat schijnt een fout te zijn die veelal gemaakt wordt door Franse studenten, en ik zie niet helemaal waarom ik dat dan doe... Kennelijk ben ik dus toch wel goed geïntegreerd. Alleen moet je in Frankrijk niet willen integreren als het gaat om het leren van buitenlandse talen...
Oh, en ik kreeg de feedback voor mijn boekverslag terug vandaag:
Dear Josephine
Thank you for the book report. It is thorough and well written and includes everything a book report should. We can discuss it further when we meet.
Best wishes,
[naam die ik hier even weg laat, omdat ik iemand met voor- en achternaam benoemen niet zo netjes vind]
Klinkt goed, toch?
zaterdag 6 oktober 2012
Plannen voor volgende week
Zoals al gezegd heb ik deze week niet zo heel veel bijzonders gedaan. Ik begon me al af te vragen of dat dat de normale gang van zaken was en er vooral in het begin leuke dingen te doen waren. Maar ik mag eigenlijk niet klagen, als ik kijk naar wat ik volgende week op het programma heb staan:
Dinsdag: Diverse seminars voor "Development Week". Ik ga er gewoon heen uit pure interesse.
Woensdag: Music & Human Rights: een concert, ook voor Development Week.
Donderdag: Een feestje: Fiesta Latina!
Vrijdag: Vrijdag kan ik gratis musea bezoeken met mijn studentenkaart. Ik had het plan om het kasteel te bezoeken, want dat heb ik nog altijd niet gedaan. En Simone wilde naar Forum Marinum - ik moet nog even uitzoeken wat dat precies is - dus gaan we samen.
Vandaag heb ik ook eindelijk het museum van de kathedraal bezocht. Maarre... Het was niet zo veel aan, moet ik zeggen. Je was er in drie passen doorheen gelopen, en sowieso was het het niet waard om jezelf er in op te sluiten. Je leest het goed, ja. Een van de deuren van het dertiende eeuwse gebouw klemde nogal. En geloof me, dat is niet leuk als je claustrofobisch bent... Maar goed, hopelijk sluit ik mezelf volgende week in het kasteel niet op in een kerker of iets dergelijks.
Dinsdag: Diverse seminars voor "Development Week". Ik ga er gewoon heen uit pure interesse.
Woensdag: Music & Human Rights: een concert, ook voor Development Week.
Donderdag: Een feestje: Fiesta Latina!
Vrijdag: Vrijdag kan ik gratis musea bezoeken met mijn studentenkaart. Ik had het plan om het kasteel te bezoeken, want dat heb ik nog altijd niet gedaan. En Simone wilde naar Forum Marinum - ik moet nog even uitzoeken wat dat precies is - dus gaan we samen.
Vandaag heb ik ook eindelijk het museum van de kathedraal bezocht. Maarre... Het was niet zo veel aan, moet ik zeggen. Je was er in drie passen doorheen gelopen, en sowieso was het het niet waard om jezelf er in op te sluiten. Je leest het goed, ja. Een van de deuren van het dertiende eeuwse gebouw klemde nogal. En geloof me, dat is niet leuk als je claustrofobisch bent... Maar goed, hopelijk sluit ik mezelf volgende week in het kasteel niet op in een kerker of iets dergelijks.
woensdag 3 oktober 2012
Friendship Programme
Het is verbazingwekkend hoe weinig Finnen ik eigenlijk ken. Goed, je hebt dus docenten, en Santeri, en Fredrik... En dan houdt het wel op. Tot gisteravond. Ik had me namelijk, zoals ik denk ik al verteld heb, opgegeven voor het Friendship Programme. De bedoeling is dat je een lokale Fin aangewezen krijgt met wie je leuke dingen kunt doen. Op die manier kun je toch wat lokale bevolking leren kennen en tegelijkertijd iets leren over de Finse cultuur. Eigenlijk was er vorige week een gezamenlijke bijeenkomst georganiseerd, maar ik kon toen niet omdat we halsoverkop naar Stockholm waren gegaan, en dus heb ik later haar e-mail gekregen en spraken we af bij Edison, een bar in het centrum van de stad.
Het was erg gezellig. Gelukkig is mijn "friend" van mijn eigen leeftijd. Ze heet Tarja, ze is 23 en ze studeert Engels en Zweeds. Vorig jaar is ze op uitwisseling naar Nederland geweest, naar Nijmegen nota bene. Er was ook nog een andere vriendin van haar bij, en we hebben zo'n twee uur zitten kletsen over van alles en nog wat: onze studie, over het feit dat Fins voor veel mensen zo veel lastiger is dan Zweeds, over dat het voor hen vrij moeilijk is om talen te leren omdat Fins echt nergens op lijkt (en toch doen ze het stukken beter dan menig Fransman!), over hoe je "ik heet..." in het Fins zegt, over het scholensysteem, over de scheiding van kerk en staat in Frankrijk (dat andere meisje studeerde religie, dus daar wilde ze iets over weten), over de uitgaansgelegenheden in Turku, over de buurt waar Tarja woont - de plaatselijke "ghetto", al is dat een héél groot woord -, over het feit dat Finnen doorgaans zo gesloten zijn en dat het zo anders was in Nederland, waar de mensen juist vrij open zijn en snel een praatje aanknopen... Eigenlijk vind ik het niet zo heel erg dat Finnen doorgaans zo zijn, al zou het leuk zijn als mensen in de bus bijvoorbeeld wel eens zo maar iets tegen je zeiden, want als er stiltes vallen in gesprekken hier is dat veel minder vervelend en hoef je niet direct te denken van "oh mijn God, wat zal ik nu zeggen?" Maar in dat opzicht waren Tarja en haar vriendin duidelijk niet erg Fins, want we hadden veel, heel veel, gespreksstof.
Zoals jullie vast wel merken is het niet zo moeilijk om vrienden te maken hier. En toch hoorde ik vanochtend iets dat misschien wat minder positief was. De lerares Zweeds had ons iets te melden: haar collega had in de cafetaria een gesprek tussen een stel uitwisselingsstudenten opgevangen dat niet zo lovend was over een medestudent. Ze wist niet of een van ons er iets mee te maken had - ik in ieder geval niet! -, maar ze concludeerde: "Je hoeft niet iedereen aardig te vinden, maar als je niks positiefs te zeggen hebt, zeg dan gewoon niets." Tja, en toch... Toch vind je als de situatie zich voordoet altijd wel redenen om wél te roddelen. Je weet wel: "Maar hij vraagt er gewoon om." Kennelijk is dat zelfs zo onder uitwisselingsstudenten die hier in principe zijn omdat ze openstaan voor nieuwe dingen. Maar goed, ik hoop dat ik me persoonlijk niet meer zo snel schuldig zal maken aan dat soort zaken nu ik zo veel verrijkende ervaringen heb opgedaan.
Het was erg gezellig. Gelukkig is mijn "friend" van mijn eigen leeftijd. Ze heet Tarja, ze is 23 en ze studeert Engels en Zweeds. Vorig jaar is ze op uitwisseling naar Nederland geweest, naar Nijmegen nota bene. Er was ook nog een andere vriendin van haar bij, en we hebben zo'n twee uur zitten kletsen over van alles en nog wat: onze studie, over het feit dat Fins voor veel mensen zo veel lastiger is dan Zweeds, over dat het voor hen vrij moeilijk is om talen te leren omdat Fins echt nergens op lijkt (en toch doen ze het stukken beter dan menig Fransman!), over hoe je "ik heet..." in het Fins zegt, over het scholensysteem, over de scheiding van kerk en staat in Frankrijk (dat andere meisje studeerde religie, dus daar wilde ze iets over weten), over de uitgaansgelegenheden in Turku, over de buurt waar Tarja woont - de plaatselijke "ghetto", al is dat een héél groot woord -, over het feit dat Finnen doorgaans zo gesloten zijn en dat het zo anders was in Nederland, waar de mensen juist vrij open zijn en snel een praatje aanknopen... Eigenlijk vind ik het niet zo heel erg dat Finnen doorgaans zo zijn, al zou het leuk zijn als mensen in de bus bijvoorbeeld wel eens zo maar iets tegen je zeiden, want als er stiltes vallen in gesprekken hier is dat veel minder vervelend en hoef je niet direct te denken van "oh mijn God, wat zal ik nu zeggen?" Maar in dat opzicht waren Tarja en haar vriendin duidelijk niet erg Fins, want we hadden veel, heel veel, gespreksstof.
Zoals jullie vast wel merken is het niet zo moeilijk om vrienden te maken hier. En toch hoorde ik vanochtend iets dat misschien wat minder positief was. De lerares Zweeds had ons iets te melden: haar collega had in de cafetaria een gesprek tussen een stel uitwisselingsstudenten opgevangen dat niet zo lovend was over een medestudent. Ze wist niet of een van ons er iets mee te maken had - ik in ieder geval niet! -, maar ze concludeerde: "Je hoeft niet iedereen aardig te vinden, maar als je niks positiefs te zeggen hebt, zeg dan gewoon niets." Tja, en toch... Toch vind je als de situatie zich voordoet altijd wel redenen om wél te roddelen. Je weet wel: "Maar hij vraagt er gewoon om." Kennelijk is dat zelfs zo onder uitwisselingsstudenten die hier in principe zijn omdat ze openstaan voor nieuwe dingen. Maar goed, ik hoop dat ik me persoonlijk niet meer zo snel schuldig zal maken aan dat soort zaken nu ik zo veel verrijkende ervaringen heb opgedaan.
dinsdag 2 oktober 2012
Lapland Odyssey
Ik geloof dat ik sinds ik in Finland ben nog geen een keer bijna een week niks heb geschreven, maar er valt gewoon niet zo veel te melden momenteel... In het begin was alles nieuw en was school nog niet begonnen en dus werd er heel veel georganiseerd. Bovendien moest ik allerlei dingen regelen en dat ging niet altijd helemaal zoals ik wilde. Maar nu gaat alles zo zijn gangetje: ik ga naar de les of ik studeer thuis, ik ga naar de stad om te eten, vervolgens lees ik bijvoorbeeld het boek waar ik een verslag over moet schrijven verder en 's avonds ga ik soms nog het een en ander doen. Vanavond zie ik mijn Finse vriendin voor het Friendship Programme voor het eerst. Dus er zijn genoeg leuke dingen, en bovendien... Als je vorige week nog in een impuls besloot diezelfde avond naar Zweden te gaan kun je niet zeggen dat je leven saai is. Ik denk alleen niet dat "gewone" dagen waarop ik studeer spannend zijn om te vertellen.
Maar goed... Gisteren zouden we afgesproken hebben met onze tutorgroep. De bedoeling is dat we samen leuke dingen doen, omdat mijn tutor daarvoor extra punten krijgt. Het probleem is alleen dat iedereen het zo druk heeft dat bijna niemand kan, en zelfs een film kijken en achteraf bespreken wat we verder gaan doen lijkt een te grote opgave. Vorige week al zouden we dat gedaan hebben, maar toen besloten Sarah en ik dus naar Stockholm te gaan, en ook Estelle kon niet, dus werd het naar gisteravond verschoven. Alleen... Hoewel niemand daar werkelijk bezwaar tegen had geuit was zelfs mijn tutor zelf nog verbaasd dat er iemand op was komen dagen. Juist... Ik was de enige, en ik had eigenlijk noch bijzonder veel zin in de film noch om überhaupt te kletsen met Santeri. Hij is nu niet onaardig, maar gewoon zo... Tja, ik weet niet... Hij is gewoon niet zo sociaal en als je bij hem bent is het driekwart van de tijd stil. Op een vervelende manier. Dus nou ja, ik was eigenlijk gekomen voor Sarah en Simone.
Hoe dan ook, natuurlijk hebben we Lapland Odyssey - een Finse film -, alsnog gekeken. Het was wel... okee. Het ging over een koppel dat zo ongeveer op het punt staat uit elkaar te gaan, maar de vriendin van de hoofdpersoon stelt een nogal onredelijk ultimatum: als hij voor negen uur de volgende ochtend een DVD-speler (ze hebben er geen, en daar ging hun ruzie dus over) weet te regelen krijgt hij nog een kans. Het is echter vrijdagavond en om de een of andere duistere reden kan hij niet even ergens een DVD-speler gaan lenen. Hoe dan ook, de enige manier om er een op de kop te tikken is naar Rovaniemi in Lapland te gaan. Dit gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot, want de hoofdpersoon en de twee vrienden die mee zijn gegaan raken het geld dat ze verdiend hadden om de aankoop te doen kwijt, ze worden verdacht van moord, komen vast te zitten in een sneeuwstorm... Maar uiteraard komen ze uiteindelijk toch aan in Rovaniemi en kunnen die DVD-speler kopen. Vriendin neemt hem terug en blijkt zwanger te zijn. Eind goed, al goed. Het was wel grappig af en toe, maar om nu te zeggen dat het absoluut een aanrader is... Eh... Nee.
Maar goed... Gisteren zouden we afgesproken hebben met onze tutorgroep. De bedoeling is dat we samen leuke dingen doen, omdat mijn tutor daarvoor extra punten krijgt. Het probleem is alleen dat iedereen het zo druk heeft dat bijna niemand kan, en zelfs een film kijken en achteraf bespreken wat we verder gaan doen lijkt een te grote opgave. Vorige week al zouden we dat gedaan hebben, maar toen besloten Sarah en ik dus naar Stockholm te gaan, en ook Estelle kon niet, dus werd het naar gisteravond verschoven. Alleen... Hoewel niemand daar werkelijk bezwaar tegen had geuit was zelfs mijn tutor zelf nog verbaasd dat er iemand op was komen dagen. Juist... Ik was de enige, en ik had eigenlijk noch bijzonder veel zin in de film noch om überhaupt te kletsen met Santeri. Hij is nu niet onaardig, maar gewoon zo... Tja, ik weet niet... Hij is gewoon niet zo sociaal en als je bij hem bent is het driekwart van de tijd stil. Op een vervelende manier. Dus nou ja, ik was eigenlijk gekomen voor Sarah en Simone.
Hoe dan ook, natuurlijk hebben we Lapland Odyssey - een Finse film -, alsnog gekeken. Het was wel... okee. Het ging over een koppel dat zo ongeveer op het punt staat uit elkaar te gaan, maar de vriendin van de hoofdpersoon stelt een nogal onredelijk ultimatum: als hij voor negen uur de volgende ochtend een DVD-speler (ze hebben er geen, en daar ging hun ruzie dus over) weet te regelen krijgt hij nog een kans. Het is echter vrijdagavond en om de een of andere duistere reden kan hij niet even ergens een DVD-speler gaan lenen. Hoe dan ook, de enige manier om er een op de kop te tikken is naar Rovaniemi in Lapland te gaan. Dit gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot, want de hoofdpersoon en de twee vrienden die mee zijn gegaan raken het geld dat ze verdiend hadden om de aankoop te doen kwijt, ze worden verdacht van moord, komen vast te zitten in een sneeuwstorm... Maar uiteraard komen ze uiteindelijk toch aan in Rovaniemi en kunnen die DVD-speler kopen. Vriendin neemt hem terug en blijkt zwanger te zijn. Eind goed, al goed. Het was wel grappig af en toe, maar om nu te zeggen dat het absoluut een aanrader is... Eh... Nee.
Abonneren op:
Posts (Atom)