Sauna

Eigenlijk is alleen wonen nog niet zo heel erg als je er eenmaal aan gewend bent. Je kunt bijvoorbeeld de hele nacht muziek draaien of je schoenen aanhouden in huis. In koude landen, zoals Finland of Rusland, wordt dat als bijzonder onbeleefd ervaren omdat je als het sneeuwt de hele vloer vies maakt, en daarom is het de gewoonte om zelfs 's zomers je schoenen meteen uit te doen. Nu heeft Tania nog net geen smetvrees, dus jullie kunnen je voorstellen wat ze van Wan dacht... Maar goed, uiteindelijk vind ik het ook absoluut niet erg dat het maar voor een weekje is.

Ondertussen is het hier weer gaan sneeuwen. Er ligt geen heel dik pak, maar er staat wel een straffe, ijzige wind en dat maakt het gevoelsmatig toch wel erg koud. Afgezien van die vroege sneeuw in oktober waren de temperaturen hier voor Finse begrippen vrij subtropisch, en nu halen de Finnen die ik ken hun schouders op en zeggen: "Ach, de winter moest toch een keer moeten beginnen, hè." Maar voor de uitwisselingsstudenten is het uiteraard alleen maar leuk, want het was helemaal niet zeker dat we überhaupt sneeuw zouden zien. Ik heb gisteren mijn op een na laatste essay af te schrijven. Nu is er nog maar een te doen, en ik moet nog twee keer in de week naar Zweeds en leren voor het examen, maar afgezien daarvan heb ik denk ik toch vrij veel vrije tijd, en ik moet dus hoognodig bedenken wat ik absoluut nog wil doen. In ieder geval is er vrijdag het adventconcert, de dag daarna komt Jinghan, misschien ga ik zondag schaatsen, op 6 december is het onafhankelijkheidsdag, op 7 december ga ik met ESN naar het kunstmuseum (niet vanwege werkelijke interesse, maar een meisje dat ik ken - en die kunstgeschiedenis studeert - doet de rondleiding), op 13 december is het Luciafeest en op 19 december ga ik eindelijk een school bezoeken. Ik kreeg vandaag een mail van de lerares met heel veel excuses dat het zo lang had geduurd voor ze contact op had genomen, maar of ik dan nog in Finland ben. Niemand heeft zo veel geluk als ik, geloof ik. Ik vlieg op 20 december namelijk weer naar huis...

Verder heb ik nog geen idee. Misschien nog wat musea bezoeken in Turku? Of het archipel? Of misschien toch Tampere nog? Een ding heb ik in ieder geval al waar gemaakt: ik ben eindelijk naar de sauna geweest. Jullie moeten weten dat Finnen zweren bij sauna's. Het land telt er een stuk of twee miljoen (tegen vijf miljoen inwoners is dat veel) en "sauna" is het enige woord uit de Finse taal dat overgenomen is in bijna alle andere talen. Genoeg reden om te zeggen dat - als je bijna vier maanden in Finland doorbrengt - je er toch een keer een bezoek aan moet hebben gebracht. Hier in Haliskyla, het studentencomplex waar ik woon, zijn er twee. Een waar je voor moet betalen en een die gratis is op woensdag en zondag. De reden dat ik er nog nooit geweest was was enerzijds luiheid (ik had geen zin om uit te zoeken waar het was) en anderzijds durfde ik het niet zo goed. Niet dat ik preuts ben of iets dergelijks, helemaal niet. Maar ik ben een beetje claustrofobisch en in een kleine ruimte zitten waar het tussen de 80 en 120 graden wordt is dus niet mijn idee van relaxen. Ik vond het op zich wel okee. Niet iets dat ik thuis ga missen, maar toch wel aangenaam.

Cultuurshock

Blèèèèègh! Naast die trip naar Polen had Tania ook nog een of ander evenement in Helsinki en dus ben ik tot vrijdag weer alleen thuis. De afgelopen week vond ik het echt tien keer niks. Niet dat ik me alleen hoefde te voelen, want ik was natuurlijk uitgenodigd voor Razvans feestje. En hij vroeg eveneens of ik met hem en Teo naar Lapland wilde, maar als ik dat had gedaan had ik helaas nog maar 36 euro overgehouden om het uit te houden tot mijn beurs weer op mijn rekening gestort wordt en dat is op 9 december op zijn vroegst. Sowieso ben ik niet veel thuis geweest, maar als je dan 's avonds toch thuis komt en alles is donker en stil baal je drie keer zo hard als voordat je vertrok. Daarbij maakte het donkere weer mijn humeur er niet veel beter op, want het is nu pas om negen uur 's ochtends goed en wel licht, en om drie uur begint het alweer te schemeren. En in de tussentijd is het vaak ook nog donker weer. Begrijp me niet verkeerd, eigenlijk vind ik korte dagen wel gezellig en als het eenmaal avond is is het ook geen ramp, maar als je net je lunch op hebt en het begint al donker te worden denk ik wel van, moet dat nu? Maar goed, laten we hopen dat het toch went om alleen te zijn. Tot nu toe gaat het wel redelijk...

Vanavond was de laatste Chill Evening, maar het was wel gezellig. Eigenlijk is de bedoeling dat je gewoon komt om nieuwe mensen te ontmoeten, maar ik kende bijna iedereen al. Jakub uit Polen was er (ik ken hem omdat ik Zweeds heb met hem), Razvan, Teo en Vicky, de mensen van de Student Union, die irritante Iranees en nog een jongen uit Pakistan die ik verder niet kende. Het is zo leuk, want we komen niet alleen uit verschillende landen, maar we doen ook totaal verschillende studies. De helft doet informatica, ik studeer geschiedenis, Vicky literatuur en Jakub scheikunde. Zonder die Chill Evenings zouden we elkaar niet eens kennen en nu ben ik daardoor dus Razvan tegengekomen en zijn we naar Tallinn geweest. Ik vind het dus ook jammer dat dit de laatste keer was. Maar goed, we hebben het over van alles gehad. Waar je in Turku kunt skiën en schaatsen bijvoorbeeld. Vanaf volgende week is er een schaatsbaan. Er zijn in Turku natuurlijk ook wel minstens vier indoorschaatsbanen, maar ik wacht toch voor meer informatie even op de volgende nieuwsmail. En dan was er dus nog de kerstmarkt, het feit dat het woensdag gaat sneeuwen, Lapland, noorderlicht... Schijnbaar is er een app voor je telefoon waarmee je het kunt simuleren, maar gelukkig heb ik het toch al in het echt gezien, want een app lijkt me toch niet helemaal hetzelfde.

En dat was er ook nog het vrij terughoudende karakter van de Fin in het algemeen. Voor de jongen uit Iran was dit kennelijk een groot probleem, en ik begreep wel waarom. Mijn God, als hij eenmaal begint te praten houdt hij niet meer op, maar daar heb ik het twee weken al over gehad. Kennelijk is het in het Midden Oosten normaal dat mensen heel erg veel kletsen, en te oordelen naar de Pakistaanse jongen uit Zweeds klopt dat wel. Hij is net zo erg (en het vervelende is ook dat hij er voor Europese maatstaven echt aparte ideeën op na houdt - zo denkt hij dat het abnormaal is om kinderen te hebben voor je getrouwd bent en vindt hij eveneens dat een vrouw thuis zou moeten blijven om het huishouden te doen), en eerlijk gezegd vind ik beide jongens ronduit vervelend. Niet om waar ze vandaan komen of zoiets - een ander meisje uit Pakistan is juist heel aardig -, maar wel omdat... Tja, soms heb ik tijdens een conversatie met een van hen gewoon zin om te schreeuwen van: "Shut the hell up! I don't give a damn!" Maar ja, daar ben ik dan toch te beleefd voor, denk ik. Maar goed, Finnen zijn dus te rustig, volgens die Iranees. Tja. Ik vind ook dat bijvoorbeeld Fransen veel luidruchtiger zijn dan Finnen en ik heb al heel erg vaak de vraag gekregen waarom ik in vredesnaam voor Finland gekozen heb. Om heel eerlijk te zijn was dat niet echt een bewuste keuze (maar ik heb er absoluut geen spijt van, ondanks de duisternis!), maar het laat wel zien dat ze zichzelf gewoon niet als bijzonder interessant zien. Natuurlijk is het leuk als men gewoon een gesprekje aan gaat met mensen in de bus, maar tegelijkertijd heb ik het nooit als vervelend of onbeleefd ervaren dat mensen doorgaans niet zo zijn hier. Als een gesprek elders stilvalt denk je altijd meteen van, oh mijn God, wat zal ik nu eens gaan zeggen? Maar hier wordt dat als normaal - of in ieder geval als overkomelijk - ervaren. Ik denk dat een citaat uit een boek dat ik ooit las mijn mening goed opsomt (ook al gaat het eigenlijk over relaties): "I can't think of anything lonelier than spending the rest of my life with someone I can't talk to, or worse, someone I can't be silent with."

Drinking games

Mijn huisgenote is naar Gdansk en Warschau, en dat is natuurlijk leuk voor haar, maar niet voor mij. Het zal wel kinderachtig van me zijn, maar ik ben het niet echt gewend om helemaal alleen te wonen, en het werkt me lichtelijk op de zenuwen. Ik dacht altijd dat ik goed alleen kan zijn, en dat kan ik op zich ook wel, maar pff... Het is zo stil nu thuis. Normaal klets ik ook niet de hele avond met Tania, hoor, maar het is toch... gezelliger als je haar via Skype hoort ginnegappen met haar zesjarige dochter of als je af en toe eens hallo zegt als je elkaar tegenkomt in de keuken. Nu is het echt blègh... Als ik thuis ben voel ik me gewoon rot, en het gevolg is dan ook dat ik de afgelopen dagen ongeveer overal behalve thuis heb doorgebracht, maar ja... Af en toe moet je toch eten en slapen en als je dan thuiskomt is het nog erger dan voor je ging.

Maar goed, ik denk dat ze morgen thuiskomt en hopelijk wordt het dan weer gezellig (en kan ik lang genoeg thuis zijn om aan mijn essay te werken). Vanavond ben ik bij Razvan geweest. Vicky en Teo waren er ook, evenals iemand uit Zwitserland, een Fin die normaal gesproken in Duitsland woont en Razvans huisgenoot uit Tsjechië. De bedoeling was dat we wat zouden drinken en kletsen in de keuken, maar op een gegeven moment kwam Teo op het idee om weer te gaan kaarten. Geen van ons had een kaartspel, dus moest ze eerst naar haar Duitse huisgenote om een spel te gaan lenen. Het spel dat we speelden gaat normaal gesproken als volgt:  je verdeelt de kaarten en als de bovenste kaart op de stapel bijvoorbeeld een vijf is mag je een vier of een zes opgooien. Als je een fout maakt moet je alle kaarten pakken en degene die als eerste zijn kaarten kwijt is wint. Je moet gewoon goede reflexen hebben. Het probleem met dit kaartspel was dat de tweeën, de drieën, de vieren, de vijven en de zessen om de een of andere duistere reden ontbraken en dat de Duitse kaarten andere namen hebben dan in het Engels (het feit dat er bij de koningin bijvoorbeeld geen Q maar een D stond was voor sommigen verwarrend). Om die reden mocht je na een aas ook een zeven opgooien, want anders liepen we steeds vast. Na een tijdje begon het echter saai te worden, dus verzon die Tsjech een nieuwe regel: de winnaar mag een nieuwe regel bedenken. Op die manier wordt het steeds moeilijker, spannender en vooral lachwekkender. Het uiteindelijke resultaat was als volgt:

- Je moest geen kaarten meer opgooien die een lager of hoger waren, maar drie. Dat betekent bijvoorbeeld dat je bij een acht een koning of een boer op moest gooien.
- Bij de boer moest je zeggen: "This is not a farmer." Dit kwam voort uit een discussie die die Duitser en Vicky hadden gehad over het feit dat de boer al dan geen boer is, omdat hij anders heet in het Engels.
- Bij de koningin moest je zeggen: "She is a babe." Dit was namelijk de mening van een van de jongens...
- Bij iedere kaart moest je een ander cijfer zeggen dan het cijfer op de kaart. Dit werkt uiteraard vreselijk afleidend.
- Bij een acht moesten degenen die naast je zaten met hun voet op de grond stampen. Eerst was het alleen degene die links van je zat, maar Vicky voegde er later aan toe dat degene die rechts van je zat dat ook moest. Dit zorgde nog voor wat ophef, want een van de regels was dat regels niet geannuleerd konden worden, maar uiteindelijk was dit slechts gewoon een toevoeging op de eerdere regel, en dus toegestaan.
- Bij de tien moesten degenen naast je op de tafel slaan.
- Bij de harten aas stond, in het Duits, "ass" geschreven, hetgeen vooral bij de Engelse Vicky tot veel hilariteit leidde. Een van de regels werd uiteindelijk dat je deze kaart altijd op mocht gooien, en dat de volgende daarna op mocht gooien wat hij of zij wilde.
- Je mocht bijvoorbeeld meerdere boeren of achten of wat dan ook tegelijk spelen.
- Als je kaarten op waren moest je nog wel uitkijken voor achten en tienen, want als je vergat op de grond te stampen of op tafel te slaan moest je alsnog alle kaarten pakken. Je had de overwinning dus nooit definitief in de zak.

Jullie horen het, it's perfectly complicated.

Zweeds praten

Voor het eerst sinds ik hier ben heb ik de gelegenheid gehad buiten de vier muren van een klaslokaal Zweeds te praten! Ja, echt... Maar 5% van de bevolking spreekt Zweeds als moedertaal, en in Stockholm sprak sowieso iedereen perfect Engels, dus veel praktijkervaring doe ik gewoon niet op. Ik ben vandaag de hele dag thuis gebleven om aan mijn essay te werken, want dat was de hoogste tijd, maar ik moest wel even boodschappen doen. Bij de supermarkt stond een kraam met mensen die gratis soep uitdeelden. Waarom weet ik eigenlijk niet, maar ik werd aangesproken door een van die mensen, in het Fins. Het gesprek ging ongeveer zo:

Ik: "I'm sorry, but I don't speak Finnish."
Hij: "Talar du svenska? [Spreek je Zweeds?] Me... English... No."
Ik: "Oh, eh... Jag talar lite svenska." [Ik spreek een klein beetje Zweeds]
Vervolgens zei hij iets dat ik niet zou kunnen herhalen, maar ik begreep het op dat moment zelf wel: de soep was gratis. Daarna zei hij nog iets, maar dat verstond ik niet.
Ik: "Jag förstår inte." [Ik begrijp het niet]
Hij herhaalde het, maar ik begreep het nog steeds niet, en hij gaf me de soep. Ik sloot het gesprek af met "kiitos" [bedankt in het Fins] en een excuserend glimlachje.

Ach, eh... Tja. Een heel intelligent gesprek, denken jullie niet? Het doet me denken aan toen ik net in Frankrijk was en ik de hele dag door dit soort dingen had.

Trouwens, ik moet nog iets vertellen! Door het reisje naar Tallinn was ik het helemaal vergeten, maar ik heb aurora borealis - ook wel bekend als noorderlicht - gezien! Vrijdagavond was ik even naar de supermarkt gelopen en toen zag ik het. Eerst twijfelde ik en dacht ik dat het aan mij lag, maar eenmaal thuis zag ik op Facebook dat Simone vertelde dat zij het ook gezien had. Het was maar heel vaagjes, maar toch! Ik denk dat ik nu heel veel al heb gezien, en dat ik al heel dik tevreden ben. Mijn vliegticket heb ik afgelopen week geboekt. Over precies een maand - op 20 december dus - vlieg ik van Tampere naar Kopenhagen en vervolgens naar Parijs. Ik moet nog twee essays schrijven en mijn examen van Zweeds halen, maar gelukkig staan er ook nog genoeg leuke dingen op het programma. Op 30 november is er een adventconcert en op 13 december wordt het Luciafeest gevierd, zoals ik al vertelde. Ik ben er echt heel benieuwd naar, en ga er zeker heen.

Tallinn

Ik ben nog steeds nogal moe, dus vergeef me mijn niet al te beste verslag alsjeblieft. De nacht van vrijdag op zaterdag heb ik namelijk praktisch overgeslagen, want ik moest om vier uur 's ochtends de bus nemen. Ik heb weliswaar even op bed gelegen van te voren en ik heb een poging gedaan om tijdens de reis wat slaap te krijgen, maar ik ben er niet zeker van of dat eigenlijk gelukt is. Hoe dan ook, dat gaat wel over. Ik ben in Estland geweest, het was geweldig en dat is het belangrijkste!

Zal ik bij het begin beginnen? Zoals ik heb verteld wilde ik graag naar Tallinn, maar ik had niemand om mee te gaan, tot Razvan me vertelde dat hij juist een trip plande met Teo en Vicky, en hij zocht een vierde persoon om mee te gaan. Eenmaal in Helsinki hadden we wat tijd over, maar we moesten zoeken naar de haven, dus dat was niet erg. We werden uiteindelijk geholpen door een Fin, die in plaats van "you're welcome" "cheers" zei, iets dat we daarna te pas en te onpas herhaald hebben. Het klinkt vast absoluut niet grappig nu ik het vertel, maar dat was het op het moment zelf wel. De boot was... Tja. Het was maar voor drie uurtjes, maar als je je bedenkt dat we slechts de helft betaalden toen we naar Stockholm gingen en we toen een hut hadden waar je een hele nacht kon slapen... Het was er ontzettend druk, iedereen was er schijnbaar dronken en de enige plek waar we konden zitten was op de grond naast een deur die steeds open en dicht ging omdat mensen op het dek wilden roken. Daar kwam nog bij dat er steeds mensen een gesprek met me aan probeerden te knopen: eerst zwaaide er iemand naar me, vervolgens kwam iemand zeggen dat ik uit moest kijken voor mijn vingers (ik zat op de grond en steunde op mijn handen, en hij was bang dat er iemand op zou gaan staan, of zoiets) en tot slot kwam een andere man naast me zitten en zei iets tegen me in het Fins. Een tweede Fin zei vervolgens tegen hem dat hij het in het Engels moest proberen (Razvan begreep dit omdat hij Fins leert), omdat ik het niet snapte. Godzijdank was dat kennelijk te veel gevraagd op de vroege ochtend en dus liet hij me verder met rust. De anderen vroegen zich af waarom ik zo veel rare snuiters aantrok. Eh... Ja, dat weet ik ook niet. Dat is al sinds jaar en dag zo. Soort zoekt soort, zullen we maar zeggen? Diezelfde nacht, toen ik van huis naar het busstation liep (er was geen openbaar vervoer zo vroeg en ik was al laat, omdat mijn laptop net voor vertrek besloot elf updates uit te moeten voeren) werd ik ook al aangesproken door iemand die steeds herhaalde: ''Be careful''. Waarom weet ik nog steeds niet... Hij sloot het gesprek in ieder geval af met: ''You're a very beautiful woman''. Eh... Goed, hij kan maar beter iemand van zijn eigen leeftijd zoeken, maar toch... Ik denk dat ik er liever om lach...

Afijn... Rond de middag waren we in Tallinn. Het was voor het eerst dat ik ergens was dat vroeger achter het IJzeren Gordijn lag, en dus was ik best benieuwd. Ik ben natuurlijk alleen in de oude stad geweest, dus ik denk niet dat ik een goed oordeel kan vellen, maar je ziet het er niet echt aan af. Goed, de prijzen zijn aanzienlijk lager dan in Finland, water is niet drinkbaar (volgens de site die Razvan er op na sloeg stond dat je er diarree van kunt krijgen en hoewel ik veronderstel dat dat toch ietwat overdreven is zullen jullie ongetwijfeld begrijpen dat ik de proef maar niet op de som heb genomen) en sommige flatgebouwen zagen er behoorlijk oud en vervallen uit, maar dat doen de flats in Quartier de l'Europe, net achter mijn universiteit thuis in Saint-Brieuc, ook. Tallinn zelf is gewoon een prachtige stad. Vroeger heette het Reval en het verleden als Hanzestad is nog steeds overal zichtbaar. Gezien zowel mijn mobiel als mijn fotografische kunsten vrij flut zijn, denk ik niet dat de foto's die ik zo zal laten zien ook maar half laten zien hoe prachtig het is, maar echt... Wauw! Mocht je ooit eens in die regio komen, ga er naartoe. Het is zeker een van de mooiste steden die ik ooit heb bezocht, denk ik. We hebben in eerste instantie gewoon wat rondgelopen en souvenirwinkeltjes bezocht. Ook hebben we zo'n vier of vijf keer mensen uit moeten leggen dat we toch écht niet in hun restaurant kwamen eten. Kennelijk is het normaal om mensen op straat aan te spreken om hen te vragen in je business te komen lunchen.

Rond een uur of vier zijn we naar het hostel gegaan. Dat leverde nog wat problemen op, want ze hadden geen reservering van ons. Razvan had alles geregeld, maar het plan was eerst om bedden op een slaapzaal te nemen. Later echter veranderde hij van gedachten, omdat een kamer voor vier personen maar een paar euro duurder was, en dus had hij de reservering veranderd. Echter, de meneer achter de balie wist ons te melden dat alles geannuleerd was, waarna hij ons naar de keuken dirigeerde en ons gratis koffie aanbood. Ondertussen zou hij de zaak uitzoeken. Gelukkig bleek het allemaal een storm in een glas water te zijn en konden we uiteindelijk toch naar onze kamer, die buitengewoon ruim was als je bedacht hoe weinig we ervoor betaald hadden. We legden onze spullen daar neer en zijn vervolgens terug de stad in geweest. Eerst hebben we een soort van observatietoren beklommen. We waren namelijk al tijden op zoek naar een supermarkt en er een vinden was een onmogelijke taak, en toen kwam Vicky op het enigszins originele idee om te kijken of we vanaf zo'n hoogte iets konden ontdekken. Geloof het of niet, maar het werkte nog ook. Verder was het uitzicht adembenemend. Je kon alle kerkjes die we eerder bezocht hadden zien, de gekleurde gebouwen, de smalle straatjes, de orthodoxe kathedraal... Oh, en je kon het huis aan de overkant van de straat inkijken, waar twee kinderen duidelijk slaande ruzie met elkaar hadden. Gelukkig woon ik daar niet en kijken toeristen niet constant mijn slaapkamer in... Uiteindelijk zijn we naar de supermarkt gegaan, hebben we nog ergens anders van het uitzicht genoten en zijn tenslotte terug gegaan naar het hostel. De rest van de avond hebben we Uno en andere kaartspelletjes gespeeld, evenals een spelletje dat ik in Frankrijk ook geregeld speel. Iedereen heeft een vel papier en je hebt verschillende categorieën (namen, plaatsen, bands, films - vul zelf maar in wat je leuk vindt!). Iemand zegt een letter en dan moet je zo snel mogelijk dingen vinden die beginnen met die letter. Degene die als eerste klaar is roept "stop!" en de rest mag dan niet meer schrijven. Daarna verdeel je de punten. Eigenlijk toch wel grappig... Thuis met Annabel en Gerard spelen we dezelfde dingen als die Teo en Razvan thuis in Roemenië doen.

Al met al waren we blij met de veranderde reservering. Er waren namelijk een paar Britten die een luidruchtig feest hadden waarbij erg veel werd gedronken. Niet dat het me na de nacht daarvoor kon schelen, maar het was toch wel fijn om die kamer te hebben. Sowieso is Ests bier denk ik erg eh.. sterk. Razvan wilde het met alle geweld uitproberen, maar vergat vervolgens de wekker te zetten, terwijl hij wel gezegd had dat hij dat zou doen. Logischerwijs had hij de volgende ochtend ruzie met Teo. Toch hadden we nog tijd om 's ochtends snel wat musea te bezoeken: het Museum of Estonian History, het Museum of Medieval Torture en het Museum of Occupations (over de Duitse bezetting en het Sovjettijdperk - grofweg behandelde het de periode van 1939 tot 1991). Vooral het eerste en het laatste museum vond ik erg interessant. Dat Medieval Torture was op zich ook wel leuk als je een sterke maag hebt, maar ergens twijfelde ik een beetje aan de correctheid van de uitleg. Het Engels stond in ieder geval vol fouten en de Estse, Finse, Russische en Italiaanse teksten waren aanzienlijk langer en gingen overduidelijk over dingen die niet in het Engels werden gezegd. Maar het was op zich ook een ervaring. Het bevond zich in een afgelegen zijstraatje (we kwamen uiteraard op het idee omdat iemand op straat reclame stond te maken), en eerst moest je een trap op, als in een flatgebouw. Het kwam al met al erg geïmproviseerd over en dat vond ik eigenlijk stukken grappiger dan de martelwerktuigen.

En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het was echt ontzettend leuk, gezellig en interessant. Lees snel verder voor de foto's!

Pullabaking, drugsdealen en een museumbezoek

Gisteren was Ellie - een meisje uit mijn tutorgroep - jarig. Eigenlijk zou ik er even heen zijn gegaan, maar ik had al iets anders te doen: traditionele pulla's maken met ESN. Ik had er nog nooit van gehoord, tot bleek dat het hetzelfde was als wat men in het Zweeds een "kanelbulle" noemt. Als je benieuwd bent, ga dan naar Ikea en bestel er een met koffie. Dat kost vijftig cent met een Family-kaart en een euro zonder. Zelf ben ik er vrij verslaafd aan geraakt, dus ik raad het zeker aan. Al met al was het ontzettend gezellig: Jana en Isabella - twee Duitse meisjes uit Zweeds - waren er ook, evenals Sylvain en Hana - die ik kende van het sushifeestje - en nog een stuk of wat mensen. In totaal waren we met zijn tienen, plus de Finse Maria, die alles georganiseerd had. Vijf meisjes gingen naar de keuken en Jana, Sylvain, een Duitse jongen en Vietnamees meisje bleven in de woonkamer om daar aan tafel beslag te maken. Het was best grappig, want die Duitser en die Vietnamese hadden elkaar twee weken eerder al ontmoet en het was zo overduidelijk dat ze elkaar leuk vonden. Hij leert voor architect en op een gegeven moment ging het - ik weet niet waarom, want ik had het gesprek niet vanaf het begin gevolgd - over stereotypes. Toen zei dat meisje plotseling, in gebroken Engels: "You know what my stereotype is? They are very handsome!" Waarna hij een blos op zijn wangen kreeg en iets onverstaanbaars murmelde. Ze waren gewoon schattig samen. Nadat we uiteindelijk een hele tijd hadden zitten kletsen en van de pulla's en de zogeheten "Christmas stars" hadden gegeten (en melk aangeboden kregen om de pulla's in te dompelen - Finnen drinken overal melk bij) gingen we weer naar huis en hoorde ik dat ze met elkaar aan het afspreken waren. Nu moeten jullie weten dat ik diep van binnen een hopeloze romantica ben en eindeloos veel series (veelal Britse kostuumdrama's) volg. Als ze geen echte mensen waren, maar personages uit een serie zat ik nu waarschijnlijk hard te juichen achter mijn laptop. Ik zou ze zooo hard shippen.

Vandaag moest eerst de introductie van mijn essay af, maar uiteraard was ik te druk met Facebook en muziek luisteren en toen ik uiteindelijk moest gaan was slechts de helft gedaan. Maar ach, ik moest Razvan het geld voor Tallinn nog betalen, want hij had alles geboekt. Hij is echt niet goed bij zijn hoofd... Aangezien hij iets studeert met computers had hij eigenlijk na zijn les bij de ICT af willen spreken, maar ik kom daar uiteraard nooit en wist dus niet waar het was, dus besloten we elkaar bij de kathedraal te zien. Hij kwam aanlopen en ik haalde mijn portemonnee tevoorschijn en zei: "I have the money." Hij vond dat het net was alsof we drugs aan het dealen waren of iets dergelijks. Toen we allebei moesten gaan en zei hij: "Nu moeten we eigenlijk alle twee heel discreet een andere kant oplopen, net als in een film." Eh... Tja. Volwassenheid ten top.

Tot slot ben ik nog naar het Aboa Vetus & Ars Nova geweest. Voor de derde keer, ja. Voor degenen die het zich toch niet herinneren: het is een museum. Toen het gebouwd werd in 1995 was het de bedoeling dat het alleen om moderne kunst zou gaan, maar toen werden er bij opgravingen interessante vondsten uit de Middeleeuwen gedaan, en dus kun je die er ook bekijken. Eigenlijk is dat ook het enige dat me interesseert, hoor, en de reden dat ik er drie keer ben geweest is meer toeval. De eerste keer was tijdens het museumdagje met Simone en de andere Duitsers, en nu is de entree de hele maand november gratis en dus ben ik nog maar eens alleen gegaan, niet wetende dat de lerares Zweeds zou voorstellen het museum te bezoeken. Ze liet gisteren een lijst rondgaan en iedereen die meewilde kon zich opgeven. Uiteindelijk waren we met een stuk of tien mensen: Isabella, Jakub uit Polen, nog een stuk of wat mensen uit Iran die ik verder niet kende, de lerares en haar man en kinderen. Ze heeft een zoon van vijf en een dochter van drie. Het was erg gezellig, maarre... Nu heb ik Middeleeuws Turku wel gezien voorlopig.

Over vijf weken...

... Ga ik naar huis. Ja. Dan al. Toen Razvan me vorige week confronteerde met dat akelige feit was ik echt even niet blij. Begrijp me niet verkeerd. Er is niks mis met thuis, echt niet, maar de tijd hier ging gewoon zo snel. En het was zo leuk en verrijkend, en nu komt er nooit meer een andere uitwisseling. Over slechts vijf weken is het voorbij.

Het heeft wel geholpen om te denken aan wat me thuis wacht: mijn familie, een verlate Sinterklaasavond, een kerstvakantie zonder te hoeven leren voor examens, interessantere vakken op de universiteit, hopelijk het halen van mijn rijbewijs en dan volgend jaar aan mijn master beginnen, en weer vrijwilligerswerk doen, namelijk accompagnement scolaire (dit deed ik vorig jaar ook al: het helpen met huiswerk en activiteiten organiseren voor kinderen uit bijvoorbeeld probleemwijken) en hopelijk ga ik ook bij ESN werken. En sowieso heb ik geweldige, grappige, interessante, leuke ervaringen opgedaan: mijn eerste reisje naar Stockholm dat totaal onverwachts was en mijn rare huisgenootje en het feit dat wij - mijn andere huisgenote en ik - daarom maar tot de conclusie kwamen dat je moeilijk met dat creatuur kunt leven zonder bevriend met elkaar te raken. Ik ken nu overigens ook een heel scala aan Russische gezegdes, bijgeloven en wijsheden. En er is zo veel meer: de niet erg geslaagde nachtelijke fietstocht door de sneeuw, de Amazing City Race waarbij ik de gekste opdrachten heb uitgevoerd, het diepgelovige meisje uit Estland dat ik ontmoette in de bus en die me zomaar aanbood me een rondleiding te geven door de orthodoxe kerk, de engerd die me bedreigde met een mes en de zeer koelbloedige Fin die ons redde, het tweede reisje naar Stockholm en de melige avond met Julie en Alex (en de ietwat opschepperige, maar toch wel charmante Breton uit Morlaix), het bezoek aan Helsinki, Ruissalo en Naantali... En er komt nog het een en ander: het weekendje naar Tallinn, Erasmus in Schools, het kerstconcert, het Luciafeest, de kerstmarkt, misschien nog wat bezoekjes aan musea hier in Turku, en ongetwijfeld nog wat feestjes...

De laatste week heb ik echter niet zo heel veel bijzonders gedaan. Gisteren ben ik wel weer naar het Kirjakahvila geweest en heb ik de anderen die naar Tallinn gaan ontmoet: Maria-Teodora - afgekort Teo - uit Roemenië en Vicky uit Engeland. Er was ook een jongen die oorspronkelijk uit Iran kwam, maar in de Verenigde Staten had gewoond, maar hij was zo - sorry voor de generalisering - vreselijk... Amerikaans. Hij praatte heel knauwend en hij had constant het hoogste woord. Dat Turku zo klein, en pittoresk, is en dat iedereen elkaar kent en dat je dat in New York niet hebt. Ik kan niet echt uitleggen waarom, maar het kwam ietwat denigrerend over op de aanwezige Finnen, ook al was het ongetwijfeld niet zo bedoeld. Toen we naar buiten moesten omdat er een discussie over de situatie in de westelijke Sahara plaats zou vinden had hij Vicky gestrikt voor een gesprek. Wij - Razvan, Teo en ik - liepen net voor hen en moesten moeite doen ons lachen in te houden. "I think he talks a lot," fluisterde ik uiteindelijk. Razvan antwoordde discreet, maar net zo geamuseerd: "I think we can all agree on that."

Als ik het zo allemaal opschrijf denk ik echt zonder twijfel dat op Erasmus-uitwisseling gaan een van de allerbeste dingen is die me ooit is overkomen. Ik heb zo veel geleerd en denk serieus - en dat overdrijf ik niet - dat ik gegroeid ben, volwassener ben geworden. Ik heb ook besloten dat ik mijn manier van leven hier thuis voort wil zetten. Als ik examen mag doen voor mijn rijbewijs denk ik gewoon, oh, ik ga dat rijbewijs even halen. Natuurlijk kan ik een auto achteruit inparkeren en natuurlijk overleef ik een ongetwijfeld ongemakkelijk semester met een bepaald persoon ook nog wel. Ik heb mezelf immers ook leren koken, ik heb door de sneeuw gefietst op een fiets zonder remmen zonder mijn nek te breken, ik heb Scrabble gespeeld in het Fins en mezelf opgesloten in de 800 jaar oude kathedraal... En dat heb ik ook allemaal overleefd. En al die fantastische - en toegeven: soms wat minder fantastische - dingen zouden niet eens gebeurd zijn als ik niet vaker had gedacht, waarom probeer ik het eigenlijk ook niet gewoon? Misschien moet ik dat thuis gewoon ook vaker denken, zodat de hele Erasmus-sfeer nooit helemaal verdwijnt...

Vanavond

Eigenlijk waren er twee feestjes waar ik wel heen wilde vanavond, maar eerst zou ik met mijn nieuwe Roemeense maatje, Razvan (geloof ik, ik kan zijn naam niet onthouden) iets gaan drinken bij The Three Beers, een café in de Student Village. Na even onze trip naar Tallinn te hebben besproken - ik wil naar Tallinn en hij plant juist een weekendje daarheen met vrienden, dus de oplossing leek nogal duidelijk - hebben we ons bij een paar Ieren gevoegd om Uno te spelen en heb ik een paar leuke nieuwe regels geleerd, die het spel veel spannender maken. Daarna hebben we met een Fin, een Italiaanse en een Pakistaan Scrabble gespeeld. In het Fins, ja. Ze leren allemaal Fins, en ik ken... drie woorden, of zoiets? Maar ja, dat mocht de pret niet bederven natuurlijk, en sowieso ga ik weinig uit de weg. Ik vormde dus een team met Razvan en hielp hem met de woorden die hij vond op strategische plekken te leggen. En zelf heb ik ook nog twee keer een woord gelegd: "katu" (straat) en "hissi" (lift) op 3x woordwaarde voor 24 punten. In totaal behaalden we 100 punten precies, wat ons weliswaar een vierde plaats opleverde, maar waar we toch zeer trots op waren. Zoals Razvan het stelde: "You are amazing." En toen ik met een bescheiden "I know" antwoordde: "You shined tonight." Ja, en zo kan ie wel weer, hè.

Helaas merkte hij terloops wel op dat we over zes weken alweer naar huis gaan. Zes weken! Wat ga ik in vredesnaam met mijn leven doen als ik weer in Frankrijk ben, nu ik zo veel geweldige dingen heb meegemaakt? Toen hij mijn consternatie zag heeft hij de woorden "zes weken" overigens te pas en te onpas herhaald die avond. Pff... Ik neem aan dat ik van de laatste zes weken dus nog maar moet genieten. Ik zou vanavond uit zijn gegaan. Maar ik heb besloten thuis te blijven, en dan morgen wel te gaan. Want dan komen er veel mensen die ik ken, en anders zou ik toch maar alleen zijn. Probleem is wel dat ik vrijdag een examen heb, maar ach... Een paar uurtjes minder slaap zal vast niet zo heel veel uitmaken, of wel?

Stockholm... Opnieuw

Eigenlijk zou ik maar een keer naar Stockholm zijn gegaan. Ik had me immers lang geleden opgegeven voor de trip van ESN, maar toen kwam Sarah met het voorstel om samen met haar te gaan, en dus was ik ongepland al eerder naar Zweden geweest. De afgelopen dagen was echter de geplande trip en ik heb het grootste deel van de tijd rondgehangen met Julie uit Spanje (of nee, uit Catalonië, zoals ze het zelf liever ziet) en Alex uit Oostenrijk. In Stockholm hebben gewoon wat rondgescharreld in de oude stad en souvenirs gekocht, want we waren pas rond een uur of vijf gaan slapen. Het feesten was namelijk erg gezellig en we hebben enorm gelachen en veel lol gehad: om Alex' "vriendin", om het feit dat het schip nogal heen en weer ging en Julie zich zo duizelig voelde dat het leek alsof ze stomdronken was (ze loste het probleem trouwens ook op door whiskey te drinken, want "dan is het normaal dat je je zo voelt"), om de Hongaar die een drankje voor me had gekocht en daarna verwachtte dat ik de rest van de avond met hem optrok en dacht dat het zou helpen Julie voor "saai" uit te maken, en om... nog een hoop dingen die ik denk ik maar beter voor mezelf kan houden.

Maar ik heb ook wat gemist. Ten eerste is het kennelijk zo dat de zaterdag na Allerheiligen altijd een dag is waarop alles dicht zit, dus ik had eergisteren boodschappen moeten doen. Nu is het roeien met de riemen die ik heb: door brood uit Tania's kast te "jatten" en verder een allegaartje te koken van dat wat ik in mijn kast heb gevonden. En herinneren jullie je mijn vreemde Chinese huisgenote Wan nog? Nou, ze is vertrokken. Ik kwam thuis en zag dat al haar spullen weg waren, dus toen Tania er was ben ik meteen naar haar toe gesneld om te vragen hoe het zat. Gisteren hoorde ze een hoop lawaai en toen ze gingen kijken zag ze Wan met een enorme koffer haar slaapkamer uitkomen. Tania vroeg wanneer ze terug zou komen. "Weet ik niet," was het antwoord. Kennelijk heeft Wan problemen met haar visum. Of zoiets. Weet ik veel. Ze is in ieder geval weg, en ik kan niet zeggen dat ik haar zal missen.