Auf Wiedersehen, Au revoir, Goodbye, Hej då och TACK!

Over achtenveertig uur ben ik bijna in Frankrijk. Het wordt steeds rustiger: Jana vertrok na het examen van Zweeds van afgelopen maandag, Vicky ging vandaag, Simone morgen, ik donderdag, Razvan en Teo bezoeken nog even snel Kopenhagen en gaan dan terug naar Boekarest... De examens zijn gedaan, en men maakt zich druk om kussens en dekbedden die gewassen moeten worden voordat ze weer ingeleverd worden, papieren die naar de International Office moeten, enzovoort... Vandaag heb ik mijn starting package (met al het beddengoed en keukengerei) ingeleverd. Het was wel sjouwen, want bedenk je even dat alles met de bus moest (inclusief een keer overstappen) en dat ik nog nooit zo veel sneeuw heb gezien. Langs de wegen liggen hele bergen aan de kant geschoven sneeuw, en op plekken die niet schoongemaakt zijn zak je tot je knieën weg. Het wordt ook weer koud, -10 morgen. Bij de bushalte riepen twee jongens elkaar een "Auf Wiedersehen" toe. Mijn starting package was nog bijna in orde, afgezien van een bord waar een scherf af was. Daarna heb ik mijn boek van Zweeds terug gebracht, mijn vliegticket uitgeprint, naar de International Office geweest om wat papieren in te leveren en mijn bankrekening gesloten. Daar sprak ik Simone nog. Als laatst ben ik naar het postkantoor geweest, en daar zag ik Jinghan. De nummertjes die we hadden getrokken waren 572 en 575 en 511 was aan de beurt toen ik binnenkwam, dus hebben we nog een behoorlijke tijd staan praten. Morgen doe ik mijn schoolbezoek nog, en daarom zijn al deze dingen al geregeld. Ik mag Tania's keukengerei lenen nu ik dat zelf niet meer heb, in de kast vond ik nog een dekbed (dat overigens niet erg fris ruikt, maar afijn, het is niet anders) en als kussen prop ik een trui of iets dergelijks in mijn sloop. Dat was een tip van een kennis van WizardZone. Tania mag trouwens mijn buskaart hebben, want mijn foto staat er toch niet op, en met alle sneeuw kan ze niet meer fietsen.

Gisteren ben ik naar Razvan geweest, want hij, Teo en Vicky moesten nog iets op mijn shirt schrijven. Alle drie dachten behoorlijk lang na, maar kwamen toen met toch wel erg lieve dingen:

"Good luck with your life ahead, and remember you have a friend in Romania. -Teo"

"May you have nice times with nice people! You deserve it. And watch your hands!" -Razvan [inside joke, lees het blog over Tallinn maar terug. Ik denk dat het serieuze gedeelte slaat op het feit dat ik hem eens verteld heb dat de mensen op de universiteit thuis in Frankrijk nogal snel eh... oordelen, en ik dat niet zo heel leuk vind]

"It was nice meeting you. Enjoy the rest of your life. - Vicky"

We hebben een heel fijne, gezellige avond gehad. Vicky zou vandaag dus vertrekken, en we zouden een etentje houden, maar dat etentje bestond eigenlijk uit datgene dat Razvan nog in zijn kast had liggen: glögg, een reep chocola die hij nog in Sint-Petersburg had gekocht, salmiakki van zijn huisgenoot (Hollanders onder ons: da's gewoon drop) en iets smerigs waarvan ik niet wist wat het was. Zijn flat was nog altijd even vies: de vloer was vuil, het leek me onmogelijk dat je in zijn badkamer nog schoon kon worden en ze vertelden dat ze Razvans gordijn uit de starting package - dat als tafelkleed diende - maar niet terug gingen geven en de prijs zouden verdelen. "Maar het is toch schoon?" vroeg Teo. Antwoord: "Dan heb je de andere kant nog niet gezien." Maar het was gezellig. We hebben enorm gelachen om de gore zooi die op tafel kwam, om het feit dat er wodka met dropsmaak bestaat, omdat Vicky Engels is maar nog nooit van haar leven thee heeft gedronken en om nog veel meer...

Het afscheid was wel weer rottig natuurlijk. Maar we mailen nog, Razvan en ik. En hopelijk zien we elkaar nog wel eens. En er bestaat Facebook, waarmee ik in contact kan blijven met de anderen. En dan op een zonnige dag - geen sneeuw te bekennen! -, over een paar jaar sta ik voor de klas in een of andere voorstad van Parijs (daar worden beginnende leerkrachten vaak heen gestuurd). Het is bijna vakantie en iedereen heeft er genoeg van. We nemen wat laatste data en definities door voor het brevet, en ik zeg streng dat ze harder moeten werken, dat 3A vééééél serieuzer is, en dat ik het niet voor mezelf doe, omdat ik mijn brevet al lang heb (alle clichés die ik jarenlang van mijn leraren heb gehoord). Daarna is het praktisch zomervakantie en ga ik naar Roissy Charles De Gaulle om Jinghan van het vliegveld te halen. We bezoeken alle dingen die je in Parijs gezien moet hebben en halen herinneringen boven. Van die goede oude tijd in Turku.

Farewell Party

Gisteren was het laatste door ESN georganiseerde feest, en nu heb ik enigszins gemengde gevoelens, omdat ik nu tot ik in Rennes ga wonen niet meer zo veel uit kan (omdat ik geen rijbewijs heb, te ver van de stad woon en vrienden heb die helaas niet zo'n feestbeesten zijn). Maar goed, het was gezellig... Er was ons gevraagd een wit shirt en een stift mee te nemen, zodat we op elkaars shirts konden schrijven, en zie hier het resultaat:

De bovenste naam in cyrillisch schrift is van Tania. Julie is het meisje uit Barcelona waarmee ik de tweede keer naar Stockholm was. Jinghan is Chinees en met haar ben ik onder andere naar Helsinki, de bioscoop en de sushi party geweest. Teresa is haar soort van Westerse naam. Veel Aziaten doen dat schijnbaar, een makkelijkere Westerse naam voor zichzelf verzinnen. Alba is een Albanees meisje dat normaal gesproken in Italië woont. Ze deed Zweeds met mij. Ralf is een van de Duitsers, en ik ken hem via Simone. 

De bovenste tekst is van Anya, het Russische meisje uit het hostel. Er staat "I wish you fell in love! Be happy!" Dit slaat op het feit dat ik met een jongen was toen ze me tegenkwam. Enne, nee... Ik ben niet verliefd op hem, verre van, maar dat vertel ik later allemaal wel. Johanna is Duits, en ik ben met haar naar de Halloween Party en Naantali geweest. De tekening komt van Sarah, een Duitse buurvrouw die ik voornamelijk in de sauna tegenkwam. Dit is trouwens een andere Sarah dan degene waarmee ik naar Stockholm ben geweest de eerste keer. Die Sarah kwam ik vandaag nog tegen. Ze kon niet naar het feest, want ze had het veel te druk met studeren, omdat ze tot een maand geleden niks had uitgevoerd. Gelukkig heb ik toch iets meer zelfdiscipline... "Good Luck!" komt van Isabella, een Duits (ja, iedereen is Duits) meisje uit Zweeds. De Arabische naam is van de jongen waar Anya het over had. "Enjoy the rest of your stay = Amuse-toi bien" is van een Fins meisje dat ik niet kende, maar gewoon iets op mijn shirt wilde schrijven. De Franse tekst is natuurlijk omdat ik in Frankrijk woon. Simone is het Duitse meisje uit mijn tutorgroep met wie ik vooral in het begin veel omging. Xia is Chinees en... Ik ken haar gewoon, geen idee hoe eigenlijk... Natuurlijk moeten de namen van Razvan, Teo en Vicky hier nog bij, maar die waren niet op het feest, dus ga ik maandagavond nog even naar Razvan. Hopelijk blijft het shirt enigszins schoon, want het is daar een godsgruwelijke bende... 

Ik was in eerste instantie met Jinghan, maar zij moest alweer vrij vroeg naar huis, omdat ze de bus wilde halen. Daarna moest ik even op zoek naar andere mensen die ik kende, en het was toen nog vrij rustig. En vanaf nu wordt het zeer ingewikkeld, ik waarschuw jullie maar even. Goed, eerst kwam ik Guillaume tegen. Guillaume is iemand die ik ken van toen ik naar Stockholm ging. Ik heb toen praktisch de hele nacht met hem opgetrokken, maar achteraf gezien vind ik hem toch niet zo heel aardig. Hij negeert me namelijk, en dat hij, ondanks dat hij per se mijn nummer moest hebben, geen contact wil is best, maar dit vind ik vrij flauw en laf. Sowieso lijkt het me normaal en beleefd om gedag te zeggen tegen mensen die je kent, maar hé... Dat ben ik maar. Maar afijn, hij schrok zich rot toen hij me zag en keek demonstratief snel een andere kant op. Dan niet... Toen kwam ik de jongen uit Dubai tegen (van de Halloween Party), en ik was bang dat hij me weer zou stalken, maar toch heb ik het nog maar een kans gegeven. Ondertussen kwam er nog een andere vriend van hem bij, en die zei dat hij mij wel had zien zitten, maar dat hij had staan twijfelen om een gesprek aan te knopen, en toen was zijn vriend er met mij vandoor gegaan, dus toen besloot hij het er maar bij te laten. Afijn, die jongen (sorry, zijn naam is te ingewikkeld om te onthouden) vroeg uiteindelijk of ik met hem meewilde naar huis, en ik zei van niet omdat 1. hij de vorige keer vrij... onbetrouwbaar op me overkwam (ook al had hij zijn excuses aangeboden) en ik ook geen zin had en 2. ik het jammer vond om zo vroeg al naar huis te gaan. Toen bleek dat dat er dus niet in zat verloor hij spontaan al zijn interesse, zei hij dat hij naar de wc ging, om vervolgens niet meer terug te komen. Je begrijpt, ik heb er de hele nacht om gehuild. Maar niet heus... 

Al snel kwam er een andere vent (kan moeilijk jongen zeggen, want hij was toch wel eind twintig - maar knap was hij zeker wel) uit Iran, maar hij had een vaag verhaal over dat hij moest wachten op vrienden, maar of we plannen konden maken voor na het feest? Want - hij hoorde dat ik in Frankrijk woonde - wist hij te vertellen: "I have heard that French girls are very naughty." Eh... Juist. Als je Iran gewend bent heel misschien... En sowieso ben ik niet eens Frans. Heb ik al eens gezegd dat ik altijd vreemde mensen aantrek? Maar afijn, dat vind ik ook niet zo erg, want ik vermaak me er kostelijk om. Ik zei hem dat ik daar nog over ging denken, maakte me uit de voeten en... had al snel weer sjans.

Deze jongen kende me kennelijk via het uitje naar Helsinki. Hij kwam mij niet bekend voor, maar afijn... Hij was redelijk normaal. En hij kon ontzettend goed dansen. Haha, het was net Dirty Dancing. Helaas leek hij niet echt op Patrick Swayze... Maar afijn, natuurlijk moest hij uiteindelijk ook melden dat ik best met hem mee naar huis mocht gaan, hoor. Dat vond hij helemaal niet erg. Eh... Ik ben uiteindelijk toch maar alleen naar huis gegaan, want ik vond hem verder eigenlijk helemaal niet zo leuk. Toen ik naar huis ging zag ik de jongen uit Dubai en hem trouwens met elkaar praten en kennelijk kennen ze elkaar dus. Haha, ik ben benieuwd wat ze tegen elkaar gezegd hebben toen ze hun avond aan elkaar vertelden... Trouwens heeft Guillaume me nog wel gezien met hen alle twee. Dat was niet echt specifiek mijn bedoeling, hoor, maar toch was het wel een mooie bijkomstigheid. 

Mijn God, dat ik dit eigenlijk allemaal nog opschrijf ook, terwijl mijn halve familie meeleest. Natuurlijk waren er ook een heleboel bekenden dus: Julie, Alba, Jinghan, Xia, Simone, Johanna... Het was wel een beetje triest. Alba met haar "have a good life", Julie die me meteen maar het allerbeste wenste voor de toekomst "voor het geval we elkaar niet meer zien of voor als ik het later vergeet"... Het is zo definitief. Over een week ben ik alweer thuis..

Santa Lucia

Laat me de laatste dagen even kort samenvatten: dinsdag ben ik naar de bioscoop geweest, omdat ik gratis kaartjes had gekregen via Erasmus in Schools. Eigenlijk draait er momenteel niet veel bijzonders (ik ben ook niet geïnteresseerd in James Bond), dus hebben we uiteindelijk Twilight gezien. Ja, echt... Ik ben niet echt bevooroordeeld, maar ik had er van te voren niet al te veel van op. Nu heb ik alleen het eerste hoofdstuk van het eerste boek gelezen, maar ik kon het prima volgen. Het was ook niet zo goed, vond ik, en er waren wel degelijk oogrolmomenten, maar ach... Er zijn zo veel slechte dingen, terwijl alleen Twilight altijd wordt bekritiseerd. Gisteren ben ik naar de laatste les Zweeds geweest, en 's middags heb ik mijn essay nog even verbeterd (en nu ben ik toch echt klaar!), en 's avonds heb ik me weer eens buitengesloten. Ik stond dus in de sneeuw, en gezien Tania niet thuis was heb ik toch maar de service gebeld om de deur te komen openen (want die dingen gebeuren natuuuuurlijk altijd buiten werktijd) met de mobiel van een jongen die net langs liep. Gelukkig kwam Tania toen net thuis, dus heb ik ze nog maar eens gebeld om te zeggen dat het in orde was. Vervolgens heb ik op de bank geslapen en vanochtend heb ik de sleutel opgehaald. Het was best saai, hoewel Tania iets had gebakken waar ik de naam van ben vergeten. Het is in ieder geval een Kaukasisch gerecht, en is gemaakt van bladerdeeg met kaas als vulling. Eigenlijk hoorden ze anders te smaken, maar ze waren toch best te eten. Vanmiddag ben ik naar de feedback seminar geweest en hebben we na afloop Finse joulutorttu gegeten.

Tegen de avond ben ik naar de kathedraal gegaan. Vandaag is het namelijk Santa Lucia, en ik was daar heel benieuwd naar. Ik heb namelijk toen ik een jaar of vijftien was voor school eens een boek gelezen dat zich afspeelde in Zweden tijdens de Tweede Wereldoorlog, en op een gegeven moment is het daar ook 13 december. Santa Lucia wordt in Zweden, Noorwegen en Denemarken gevierd, en in Finland ook door de Zweedstalige bevolking. Ik wilde eigenlijk een uitleg geven, maar deze video, die door de International Office op Facebook is gezet, doet dat eigenlijk prima:

In Turku wordt Lucia gekroond in de kathedraal, en daarna loopt ze in een optocht daar de trap af, de stad in. Het meisje dat dit jaar Lucia was heet Anna Eriksson. Om half zes begon de ceremonie, maar je moest op tijd zijn, omdat er heel veel animo voor was en je anders niet veel zicht zou krijgen. Het was wel leuk, want een Finse mevrouw en een klein meisje kwamen naast ons zitten en ze vroeg waar ik vandaan kwam, wat ik van Finland had gevonden, en wat voor weer het nu in Frankrijk is. Maar goed, hieronder vinden jullie een paar foto's, en als jullie op "lees meer" klikken kunnen jullie eveneens een Zweeds kerstliedje en een liedje voor Santa Lucia beluisteren:

De laatste tien dagen...

Het semester loopt ten einde... De laatste essays zijn ingeleverd, er zijn nog twee lessen Zweeds en een examen over, en dat is het... Vandaag was mijn mondeling. We moesten om de beurt een op een met de lerares praten, en daar kreeg je een cijfer voor. We moesten ons in groepen van vier inschrijven, en in een half uurtje moesten we een voor een het lokaal in. Ik had me opgegeven voor de eerste groep. Dan is het maar gedaan, hè. Ons groepje bestond uit Michael (uit... Ghana, dacht ik?), Matis (uit Estland) en nog een jongen die ik niet kende. Ik moest van de jongens als eerste, want ja, dames gaan voor, hè. Pff, zelf waren deze gentlemen nog aan het stressen, omdat ze niet wisten hoe ze uit moesten leggen hoe je van de universiteit naar Kauppatori loopt. Uiteraard was er helemaal geen reden tot stress, want mondelinge examens zijn altijd veel relaxter dan schriftelijke. Ik bedoel maar, als je iets niet snapt, kan de lerares je op weg helpen... Ideaal toch, zeker? En het was doodsimpel: ze vroeg dingen als wanneer ik geboren was (op dit punt was de lerares bijna in choque dat ik uit 1990 was: "Are my students born in the 1990s now? Djeez, they're getting so young and I'm getting so old!"), wat mijn favoriete eten is, hoe vaak ik televisie kijk, of ik broers en zussen heb... Op dit punt kwam het gesprek op het feit dat ik in Frankrijk woon, maar uit Nederland kom. Ze vond dit bijzonder interessant, maar had geen tijd om verder te vragen. Ik kreeg een 17/20, en de volgende was aan de beurt. Michael en Matis waren verbaasd dat het zo snel was gegaan, en wilden meteen weten wat ze gevraagd had. Toch niet die stomme richtingen, hè? Nee, nee, jongens... Maak jullie niet druk.

De rest van de middag heb ik mijn laatste essay teruggelezen. Ik wilde absoluut snel klaar zijn zodat ik daarna leuke dingen kon doen. Want als ik nog iets wilde doen, moest het snel gebeuren. En nu is die tijd aangebroken, maar realiseer ik me... Eigenlijk ben ik heel tevreden. Er is niet echt iets dat ik absoluut nog moet doen. Morgen ga ik naar de bioscoop, donderdag is het Luciafeest, vrijdag het afscheidsfeest (goddank is het in The Monkey - vééééél gezelliger dan Klubi!), maandag het examen van Zweeds, 18 december besteed ik aan dingen regelen (starting package terugbrengen, bankrekening sluiten - hihi, nu moet ik denken aan Ghost -, dat soort dingen...) en 19 december bezoek ik een school voor Erasmus in Schools. En dan ga ik dus naar huis.

Zes weken voordat ik naar huis zou gaan had ik het er met Razvan over. Hij merkte het terloops op, en ik was toen een beetje van slag. Nog maar zes weken! Ik ben toen heel veel Franse muziek gaan luisteren, zitten denken aan de leuke dingen thuis en langzaam ging het nare gevoel weg... Zes weken werden een maand, drie weken, twee weken... En nu is het punt daar dat er nog slechts 10 dagen over zijn. En weet je? Ik ben blij met alle goede herinneringen. Ik heb de tijd van mijn leven gehad, 2012 was sowieso een topjaar, en toch vind ik naar huis gaan niet erg... En zo hoort het ook.

Onafhankelijkheidsdag

Vandaag is de nationale feestdag in Finland, want op 6 december 1917 verklaarden ze zichzelf onafhankelijk. Ik kan niet zeggen dat ik veel van Finse geschiedenis weet, maar na het boek Waar We Ooit Liepen en een paar artikelen op Wikipedia te hebben gelezen weet ik dat het ongeveer als volgt gegaan is: van de dertiende tot het begin van de negentiende eeuw bij Zweden, en daarna bij Rusland. Tegen die tijd ontstond er een nationaal sentiment en wilden ze onafhankelijk worden, waartoe ze tegen het eind van de Eerste Wereldoorlog de kans kregen. In Rusland brak in 1917 immers revolutie uit, en Finland verklaarde zich daarop onafhankelijk, op 6 december. Rusland erkende dit al snel, maar van januari tot mei 1918 volgde er een bloedige burgeroorlog tussen de Witte Garde (veelal bestaande uit welgestelde Zweedstalige Finnen) en de socialistische Rode Garde (veelal Finstalige Finnen uit lagere klassen). Uiteindelijk won de Witte Garde onder leiding van Mannerheim en met hulp van Duitsland. Rusland had zich immers teruggetrokken en Zweden hield zich sowieso afzijdig. Er vielen gedurende de hele periode 37 000 doden (van een totale bevolking van destijds 3 miljoen), zowel op het slagveld als in gevangenenkampen, waar de levensomstandigheden niet zo fantastisch waren. Beide partijen (de Rode Garde in het begin, en de Witte Garde na hun overwinning als een soort van tegenreactie) pleegden ernstige oorlogsmisdaden.

Eigenlijk is vandaag ook meer een herdenking dan een feestdag, denk ik. In Helsinki wordt er in het parlement (in een vertrek waar ik geweest ben!) een receptie gehouden, die op tv te volgen is. In Turku liepen Finse studenten van de Finstalige en de Zweedstalige universiteiten samen in een optocht naar het kerkhof waar toespraken gehouden werden. Ze droegen allemaal een soort van pet (dat is een Finse traditie: als je slaagt voor de middelbare school krijg je die, en bij dit soort dagen draag je 'm vervolgens) en hadden baniers en kaarsjes bij zich. Ze zongen een lied dat, te meer omdat ik er geen woord van verstond, bijna - tja, hoe noem je dat? - spookachtig klonk in het donker en in de sneeuw en in contrast met de verder stille menigte en de vrij uitgestorven stad. Alles zat immers dicht. Volgens mij is dit echt een vrij traumatisch iets geweest in de Finse geschiedenis, en is het maar goed dat de Duitse die meende dat het nogal "boooring" was dit niet tegen de aanwezige Finnen verkondigde.

Schaatsen

Ik ga een paar dagen van eenzame opsluiting en dwangarbeid tegemoet, want ik wil mijn essay echt af krijgen, zodat ik daarna nog een dag of tien leuke dingen kan doen zonder al te veel werk te hebben. Vandaag had ik er aan willen schrijven, maar ik had nog veel andere dingen te doen: groenten en brood kopen (morgen zit alles dicht in verband met Onafhankelijkheidsdag), kijken voor nieuwe handschoenen (ik heb een paar leren, maar die zijn niet echt tegen de kou, en dus draag ik nu twee paar over elkaar heen), mijn buskaart uploaden, een gedicht schrijven voor mijn surprise voor WizardZone, mijn opstel voor Zweeds... Uiteindelijk heb ik maar een derde gedaan van wat ik eigenlijk wilde.

Maar goed, er waren ook genoeg leuke dingen. Gisteren was ik totaal onverwachts ineens uitgenodigd om te gaan bowlen met Razvan en een paar van zijn vrienden. Het was gezellig, ondanks de kou waar ik doorheen moest (ik ben serieus op een gegeven moment een of ander gebouw ingerend en heb mijn handen tegen de verwarming gehouden - twee paar handschoenen over elkaar dragen is dus geen overbodige luxe) en het feit dat ik drastisch verloor. Ik was echt al blij als ik überhaupt punten scoorde. Ik heb trouwens zo gelachen om  Mariia, een van de aanwezigen. Door een misverstand dacht ze dat Razvan en ik zouden blijven: "I thought you and your boyfriend would be staying." Eh... Ik en mijn wat? Met alle respect, Razvan is een aardige jongen, maar daar houdt het ook echt mee op. Ze had ook totaal geen aanleiding om aan te nemen dat er meer was dan vriendschap. Maar goed, toen ik na afloop thuis kwam had Tania een gast, een jongen uit Moskou. Hij zou appeltaart gaan bakken, en ze vroegen me of ik ook wat glögg (de Zweedse variant van gluhwein) wilde. Heel gezellig, maar eerlijk gezegd was het wel zo leuk geweest als ze moeite hadden genomen niet constant in het Russisch te babbelen...

Maar afijn... Vanavond was nog leuker. Afgelopen zaterdag had ik Jinghan uitgenodigd om te gaan schaatsen, en aangezien Razvan mij zo vaak vraagt voor dingen (Tallinn, Lapland - overigens heb ik dat afgeslagen -, Scrabble bij The Three Beers, bowlen, het feestje bij hem thuis...) dacht ik dat het wel zo netjes zou zijn hem, Teo en Vicky eens mee te vragen. Razvan zelf had het echter razend druk, maar Teo en Vicky kwamen wel en hadden meteen nog maar een heel stel uit Päivänpaiste - de plek waar zij wonen - opgetrommeld. Dit was op het museumdagje na denk ik het enige wat ik heb voorgesteld te doen - voor de duizend en een andere dingen die ik heb gedaan ben ik gewoon uitgenodigd door anderen -, maar het was best een succes. Jinghan kon totaal niet schaatsen en ik heb het haar geleerd. Of nou ja, ze is nog steeds geen Sven Kramer, verre van, maar ze vond het in ieder geval leuk om geprobeerd te hebben. En Teo zei me na twee rondjes al: "You're good at this, right?"

Kerst

Het is hier echt heel koud... Wel -10, en er ligt een dik pak sneeuw. Gisteren heb ik kniekousen onder mijn spijkerbroek aan gehad, en ik heb ze ook aangehouden in bed. Toen ik vanochtend wakker werd stonden de ijsbloemen op de ramen, maar de wind was gelukkig gaan liggen. Gisteren waaide het in ieder geval zo hard dat de sneeuw steeds in je gezicht werd geblazen en dat was wat minder aangenaam.

In ieder geval is het heel leuk om de advent hier mee te maken. De dagen zijn ontzettend kort (en al heel wat minder deprimerend!) en de kerstsfeer is geweldig. Veel beter dan in Frankrijk, waar ze hun hele tuin heel kitcherig versieren en elkaar doodleuk laptops en flatscreens cadeau doen. Maar goed, da's een andere discussie... Gisteren was ik naar het adventconcert. Eigenlijk had ik gedacht dat ze meer bekendere dingen zouden hebben zoals Stille Nacht en Oh Dennenboom, maar het waren vooral Zweedse en Finse liedjes, die Jinghan en mij in de verste verte niet bekend in de oren klonken. Maar het was wel heel mooi. Vandaag waren we ergens warme chocolademelk gaan drinken en om vijf uur zijn we naar de kathedraal gegaan. Ze hebben daar een enorme kerstboom en vandaag gingen met veel ceremonie de lampjes aan. De kerstman kwam een toespraak houden, maar die was uiteraard in het Fins, dus hebben we er niks van begrepen. Ook waren er kinderen van verschillende basisscholen die (wederom volledig onbekende) kerstliedjes zongen. Het was zo schattig, al moet ik wel bekennen dat ik het ook niet vervelend vond toen het voorbij was, want mijn tenen en vingers waren zo verkleumd dat het pijn deed. En dat terwijl sommige van de aanwezige kinderen gewoon door de sneeuw gingen rollen en dergelijke. Maar ja, daarvoor zul je wel Fins moeten zijn, neem ik aan.

Als ik zin heb post ik binnenkort wel foto's van de kerstdecoratie.