Het hostel

Okee, ik heb niks in het bijzonder te doen, dus ik heb toch mijn computer nog maar even opgestart. Ik heb zoveel te vertellen dat ik wel kan blijven kletsen (en ik denk dat ik voorlopig ook véél updates ga geven). Ik zit nu in de hal. Tot voor kort was mijn kamergenootje Anya (een aardigere dan dat Poolse geval, hoor, Annabel) bij me, maar ze was moe, dus ze is naar bed gegaan.

Zoals ik zei is er absoluut niks mis het hostel, maar ik keek er erg uit om naar mijn eigen kamer te gaan maandag. Ik bedacht me zelfs hoopvol dat ik al op de helft zit na deze nacht. Ik wil toch even mijn mening bijstellen, want het is hier toch wel erg gezellig. Ik spreek de Franse meisjes niet zoveel, want zij zijn op vakantie en gaan dus iedere avond wel weg, en wij (Katarina, Anya en ik) moeten iedere dag naar school, enzo, dus logischerwijs zie ik de Russische meisjes veel meer. Natuurlijk vind ik ook wel aansluiting bij mijn tutorgroep, want ik heb de hele middag met hen doorgebracht, maar hier in het hostel is iedereen er ook pas net, dus we zitten wat meer in dezelfde situatie.

Katarina woont in Duitsland en haar vader is Duits. Ze heeft maar een half jaar Engels gehad in totaal en ze spreekt met een heel zwaar, bijna karikaturaal accent (zo zegt ze standaard "und" in plaats van "and" en gooit ze er sowieso geregeld Duitse woorden tussendoor), maar ze is wel te begrijpen natuurlijk. Ik mag haar wel graag. Zij is geen Erasmus-studente zoals ik, en zij heeft een ongemeubileerd appartement toegewezen gekregen, dus moet ze daarvoor nog allerlei zaken regelen. En ik dacht dat ik veel aan mijn hoofd had! Ik heb heel veel zitten kletsen met haar vanavond (onder andere over het feit dat ze per ongeluk water met prik had gekocht bij de Lidl en dat het kraanwater hier stukken schoner is dan in Frankrijk of Rusland), maar haar telefoon ging en ze begon in het Duits te praten. Ik spreek niet echt Duits, maar ik kan het wel goed volgen (net als de meeste Nederlanders, denk ik), en het klonk nogal privé, dus ik ben maar naar de gang gegaan en heb daarna verteld dat ik haar wel begreep. Dat leek me wel zo netjes, en ze leek het heel erg te kunnen waarderen.

Ik kijk nog steeds erg uit naar maandag, want het is wel een beetje behelpen, maar ik begin het ook hier erg naar mijn zin te krijgen. Ik heb uiteindelijk een koelkast gevonden, al was dat voor mijn pizza natuurlijk wat laat. Hij was sinds dinsdagavond buiten de koelkast en ik ben niet helemaal zeker of ik het op had moeten eten, maar het was afgebakken en het rook nog goed, dus ik heb de gok maar gewaagd en tot nu toe voel ik me goed.